In de voetsporen van...Als het vroeger op de basisschool ging over het werk van je vader en moeder, vond ik één ding altijd bijzonder opvallend... Al die vaders van kids uit mijn klas werkten op kantoor. Het kon haast geen toeval zijn, heb ik altijd gedacht. Misschien zat ik op een school voor kinderen met vaders die op kantoor werkten, en was mijn vader toevallig geen kantoorganger. Later besefte ik dat 'kantoor' niet persé een bedrijf was, maar een plek in een gebouw waar je je overdag bevond als je bij een willekeurig bedrijf werkte.
Mijn vader was filmer, later noemde ik hem cameraman, en toen ontdekte ik zelfs dat hij ook wel eens op kantoor was, maar dat dan weer 'de zaak' of 'Hilversum' noemde. Bijzonder verwarrend allemaal. Mijn vader en moeder hebben elkaar leren kennen op de set. Tijdens opnames in de woestijn van Israël. Mijn moeder was scriptgirl en na een lange opnamedag zijn ze 's avonds samen 'verdwaald'. Vier maanden later zijn ze in Nederland getrouwd.
Als klein meisje heb ik nooit geroepen dat ik televisieprogramma's wilde maken. Toch kwam het vorig jaar op mijn pad. En natuurlijk roept nu iedereen; '...kiiind je gaat je ouders achterna!'. Dan lach ik wat, alsof ik het al jaren wist. En ik moet zeggen, het heeft ook wel wat, als je vader je belt om te zeggen dat hij met dezelfde geluidsman heeft gedraaid als jij het weekend ervoor.
1 opmerking:
Ik kan het me helemaal voorstellen: mijn vader was docent en is daarna onderwijscoordinator geworden. Ik ben vervolgens docent en onderwijscoordinator geworden. Ook totaal onbewust. Het was pas dat ik in de lerarenkamer zat toen ik het besefte. Ik vond nog een scriptie van mijn vader terug oover zelfstandig werken bij biologie: kan ik zo inleveren op mijn opleiding... Kortom: erg herkenbaar stukje!
Een reactie posten