K a n e e l

Onderduiken

Mijn trouwe lezers hoef ik niets uit te leggen. Het weekend van carnaval verander ik in een soort Remi. En dan woon ik nog niet eens in het Zuiden. Het idee dat volwassen mensen verkleedt over straat gaan met 'potjes' bier in hun hand is al erg genoeg, dat dit drie dagen moet duren; schandalig. Mensen die hier wel van houden (lees: M) kunnen dit weekend niet op me rekenen. Ik duik onder, ben weg, en wil er helemaal niets over horen. Ik wil niet weten wat voor belachelijke kostuums mensen dragen en bij het aanhoren van een pauperig blaasorkest ga ik over mijn nek. Om die reden heb ik gezegd dat hij me maar absoluut niet moest bellen, wat hij dus ook niet deed, en dat vond ik ook weer bagger. Ik heb zitten moeken en balen tot ik op het fantastische idee kwam naar huis te gaan.


Per skates, met de frisse wind in mijn haren en de vroege voorjaarszon op mijn bol ben ik naar mijn ouders en broertje toe gegaan. Gewapend met wat achterstallig werk en de nieuwe Nicci French heb ik geprobeerd tot rust te komen en het is uiteindelijk gelukt. Ik heb carnaval proberen te verbannen en gauw een andere kant op gekeken bij aanblikken van het boerenfeest op televisie. Nog één dag doorstaan en dan is het weer even voorbij. Volgend jaar zorg ik dat ik nóg verder weg ben.