Mensen zeggen vaak dat je na een lange tijd vervelende herinneringen van een bepaalde periode vergeet en de mooie onthoudt. Ik geloofde hier nooit echt in, maar de laatste tijd doe ik dat wel. Toen ik in Frankrijk werkte deelde ik een grote groen/blauwe bungalowtent met Cindy. Een Frans meisje uit Chalon. Overdag verzorgde ik de animatie op de camping, 's avonds stond Cindy aan de bar. Soms hielp ik haar, op drukke crepes of moules/frites avonden, maar meestal werkten we volledig langs elkaar heen. Ik weet nog dat ik haar niet aardig vond. En zij vond mij niet zo leuk. Ze praatte altijd Engels tegen me, terwijl ik juist zo graag Frans wilde praten en 's nachts hield ze me uit mijn slaap omdat ze na drie uur 's nachts urenlang met haar vriend lag te bellen. Cindy 'had veel meegemaakt' en had het thuis ook niet erg breed. Ze moest de hele zomer beunen zodat ze wat zakgeld had. Hetzelfde deed ik het, maar ik had er plezier in.
Toch denk ik niet aan die dingen als ik terugdenk aan Cindy. Ik heb namelijk twee fantastische herinneringen aan haar. De eerste vond 's nachts plaats. We werden geteisterd door gekraak bij de slikranden van onze tent. Doodsbang lag ik in mijn slaapzak. Cindy was net uitgebeld met haar vriend, ik ging er vanuit dat ze sliep. Toen ik verkrampt lag te bedenken wat ik moest doen vroeg ze door het dunne tentdoek heen opeens of ik al sliep. 'Non', fluisterde ik. 'Il y a des souris...' hoorde ik haar zeggen. 'Souris, souris, souris', ging er door mijn hoofd. Muizen! Op dat moment ritsten we beiden onze slaapcabine open. Op een aantal meter afstand klikten we de zaklamp aan. Daar zagen we zo'n smerig beest wegsprinten. 'Pascale!' zeiden we tegen elkaar. We hebben wat aangeschoten en zijn met bewapend met de zaklamp naar de mobilhome van de campingeigenaar, Pascale, gerend. Als kippen zonder kop hebben we hem wakker gemaakt door op het raam te bonzen. Hij is met ons meegelopen naar de tent en heeft onze voorraad eten meegenomen naar zijn eigen huisje. De volgende dag heeft hij korrels voor ons gekocht. De muizen bleven weg en Cindy en ik waren eindelijk iets dichterbij elkaar gekomen.
Wanneer ik Cindy op haar liefst vond was op die ochtend dat ik haar vroeg of ze mee ging zwemmen. Ze antwoordde dat ze geen bikini had. Ik vond het tijd dat haar gips eraf ging en ze een lekker kleurtje moest krijgen en heb haar toen mijn ELLE-bikini geschonken. Voor mij was hij aan de kleine kant, voor haar was hij perfect. Ze keek zo gelukkig en dankbaar toen ze hem aantrok en een duik nam in het zwembad. Dat koppie zie ik voor me als ik nu denk aan Cindy uit Chalon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten