K a n e e l

Afwisseling

Moos en ik besloten gisteravond om vanochtend gaan zwemmen. En aangezien dat dan dus voor het werk moest gebeuren, spraken wij om half acht af voor Het Zwembad. Make-uploos togen wij het bad in en mengden we ons tussen de andere zwemmers, grotendeels bejaard. In eerste instantie begreep ik niet waarom de 65 plussers zo nodig zo vroeg moesten komen, ik bedoel ik moest wel op dit tijdstip, maar zij?! Moos stelde vast dat zij om vijf uur klaarwakker zijn en dan niet meer kunnen slapen dus ik gaf ze het voordeel van de twijfel en trok nog een baantje.

Het zwemmen ging lekker maar wat wel zo was: wij moesten aan de kant. Zij niet. Het gaf me een licht onderdanig gevoel om steeds een aantal slagen naar de zijkant te maken als er weer een oma zonder op of om te kijken aan kwam spartelen, maar ‘ala’. En toen ineens, tijdens het laatste baantje maakte ze toch contact en zei terwijl ze een soort zelfbedachte slag maakte waarbij haar wangen steeds om en om het wateroppervlak raakten: ‘ik zie ineens twee onbekende gezichten!’. Ze zei het snel en zelfverzekerd. Terwijl ik me direct afvroeg wat ze met deze botte doch oprechte opmerking bedoelde voegde ze er aan toe: ‘prima hoor, wat afwisseling’ en zwom door.