Aleyna deel één

Ik toog vanochtend rond de klok van tien naar Aleyna. Ik liep er op een of andere manier heel nonchalant bij. Goed uitgeslapen, een chocoladecroissant in mijn hand en een grote Franse rieten mand om mijn arm. De zon scheen en ik kon niet wachten om bij Aleyna mijn gerepareerde lievelingsbroeken en leren jasje op te halen. In het winkeltje van Aleyna wachtte ik op Aleyna. Boven de toonbank heeft Aleyna een vrij groot portret van zichzelf hangen, wat fijn is, want ook al is ze dan achter, je hebt het gevoel dat ze toch ook een beetje bij je in de buurt is.

Op het kledingrek hangen de gerepareerde goederen netjes te wachten op hun eigenaren en als Aleyna met een centimeter om haar nek aankomt om mijn bonnetje aan te nemen, loopt ze in één rechte lijn op haar doel af. Ze weet mijn setje gerepareerde kleding direct te vinden. Zelfverzekerd haalt ze het jasje van de hanger en laat me zien hoe ze de voering van de mouw vakkundig heeft hersteld. Dan wordt ze eventjes heel streng. Ze kijkt me me met haar donkere ogen aan, laat haar wenkbrauwen iets zakken en zegt: 'het lusje was ook kapot...' Aleyna laat duidelijk even een stilte vallen voor een eventuele reactie van mij. Die komt niet. Dan vervolgt ze ietwat bazig: 'dus dat heb ik meteen gerepareerd.'

In de blauwe spijkerbroek zit een nieuwe rits. Waar een jaar garantie op zit, vertelt Aleyna. Maar ik hoef het bonnetje ABSOLUUT niet te bewaren, want, zegt ze; 'ik herken mijn ritsen echt uit duizenden...'. Er valt nu een geheimzinnige stilte. Er komt een trendy vrouw met een pittig blond kapsel binnen die geen idee heeft van Aleyna's unieke naaiprestaties. Aleyna buigt zich over de toonbank, klapt broek nummer twee theatraal open en zoekt dan de plek op waar het allemaal om gaat. Een doorgesleten plek recht naast de rits, ofwel: precies DAAR, op de plek van de- mijn verloskundige zou zeggen: fagiena-. Ik heb DAAR nog nooit eerder een slijtplek gehad in mijn spijkerbroek, en ik weet de oorzaak niet, maar volgens Aleyna komt ze het toch wel geregeld tegen. Ze zegt: 'ik heb dit echt goed gerepareerd mevrouw, maakt u zich geen zorgen. Het is echt heel erg stevig, en weet u, als het weer stuk gaat: het is toch ook de mode.' Ik dank Aleyna en pak mijn portemonnee uit de mand om te betalen.

Dan ineens tilt ze haar voet op en vervolgens haar hele been. Boven de toonbank zie ik nu Aleyna's knie torenen met in haar spijkerbroek een keurige rechte scheur, nee, KNIP, van minimaal tien centimeter. Maar Aleyna laat me ongevraagd nog meer zien. Ze doet haar blouse omhoog, en er komt meer en meer been tevoorschijn. Ook op haar bovenbeen zitten twee enorme gaten. Haar ogen beginnen te twinkelen en dan zegt ze: 'dit doe ik ook allemaal zelf...'. Het wordt mij teveel. Ik besluit te betalen. Mijn blik blijft rusten op de enorme zilverkleurige schaar die op de toonbank ligt. Ineens bekijk ik Aleyna door andere ogen.