K a n e e l

Lachen/huilen

Ik ben een redelijk goede huilebalk. Vroeger huilde ik al vrij veel. Niet als ik verloor met memory of knikkeren, maar wel toen het doosje brak van mijn Nijntje stempels. De nacht die erop volgde heb ik volgensmij geen oog dichtgedaan. In groep twee heb ik keihard gehuild toen ik in eerste instantie vrolijk de klas binnenliep, mijn juf Hedwig een hand wilde geven en bleek dat zij haar haren kort had geknipt. Ik herkende haar niet. Het moest een andere juf zijn met de kleding aan van juf Hedwig. Wat een misselijke grap. M'n moeder troostte me en liet me inzien dat het Hedwig was die op haar hurken voor me zat en me vol ongeloof aankeek. Maar daarmee was voor mij de kous niet af. Ik was verdrietig en teleurgesteld dat ze mij niet even had laten weten dat ze plannen had om haar haren te kortwieken. Ze had minstens even een belletje kunnen geven. Ingrijpende veranderingen moesten in het land van Kaneel weken, liefst maanden vantevoren worden aangekondigd.

Tegenwoordig kan ik nog steeds sniffen bij een zielige of ontroerende scene in een film. Toen Satine overleed in Moulin Rouge had ik de tissuebox hard nodig. Ook bij een ruzie of een misverstand houd ik het meestal niet droog. Laat staan bij het snijden van een uitje. Het is echter lang geleden dat ik snikkend op de bank lag bij het lezen van een boek. Gisteren was het weer eens zover, bij het laatste kwart van het boek Komt een vrouw bij de dokter van Kluun. Zo sneu, zo echt en zo mooi. Toen ik het uit had heb ik het weggelegd en nog een kwartiertje na liggen snikken op de bank. Emo ten top. Daarnaast heb ik ook hardop gelachen en vaak aan de hoofdpersonen gedacht. Zelfs als ik niet las schoten Stijn, Carmen en Luna soms door mijn hoofd. Het is dat ik ze niet even kon bellen om te vragen hoe het gaat. Het boek gaat over een echt Amsterdams gezinnetje. En het gaat over kanker. En het mooiste aan het boek is dat het geschreven is zoals het geschreven moest worden. Het is een verhaal van A-Z. Dat is het. Dit soort boeken doen me goed. Ik wacht op het vervolg om mee te lachen en te huilen.