K a n e e l

(On)geluk

Aan het einde van de middag reed ik samen met collega J. naar huis na een locatiebezoek voor het programma. We reden op de snelweg richting Utrecht, zo rond een uur of zeven en de zon ging net onder en scheen op de bomen, het gras, de koeien en de auto's. De zon scheen een warme gloed op de wereld. Het was het gouden uurtje van de dag en ik zei dat het leek alsof we in de film Amélie reden. Even later liep ik over Hoog Catharijne en zag tegenover de döner kebap-koning de acceordeon speler zitten. Hij deed me sterk denken aan de tijd dat ik nog in Utrecht woonde en vooral aan die ene keer dat hij la valse d'Amélie speelde. Het was op dat moment dat ik besefte hoe gelukkig ik me voelde. Soms heb je dat gevoel; alsof er helemaal niets meer mis kan gaan. Heerlijk. Tien minuten later bleek dat ik mijn keycord met daaraan mijn complete sleutelbos was verloren.