Fijne dag!
Perron 12. De trein naar Den Bosch, doorgaand als intercity naar Eindhoven, had een vertraging van ongeveer 15 minuten. Ikzelf droeg: een lichte spijkerbroek, bruine laarzen, een lente-achtig groen jasje en een roze tas met bloemen. Het meisje dat naast mij stond droeg: lelijke harige snowboots (UGG's), een donsjasje en een handtas precies groot genoeg voor een labello reiseditie en een viermaal dubbel gevouwen OV. De vrouw (50?) rechts van mij zuchtte. 'Vijftien minuten...' snauwde ze. Ze stak een sigaret op (Belinda Menthol). Ze droeg: een witte doorschijnende linnen broek (een tikkie te strak om de uitgezakte billen), een zwart skai-leren jackje en zwarte leren teenslippers afgezet met ''diamanten''. Op haar gezicht droeg ze: een flinke vastgekoekte laag UV-straling, hier en daar bijgewerkt met roestbruine poeier. Oudroze nagellak op alle twintig nagels. Ze nam diepe hijzen van Belinda M.
Het leukste op het moment dat je trein 15 minuten vertraging heeft, is gissen waar mensen heen gaan. Hebben ze een fijne dag voor de boeg? Staat er een vervelend gesprek op de agenda? Ik gokte dat de linnenbroek naar een vriendin ging. Het boeket bloemen in haar linkerhand deed vermoeden dat het om een goede vriendin ging. Die al dan niet jarig is (geweest). Op station Den Bosch volgde ik haar de roltrap op. Het vrouwtje dat bovenaan de roltrap stond te wachten was onmiskenbaar de vriendin die ik al voor ogen had. Ze droeg: een felturquoise stretchbroek met omgeslagen pijpjes en dezelfde zonnebankteint. Ze waren blij elkaar te zien. De linnenbroek vertelde over de vertraging en overhandigde 't blommetje. Niet ter ere van een verjaardag. Gewoon zomaar. De stretchbroek bedankte. Buiten stapten ze in een zwarte Fiat Panda. De stretchbroek stak een peuk op. De linnenbroek werkte in het spiegeltje haar roestbruine lippenstift bij. Fijne dag dames!
23.3.05
22.3.05
Rondje HEMA
Gemiddeld vijf keer per week bezoek ik HEMA. De winkel is vernieuwd. De vloer is donkergrijs en de artikelen staan uitgestald in hoge grijze stellingkasten. De winkel heeft uitstraling gekregen. Bij het stallen van mijn fiets loer ik al vol verwachting naar binnen. Ik ben altijd op zoek naar iets bij HEMA. Ik weet nooit precies wat. HEMA is hip. Geinteresseerd bekijk ik de prints van de ordners, glijd ik met m'n vinger langs de verschillende bloemzaden, kijk ik of er nog polootjes hangen in mijn maat, vergelijk ik de prijzen van de koffiemokken met die van de theeglazen, twijfel over de aanschaf van kaarsen, beddegoed, lampen, zeepbakjes en tompoezen. Meestal verlaat ik het pand na een uur. Nadat ik mijn lege mandje terug heb gezet bij de deur.
Gemiddeld vijf keer per week bezoek ik HEMA. De winkel is vernieuwd. De vloer is donkergrijs en de artikelen staan uitgestald in hoge grijze stellingkasten. De winkel heeft uitstraling gekregen. Bij het stallen van mijn fiets loer ik al vol verwachting naar binnen. Ik ben altijd op zoek naar iets bij HEMA. Ik weet nooit precies wat. HEMA is hip. Geinteresseerd bekijk ik de prints van de ordners, glijd ik met m'n vinger langs de verschillende bloemzaden, kijk ik of er nog polootjes hangen in mijn maat, vergelijk ik de prijzen van de koffiemokken met die van de theeglazen, twijfel over de aanschaf van kaarsen, beddegoed, lampen, zeepbakjes en tompoezen. Meestal verlaat ik het pand na een uur. Nadat ik mijn lege mandje terug heb gezet bij de deur.
16.3.05
Kaneel en haar superstage
Na precies een maand stage achter de rug en nog precies een maand stage voor de boeg ben ik tot de volgende conclusie gekomen. Van negen tot vijf werken op kantoor verminderd de concentratie en met name de productiviteit van de werknemer.
Op een dag dat ik ‘thuis werk’ bereik ik in twee uur hetzelfde resultaat als een volledige stagedag op de redactie. Beste lezer is dat geen mooi leermoment? Is daar geen prachtige competentie aan te verbinden? Niemand die het ooit durfde te zeggen. Als ik nu betaald kreeg zou ik natuurlijk ook mijn mond houden. En schaapachtig invullen dat ik acht uur zoet ben geweest. Maar pijnlijk genoeg speelt geld in mijn geval geen enkele rol.
Logischerwijs houd ik wel zeeën tijd over voor activiteiten als uitslapen, de herhalingen van soaps kijken, broodjes halen op de markt, koffie drinken met andere ‘thuiswerkende’ geluksvogels, hardlopen, bellen met mijn timmerman, lezen, nog maar eens een potje thee leegdrinken, nonchalant de stad inlopen, verliefd zijn, genieten van de zomerse temperaturen en mega mutserige logjes schrijven. Zie hier het resultaat.
Na precies een maand stage achter de rug en nog precies een maand stage voor de boeg ben ik tot de volgende conclusie gekomen. Van negen tot vijf werken op kantoor verminderd de concentratie en met name de productiviteit van de werknemer.
Op een dag dat ik ‘thuis werk’ bereik ik in twee uur hetzelfde resultaat als een volledige stagedag op de redactie. Beste lezer is dat geen mooi leermoment? Is daar geen prachtige competentie aan te verbinden? Niemand die het ooit durfde te zeggen. Als ik nu betaald kreeg zou ik natuurlijk ook mijn mond houden. En schaapachtig invullen dat ik acht uur zoet ben geweest. Maar pijnlijk genoeg speelt geld in mijn geval geen enkele rol.
Logischerwijs houd ik wel zeeën tijd over voor activiteiten als uitslapen, de herhalingen van soaps kijken, broodjes halen op de markt, koffie drinken met andere ‘thuiswerkende’ geluksvogels, hardlopen, bellen met mijn timmerman, lezen, nog maar eens een potje thee leegdrinken, nonchalant de stad inlopen, verliefd zijn, genieten van de zomerse temperaturen en mega mutserige logjes schrijven. Zie hier het resultaat.
15.3.05
Mannen met een missie
Een paar jaar geleden was ik een mariniersliefje. Ik zag hem alleen in het weekend en mijn moeder waste de inhoud van zijn plunjebaal. Op zondagavond ging hij terug naar Rotterdam. Soms zag ik hem twee weken niet. Dan was hij op bivak. De doordeweekse dagen waren stil maar Moos en ik waren ervan overtuigd dat ik het vol zou houden. Ook later. Dan kom je maar gewoon bij mij logeren zei ze. Weken, maanden, tot hij terug is van zijn missie. En toen ging het uit. Ik was verdrietig. Nu niet meer. Ik was er niet goed in een mariniersliefje zijn. Maar nog steeds slik ik m'n tranen weg als ik de beelden zie van de mannen die terugkomen uit Irak. Die foto in de krant van vanmorgen van een marinier die zijn meisje kust die op de nek van haar vader zit. Ze huilt, ze lacht en ze kust hem. Ik had daar kunnen staan.
Een paar jaar geleden was ik een mariniersliefje. Ik zag hem alleen in het weekend en mijn moeder waste de inhoud van zijn plunjebaal. Op zondagavond ging hij terug naar Rotterdam. Soms zag ik hem twee weken niet. Dan was hij op bivak. De doordeweekse dagen waren stil maar Moos en ik waren ervan overtuigd dat ik het vol zou houden. Ook later. Dan kom je maar gewoon bij mij logeren zei ze. Weken, maanden, tot hij terug is van zijn missie. En toen ging het uit. Ik was verdrietig. Nu niet meer. Ik was er niet goed in een mariniersliefje zijn. Maar nog steeds slik ik m'n tranen weg als ik de beelden zie van de mannen die terugkomen uit Irak. Die foto in de krant van vanmorgen van een marinier die zijn meisje kust die op de nek van haar vader zit. Ze huilt, ze lacht en ze kust hem. Ik had daar kunnen staan.
14.3.05
Lachen op de markt
Vrijdag liepen Moos en ik als een soort van superhuisvrouwen een rondje over de markt. In de buggy haar nichtje Val van twee jaar oud. Onderop de buggy een net sinaasappelen. Moos kocht een bos katjes bij de bloemenman en ik stond in de rij voor kip. Mijn ogen gleden langs de filet, de drumsticks en de voorverpakte kippenvleugeltjes tot ik de man voor mij hoorde vragen; 'heeft u ook kip?' Na zijn vraag keek hij ietwat trots om zich heen. Ik was de enige die lachtte. Ja, meneer, dat was een goeie grap.
Vrijdag liepen Moos en ik als een soort van superhuisvrouwen een rondje over de markt. In de buggy haar nichtje Val van twee jaar oud. Onderop de buggy een net sinaasappelen. Moos kocht een bos katjes bij de bloemenman en ik stond in de rij voor kip. Mijn ogen gleden langs de filet, de drumsticks en de voorverpakte kippenvleugeltjes tot ik de man voor mij hoorde vragen; 'heeft u ook kip?' Na zijn vraag keek hij ietwat trots om zich heen. Ik was de enige die lachtte. Ja, meneer, dat was een goeie grap.
Terug
M'n nieuwe kamer is groter, lichter en heeft schattige ramen. Eén schuin dakraampje en twee ramen die je gezellig openklapt naar buiten. Zodat je de vogels op maandagochtend hoort fluiten en het getik van de stoplichten hoort. Er staan gele rozen in de vensterbank en roze tulpen op tafel. Er staat een paarse hortensia op de grond en aan de hoge witte balken hangen drie spijkerbroeken die naar wasmiddel ruiken te drogen. Ik zit in de hoek van de kamer, onder het schuine raam te genieten van mijn geluk. Want het beste van alles is; de kamer staat in Amersfoort.
M'n nieuwe kamer is groter, lichter en heeft schattige ramen. Eén schuin dakraampje en twee ramen die je gezellig openklapt naar buiten. Zodat je de vogels op maandagochtend hoort fluiten en het getik van de stoplichten hoort. Er staan gele rozen in de vensterbank en roze tulpen op tafel. Er staat een paarse hortensia op de grond en aan de hoge witte balken hangen drie spijkerbroeken die naar wasmiddel ruiken te drogen. Ik zit in de hoek van de kamer, onder het schuine raam te genieten van mijn geluk. Want het beste van alles is; de kamer staat in Amersfoort.
3.3.05
Met je neus op de sneeuw gedrukt
Na een dag en een nacht geweldige, superwitte, romantische en vrolijk naar beneden dwarrelende sneeuw weet je meteen weer wat de keerzijde is van al dit natuurschoon. Die besmeurde modder met sneeuw gemixte fietspaden, die bevroren vingers omdat er een gaatje in je handschoen zit, die onbewuste zorg en angst om zuinig kijkende schuifelende bejaarden en vooral het feit dat je iedereen er over hoort praten. Veel he? Nou he. Wit he? Nou he. Mooi he? Poe ja. Koud he? Brrrr...Veel vertraging he? Ja joh. Wel leuk he? Heel leuk. Onverwacht he? Zeker.
Na een dag en een nacht geweldige, superwitte, romantische en vrolijk naar beneden dwarrelende sneeuw weet je meteen weer wat de keerzijde is van al dit natuurschoon. Die besmeurde modder met sneeuw gemixte fietspaden, die bevroren vingers omdat er een gaatje in je handschoen zit, die onbewuste zorg en angst om zuinig kijkende schuifelende bejaarden en vooral het feit dat je iedereen er over hoort praten. Veel he? Nou he. Wit he? Nou he. Mooi he? Poe ja. Koud he? Brrrr...Veel vertraging he? Ja joh. Wel leuk he? Heel leuk. Onverwacht he? Zeker.
1.3.05
Dondersgezellig
Meestal ben ik niet zo'n held met bejaarden. Maar dat mannetje vanmorgen in de wachtkamer was echt leuk. Hij kwam uit 1920. En zijn vrouw uit 1919. Hij vertelde over vroeger, toen ze met paard en wagen over de bevroren Rijn reden. En hij kakelde niet alleen over zichzelf maar stelde mij ook vragen. En ouderen die dat doen, scoren. Daar zijn er niet veel van. Of ik wel eens wat gebroken had, wilde hij weten. Jammergenoeg moest ik nee zeggen en hem een spectaculair verhaal onthouden. Gelukkig kon hij er wel wat moois over vertellen. Hij had een keertje een ongeluk gehad met een traktor. Een traktor die op kolen reed. Sleutelbeen gebroken. Nou hij was ook wel eens uit de kersenboom gevallen. Maar dan klom 'ie er gewoon weer in. En toen zei hij 'het waren arme tijden, maar het was dondersgezellig!'. Toen viel zijn pet van zijn knie en hij lachte zo guitig. Ik geloofde hem onmiddellijk.
Meestal ben ik niet zo'n held met bejaarden. Maar dat mannetje vanmorgen in de wachtkamer was echt leuk. Hij kwam uit 1920. En zijn vrouw uit 1919. Hij vertelde over vroeger, toen ze met paard en wagen over de bevroren Rijn reden. En hij kakelde niet alleen over zichzelf maar stelde mij ook vragen. En ouderen die dat doen, scoren. Daar zijn er niet veel van. Of ik wel eens wat gebroken had, wilde hij weten. Jammergenoeg moest ik nee zeggen en hem een spectaculair verhaal onthouden. Gelukkig kon hij er wel wat moois over vertellen. Hij had een keertje een ongeluk gehad met een traktor. Een traktor die op kolen reed. Sleutelbeen gebroken. Nou hij was ook wel eens uit de kersenboom gevallen. Maar dan klom 'ie er gewoon weer in. En toen zei hij 'het waren arme tijden, maar het was dondersgezellig!'. Toen viel zijn pet van zijn knie en hij lachte zo guitig. Ik geloofde hem onmiddellijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)
