Toekomstdromen

Mijn zussen en ik hadden vroeger vrij uiteenlopende ambities. De een wilde banketbakker worden, de ander dolfijnenverzorgster en ik graag klaar-over. Mijn moeder heeft toen wel eens uitgelegd dat dat niet echt een full-time functie zou worden dan, maar dat vond ik ook helemaal geen ramp. Lange tijd wilde ik dan ook 'schrijfster' worden en dat leek me dan wel weer mooi te combineren. Een beetje verhaaltjes schrijven voor het open raam en dan rond drukke tijden van overstekende kinderen mijn oranje hes aanschieten om als een trotse meid auto's tegen te houden leek mij wel wat.

Inmiddels is het allemaal wat anders gelopen dan ik op dat moment dacht. Ik ben na een jaartje 'Nederlands' Media en Informatie Management (MIM voor intimi) gaan studeren in Amsterdam en heb het profiel Redacteur/Producer gekozen. Ik liep een korte stage bij Summerjob, mocht daarna nog blijven schrijven voor het tijdschrift en vlak daarna trad ik de wereld van televisie binnen. En wel bij Lingo, waar ik nog steeds zo nu en dan de ballen oppoets en de kandidaten door de studio heen leid. Als ik later grijs en vergeetachtig ben hoor ik mezelf dat al tegen mijn kleinkinderen zeggen: 'Oma's eerste televisiebaantje was bij Lingo!'. Die kinderen boeit dat tegen die tijd geen reet, maar het programma is inmiddels al 200 jaar op tv en zal nooit meer verloren gaan. Het is zo heerlijk tijdloos. Puzzelaars zullen er altijd blijven.

Terug naar de realiteit. Vierdejaars word ik al, en we weten allemaal wat dat betekend. Het is hoog tijd voor De Grote Stage; een periode van genieten doch afzien. Er wordt veel over gespeculeerd. 'Heb je het al gehoord?! Roza heeft haar paard verkocht omdat ze aangenomen is bij de X-Factor; bij Endemol moet je echt 24/7 je benen uit je kont rennen!'. Of: 'Fleur is wel twintig keer afgewezen, en Annabel was bij het eerste programma al de gelukkige!'. De zaken zijn vrij helder. Ik heb nog geen stage, mijn drie schoolvriendinnetjes wel. 'Meid, het ligt niet aan jou, jouw tijd komt nog, je bent hartstikke goed, jij krijgt de leukste stage van ons allemaal,een beetje studievertraging is toch ook geen ramp?, en: je bent nog jong!'heb ik al meerdere malen voorbij horen komen. Allen bedankt voor het medeleven, maar het blijft natuurlijk klote. Soms is een beetje zekerheid in het leven fijn. Ik wil graag weten wat ik als oud besje vertel als het spectaculaire vervolg op Lingo. Maar jij en ik moeten toch nog echt even geduld hebben...

Gluren bij de buren

Vanaf ons balkon aan de achterkant van het huis hebben we uitstekend uitzicht op de tuin van onze onderburen. Een ouder stel; zij altijd in de weer met potten, pannen, tuingereedschap en haar man. Hij: zittend in een stoel terwijl hij tevreden om zich heen kijkt. Soms kijkt hij opeens omhoog, waarop ik me meestal vrij betrapt voel, maar toch zo nonchalant mogelijk zwaai. Het zijn lieve, degelijke mensen, maar hebben helaas wel gefaald in het opvoeden van hun hond. Die blaft erop los, bij iedere voorbijganger in het steegje. Dan wroet hij zijn harige hoofd door het gat in de heg en kijkt gevaarlijk doch koddig wie er voorbij loopt. Laatst bood mevrouw haar verontschuldigingen aan. Tien jaar hebben ze het beestje nu, maar niets mocht baten... Het is een trouwe rakker maar blaft de hele dag door. 'Ach, hij bedoelt het niet kwaad', zei ik, in de goede bui waarin ik verkeerde. Maar vandaag is het geblaf niet het enige dat we horen van de buurtjes. Sinds de komst van twee goede vrienden is de tuin niet meer zo rustig als hij altijd was. De blauwe plastic tafels zijn aan elkaar geschoven en de sjoelbak is van zolder gehaald. 'Hij' doet niet mee, maar kijkt als altijd tevreden toe. De overige drie sjoelen met opgestroopte mouwen alsof hun leven ervan af hangt. Bejaarden waren nog nooit zo soepel in de armen. De stenen vliegen met een rotvaart door de sjoelbak. Iedere seconde knalt er wel een in een van de vakken. Gratis eersterangsplaatsen bejaardensjoelen, wie verlangt er niet naar op de zondagmiddag?

Bijna...

Weet je wanneer je echt bijna op vakantie gaat?

- Als de houdbaarheidsdatum van de melk de datum is dat je vertrekt
- Als je de gasfles voor de skottelbraai test
- Als je strandmatjes, een bal en stoeltjes bij elkaar zoekt
- Als je extra geheugenkaartjes voor je camera koopt
- Als je tijdens het ontbijt je ogen dichtdoet en doet alsof je al in Frankrijk bent...

Man

Mochten mijn wegen en die van mijn lieve M. ooit op een tragische wijze scheiden,je hoopt van niet maar weet het nooit, dan wil ik een flesje parfum van de geur die ik ruik als ik doordeweeks laat thuis kom en hij ligt al op zijn buik kingsize. Een mix van de frisse zomerlucht die door de balkondeur binnenkomt, zeep, schoon beddegoed & MAN. Soms ga ik op de rand van het bed zitten en adem ik diep in om zijn luchtje in me op te nemen. Dan kijk ik een tijdje hoe hij ligt te slapen. Daarna kruip ik pas bij hem.

Ochtendje file, dagje zee...

Dertig graden voorspelde de weerman en aan zee amper wind. Het kon ons niet schelen. We gaan weer naar Bloemendaal, besloten we unaniem. Vanochtend om zeven uur stonden we naast ons bed. Ik trok mijn nieuwe bikini aan -texas groen met witte stipjes- en M. vulde de koelbox. Daarna smeerde hij broodjes met vruchtenhagel en toen hoorden we getoeter. Goede vriend Bas en zijn vriendin reden mee en daar gingen we; de A9 op. We reden lekker door en de radio stond goed hard. Zodra we Haarlem binnenreden kwamen we er achter dat we niet de enige waren met het strand-plan. Volgeladen auto's reden in lange rijen stapvoets achter elkaar aan. Rechts van ons, op het fietspad, zoefden moeders, vaders en kinderen gewapend met luchtbedden, zwembanden en parasolletjes voorbij. Voor ons- plakkerige ruggen en haren en zin om te rennen en te springen- een vrij pijnlijk gezicht.

Het was niets meer of minder dan een ordinaire file waar we in terecht waren gekomen. In de auto vroegen we ons af waarom we zo graag naar Bloemendaal wilden. Een dagje naar het Hens is toch ook heerlijk? Mensen kwamen hun auto's uit om de beentjes te strekken en een pipi zu machen. Maar het liep goed af. Vanaf de Duinweg liep het allemaal los en scheurden we door naar het strand. Er was nog een parkeerplek en zelfs voor ons allemaal een bedje. Het genieten begon. Ik heb gelezen, gezwommen, geslapen en gelachen en M. verwendde me met rose, verse 'broodjes la-vache-qui-rit', salades en meloen. 'Echte bourgondiers', noemde Johnnie M. en mij. Een titel waarmee we instemden. Het was een topdag. Natuurlijk gaan we de volgende keer nog eerder weg van huis maar voor deze ene keer had ik de file er dubbel en dwars voor over.