Solliciteren
Komende zomer wil ik twee maanden werken in Zuid-Frankrijk. Vanmiddag had ik een sollicitatiegesprek in Den Bosch, bij een organisatie die dergelijke trips regelt. Voorzien van een kopje sinaasappelthee vertelde ik op m'n allerspontaanst waarom het me súúúper leuk lijkt om camping kids te vermaken en waarom ík daar ábsoluut de geschikte persoon voor ben. Maar dit vertelde ik niet aan zomaar iemand. Ik vertelde het aan een vreselijk aantrekkelijke jongeman van een jaar of 25. En toen kon het feest beginnen. De (bruin gebronste) jongeman sprak vloeiend Frans en de tweede helft van de sollicitatie verliep in deze prachtige taal. Althans, dit was de bedoeling. Compleet verbouwereerd hakkelde ik antwoorden op de vragen die hij stelde.
Tot slot kwam er nog een klein stukje 'real-life' bij kijken; ik mocht het kamertje even uit lopen en vervolgens opnieuw binnenkomen om in drie verschillende talen een playbackshow aan te kondigen. Kijk, daar houd ik dus niet van he, dergelijke toneelspelletjes. In een klein zweterig kamertje van 3 bij 3 kan ik me gewoon onmogelijk voorstellen dat ik een paar honderd mensen aanspreek door een microfoon. Je zou een vuist voor je mond kunnen houden, of een haarborstel, maar dat raadt de Idols jury juist altijd zo af.
Volgende week hoor ik of de jongeman me leuk genoeg vindt om me twee maanden naar Zuid-Frankrijk te laten gaan. Vol verwachting klopt mijn hart. Moet hij me teleur stellen, dan ga ik op zoek naar een organisatie waarbij degene die de gesprekken voert iets minder aantrekkelijk is en net even een tikkie slechter Frans spreekt. Dergelijke zaken kunnen klaarblijkelijk enorm belangrijk zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten