K a n e e l

Kaapstad meets Winnie

Afgelopen dinsdag was het weer 'eens' raak. Wegens een aanrijding bij Naarden-Bussum was er geen treinverkeer mogelijk in de richting Weesp, Hilversum en Amersfoort. Ik besloot van het aggenebbishe Diemen Zuid af te reizen naar het grote Duivendrecht, waarin ik een nog grotere paniek aankwam. Er stonden lange rijen bij het NS-informatiepunt ('Klopt mevrouw, wegens een aanrijding bij Naarden-Bussum', 'Nee meneer, we weten nog niet hoe lang dit gaat duren', 'U kunt wel over Utrecht reizen', 'Blablabla'). Ik begrijp nooit zo goed waarom mensen de moeite nemen in zo'n rij te gaan staan; wat weten die twee poppetjes in NS-kostuum nou meer dan die mevrouw van de omroepberichten? Wat ik wel goed begreep was waarom de rij bij de Smullers zo lang was, ik sloot daarom ook vrij snel aan. Toen ik in aan de beurt was schraapte ik de laatste één euro vijfenvijftig uit mijn portomonnee. De mayo kreeg ik gratis van de aardige friet-mevrouw. Daarna kwam er vooral geduld bij kijken. De treinen naar Utrecht reden namelijk ook niet, en de ene trein die voorbij kwam zat al zo vol dat er geen mensen meer bij konden.

Na meer dan een uur kon ik mijn reis vervolgen. In de stoptrein naar huis legde ik mijn hoofd stilletjes tegen het raam en probeerde wat te soezen. Bij station Baarn kwam ik erachter dat zo'n 'onbekende vertraging' ook mooie vriendschappen op kan leveren. De twee vrouwen schuin tegenover mij waren inmiddels in een intiem gesprek verwikkeld geraakt. Toen de mevrouw met de lange wollen jas de trein verliet riep de vrouw met de lichtroze bontjas en de Winnie The Pooh tas haar nog na 'veel plezier in Kaapstad!'. De wollen jas bedankte en liep zwaaiend de coupé uit. Plots trok de Winnie The Pooh tas een sprintje en riep enkele seconden voor het fluitje 'mevrouw uw dáááás!'. De wollen jas draaide zich om en kon hem nog net op tijd aanpakken. Toen sloten de deuren.