K a n e e l

Kantoorpik

Vanmiddag moet de auto naar de garage en zo kwam het dat ik vanochtend de ouderwetse ‘ik haal hem niet!’ treinstress had. Na het bruut doch veilig parkeren van mijn rijwiel stormde ik naar de kaartjesautomaat voor een enkele reis Amsterdam en holde ik naar het perron. Na vier maanden reizen in de voiture vielen verscheidene dingen toch best wel mee. Zo vond ik het prettig om weer eens een kijkje te nemen in Metro en ook het aanbrengen van de dagelijkse maquillage ging me beter af zonder het tussendoor optrekken vanwege file. Echter na een kwartier gebeurde het. De ‘zakenman’ (boring) tegenover mij, met zijn keurig gestreken overhemd, iets te lange bruine stekels, hippe brilletje en plastic rugzak (ken je ze? Die hardplastic rugtassen- why?) viel in slaap.

Het NRC viel langzaam uit zijn hand en hij liet zijn hoofd naar achteren vallen, tegen de groenpaarse hoofdsteun van de Deutsche trein. Ik vond het: afschuwelijk. Zijn mond zakte steeds verder open en zijn kleine bruine reeënogen waren niet meer te zien, maar wel zo’n eng randje oogwit, wat me misselijk maakte. Zijn iele lichaam schokte heen en weer in de stoel vanwege het wiebelen van de trein en ik wist dat het elk moment kon beginnen: de snurkgeluiden. Ik hapte naar lucht en twijfelde geen seconde. Ik graaide de krant, mijn papieren, boek en vestje bij elkaar, propte alles in mijn tas en vluchtte de coupé uit. De laatste tien minuten bracht ik door in een halletje van de trein, niet ideaal, maar gewoon fijn just Me, Myself and I. Hopelijk zit ik snel weer lekker in de wagen. En als ik dan zo’n kantoorpik zie die in zijn neus peutert of me op een andere manier irriteert, haal ik hem gauw keihard in. Weg met die gasten.