K a n e e l

Goedemorgen, mevrouw.

Ik trek een van de Spits medewerkers op station Amersfoort niet. Voor bekenden in de omgeving: ze staat altijd aan de ingang bij de bloemenshop, heeft een lange ietwat vettige bruine paardenstaart en draagt graag een pet. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik nooit eerder over haar heb geschreven, daar ik haar niet kan verdragen. Iedere vezel in mijn lichaam verzet zich tegen haar. Als je nog twijfelt over wie ik het heb, ik bedoel degene die achter ieder woord dat ze zegt 'mevrouw' zegt. Het gaat dus ongeveer zo: 'Goedemorgen mevrouw, de Spits mevrouw?, alstublieft mevrouw, fijne dag mevrouw, u ook mevrouw, tot morgen mevrouw'. Uiterst vriendelijk bedoeld, maar ik kan het niet aanhoren. Ik verkramp, krijg kippenvel, ik word langzaam gek en stap totaal gespannen en geïrriteerd de trein in.

Na maandenlang de auto gepakt te hebben was de afkeer gezakt. Maar de laatste weken word ik weer geregeld met 'mevrouw' geconfronteerd. Wat ik vaak doe als ze mij de Spits aanbied is overdreven hard en bot zeggen: 'nee bedankt mevrouw'. Ik doe dat om haar belachelijk te maken, en haar te laten inzien dat ze zich uiterst overdreven gedraagt. Maar wat gebeurt er? Ze zegt: 'geen probleem mevrouw!' en haalt alsnog het bloed onder mijn nagels vandaan.

Soms vraag ik me af waarom ik zo'n hekel aan haar heb, want ik denk dat ze misschien wel een van de beste is in haar vak. Zij, met haar eeuwige goede humeur en haar dosis energie. Zij die iedere nacht rond de klok van zes door weer en wind naar de drukkerij van de krant fietst om haar fietstassen vol te laden en vervolgens vol goede moed aan de dag begint, waarbij zij iedereen die langs loopt of rent persoonlijk probeert te benaderen, zelfs bij een heftige stroom reizigers. Op zo'n moment neem ik mezelf voor een keer naar haar te glimlachen, maar het is me tot dusver helaas nog niet gelukt.