Aleyna deel twee

Terwijl ik door de lentezon wandel bedenk ik me dat Aleyna zich naast haar hoofdbaan kleding repareren, zich ook bezig houdt met kleding stomen. En mijn beige, lange jas van ZARA kan op zijn zachtst gezegd wel een stoombeurt gebruiken. Mijn moeder zou deze jas een "tussenjas" noemen. Niet winters, niet zomers, maar PER-FECT voor deze tijd van het jaar. Aangezien mijn zwarte leren jasje weer gemaakt is en na jaren ook weer aan het lusje opgehangen kan worden aan een kapstok, besluit ik van jas te wisselen en terug te gaan naar Aleyna.

Aleyna neemt de jas aan, spreidt hem theatraal uit over haar toonbank en zet haar bril op om de jas van top tot teen te kunnen bestuderen. Als een dierenarts die deskundig het zere pootje van een hond bekijkt richt ze zich op de vlekken op het voorpand en bestudeert ze eerst de linker- en dan de rechtermouw. Na een kleine twee minuten is ze klaar en knikt tevreden. Een tientje kost het en dan kan ik mijn jas geheel fresh over een dag of vier weer in ontvangst nemen. Ik krijg een oranje bonnetje, groet vriendelijk en loop de zaak uit.

Dan roept ze me ineens terug. Ik verstijf me en draai me om. Ze heeft weer die strenge blik. Ze vraagt me even mee te kijken naar de rechterzak op de jas. 'Hier zit een héél groot gat', zegt ze tegen me. Daarna vraagt ze wat ik ermee wil. Ik stamel dat ik het zeer op prijs zou stellen als Aleyna het gat zou repareren. Voldaan krabbelt Aleyna op de afgiftebon + REP 5,- Ietwat vertwijfeld verlaat ik het pand.

Het beeld van de schaar en Aleyna's blote knieën en bovenbenen laat me tot op de dag van vandaag niet los.

Aleyna deel één

Ik toog vanochtend rond de klok van tien naar Aleyna. Ik liep er op een of andere manier heel nonchalant bij. Goed uitgeslapen, een chocoladecroissant in mijn hand en een grote Franse rieten mand om mijn arm. De zon scheen en ik kon niet wachten om bij Aleyna mijn gerepareerde lievelingsbroeken en leren jasje op te halen. In het winkeltje van Aleyna wachtte ik op Aleyna. Boven de toonbank heeft Aleyna een vrij groot portret van zichzelf hangen, wat fijn is, want ook al is ze dan achter, je hebt het gevoel dat ze toch ook een beetje bij je in de buurt is.

Op het kledingrek hangen de gerepareerde goederen netjes te wachten op hun eigenaren en als Aleyna met een centimeter om haar nek aankomt om mijn bonnetje aan te nemen, loopt ze in één rechte lijn op haar doel af. Ze weet mijn setje gerepareerde kleding direct te vinden. Zelfverzekerd haalt ze het jasje van de hanger en laat me zien hoe ze de voering van de mouw vakkundig heeft hersteld. Dan wordt ze eventjes heel streng. Ze kijkt me me met haar donkere ogen aan, laat haar wenkbrauwen iets zakken en zegt: 'het lusje was ook kapot...' Aleyna laat duidelijk even een stilte vallen voor een eventuele reactie van mij. Die komt niet. Dan vervolgt ze ietwat bazig: 'dus dat heb ik meteen gerepareerd.'

In de blauwe spijkerbroek zit een nieuwe rits. Waar een jaar garantie op zit, vertelt Aleyna. Maar ik hoef het bonnetje ABSOLUUT niet te bewaren, want, zegt ze; 'ik herken mijn ritsen echt uit duizenden...'. Er valt nu een geheimzinnige stilte. Er komt een trendy vrouw met een pittig blond kapsel binnen die geen idee heeft van Aleyna's unieke naaiprestaties. Aleyna buigt zich over de toonbank, klapt broek nummer twee theatraal open en zoekt dan de plek op waar het allemaal om gaat. Een doorgesleten plek recht naast de rits, ofwel: precies DAAR, op de plek van de- mijn verloskundige zou zeggen: fagiena-. Ik heb DAAR nog nooit eerder een slijtplek gehad in mijn spijkerbroek, en ik weet de oorzaak niet, maar volgens Aleyna komt ze het toch wel geregeld tegen. Ze zegt: 'ik heb dit echt goed gerepareerd mevrouw, maakt u zich geen zorgen. Het is echt heel erg stevig, en weet u, als het weer stuk gaat: het is toch ook de mode.' Ik dank Aleyna en pak mijn portemonnee uit de mand om te betalen.

Dan ineens tilt ze haar voet op en vervolgens haar hele been. Boven de toonbank zie ik nu Aleyna's knie torenen met in haar spijkerbroek een keurige rechte scheur, nee, KNIP, van minimaal tien centimeter. Maar Aleyna laat me ongevraagd nog meer zien. Ze doet haar blouse omhoog, en er komt meer en meer been tevoorschijn. Ook op haar bovenbeen zitten twee enorme gaten. Haar ogen beginnen te twinkelen en dan zegt ze: 'dit doe ik ook allemaal zelf...'. Het wordt mij teveel. Ik besluit te betalen. Mijn blik blijft rusten op de enorme zilverkleurige schaar die op de toonbank ligt. Ineens bekijk ik Aleyna door andere ogen.

Mevrouw Pistache

Men waarschuwde mij al voor haar. De mevrouw van IJssalon Pistache. Want ook al is alles in haar salon roze, spaart ze koelkastmagneten die met het thema ijs te maken en hebben en spreekt ze kinderen aan met teksten als: 'Beste afzwemmers en jarigen, komen jullie het Mickey Mouse-ijsje of toverfee-ijsje binnen 1 week halen?', toch moet je op je hoede zijn. Zo schijnt. Haar uitstraling en toon is gezellig en vriendelijk, maar o wee als er iets niet gaat zoals mevrouw Pistache dit het liefste ziet; dan kan de sfeer in de salon zomaar ineens helemaal omslaan. Zo bestelde er ooit iemand een combinatie van twee bollen ijs waar mevrouw Pistache niet achter stond. Hij kreeg het ijsje niet mee, en heel gezellig werd het die avond ook niet meer.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus daar ging ik. Toen ik de ijssalon binnenstapte vroeg ik me af: waarom is alles hier roze? Mevrouw Pistache gaf me direct antwoord, middels een duidelijke uitleg op de muur. Op een roze bord met daarop een afbeelding van een goed gevulde oubliehoorn staat met duidelijke, ronde, vrolijke letters geschreven: 'Bij roze denk je aan zoet. Van roze word je vrolijk. Roze past perfect bij ijs.' Oké, helder. Maar er volgt nog een aanvulling:  'bij groen denk ik aan bomen en planten' en 'mango vond ik ook leuk, maar is al in gebruik' en: 'Torino, Rome of Pisa past niet bij mij'.  Dat het maar duidelijk is, waar mevrouw Pistache aan denkt, en wat bij haar past.

Ik houd toevallig ook veel van ijs en ook van roze en mevrouw Pistache glimlacht zowaar ook nog naar me, dus voor mijn gevoel kan het vandaag onmogelijk verkeerd gaan. Vol vertrouwen wacht ik op mijn beurt en bekijk ik de foto's van de kinderen die - binnen een week na hun verjaardag of afzwemmen- hun Mickey Mouse of toverfee ijsje ophaalden. Ze zien er over het algemeen best gelukkig uit. Ik probeer maar even niet te denken aan de kinderen die later dan zeven dagen de salon binnenstapten met hun zwemdiploma op zak.

Dan ben ik aan de beurt. Een jong meisje met lang bruin haar vraagt wat ik wil hebben. Ik twijfel geen seconde en ga voor mijn lievelings versie: een wafel met ijs en slagroom. Ik zie het meisje ietwat onzeker kijken. Met mijn liefste: 'eerste dag? geen probleem! blik' kijk ik het meisje aan. Ze kijkt om zich heen en zoekt oogcontact met mevrouw Pistache, die op dat moment zeer geconcentreerd de bak met discodip aan het bijvullen is. 

Het meisje wacht geduldig totdat haar baas klaar is en vraagt haar dan: 'verkopen wij wafels?'. Mevrouw Pistache geeft geen antwoord op de vraag, maar kaatst de bal terug. Ze zegt: 'wat denk je? Denk je dat wij wafels verkopen?'. Het meisje gaat met haar hand door haar haar en zegt dan: 'Eh... ja!.' Mevrouw Pistache vervolgt: 'en waar zouden die dan moeten liggen?'. Er ontstaat een scene waarbij Pistache het meisje meeneemt naar achter en een gecodeerde doorzichtige plastic bak uit de voorraadkast schuift. Ik hoor Pistache en het meisje niet meer, maar het is wel duidelijk dat ze uitleg krijgt over de wijze waarop wafels bewaard dienen te worden, en de wijze waarop je wafels uit de doos pakt en meeneemt naar voren. Misschien vertelt Pistache haar zelfs nog wat informatie over de oorsprong van ijswafels, of neemt ze de ingrediënten van het koekje door. 

Na de wafelscene beginnen we dan eindelijk met het ijs. Ik twijfel nog even over iets met cheesecake, basilicum of stukjes koek, maar besef me meteen dat we het voor ieders plezier maar beter wat simpel kunnen houden en bestel een bolletje vanille met een portie slagroom. 'OEI', hoor ik Pistache zeggen. Haar ogen kijken me doordringend aan. Dan vervolgt ze tegen het meisje: ' één bol ijs, dat gaat niet op een wafel. Dat werkt niet. Dat gaat gewoon niet.'. Maar voordat iedereen in paniek raakt gaat ze positief verder: 'maar gelukkig wil deze mevrouw slagroom, want met slagroom, gaat het dus wel!'. Ik kan wel janken van geluk. Maar voordat we aan hoofdstuk drie: slagroom toekomen, moet ik eerst nog maar eens zien dat we de ijsscene overleven. There we go.

Pistache recht haar rug, kijkt strak naar voren en maakt dan een zeer, zeer platte hand. Waterpas, ik zweer het. Ze zegt: 'bij het maken van een wafel is het essentieel dat je de wafel altijd op een platte hand legt. Alleen dan zal het gewicht van het ijs de wafel niet doen breken'. Het meisje kijkt steeds nerveuzer, maar is zeer geconcentreerd en wil er vol voor gaan. Ze maakt een platte hand, schept een bol vanille-ijs uit de vitrine en we zien  het ijs langzaam neerdalen op de wafel, die heel blijft. Ik kijk achterom en verwacht dat de overige bezoekers beginnen met klappen en juichen, maar het is muisstil. Je kunt een spikkel horen vallen.

Op naar de slagroom. Het meisje gaat met platte hand, wafel en ijs richting de slagroommachine. Pistache maakt ondertussen een nieuwe bestelling, maar is tevens ook met haar volle aandacht bij mijn wafel. Mijn hart gaat sneller kloppen. Seconden lijken minuten te duren. Minuten uren. Uren dagen. Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling. Dan draait het meisje zich om en lacht. Op haar platte hand zie ik mijn wafel perfect gevuld met ijs en slagroom. Zelfverzekerd pakt het meisje wafel nummer twee en drukt deze op het ijs. KRAK...Pistache laat haar portioneerlepel langzaam vallen en draait haar hoofd naar links. Hier kan niemand meer omheen. De wafel is gebroken. 

Het meisje zwijgt. Pistache zucht. Iedereen denkt hetzelfde. Het ging zo goed. Dan zegt Pistache: 'zou jij zelf een gebroken wafel willen krijgen? Nee toch zeker?' Pistache verwijdert de wafel, geeft het meisje een reprimande over de hoeveelheid afgenomen slagroom en loopt dan naar achter om een nieuwe wafel te halen. Ze legt de smaaksensatie op haar platte hand en drukt dan héééééél langzaam de wafel erop. Ik geef het meisje snel een knipoog en dank het tweetal voor het werk dat ze hebben verzet. Met de wafel in mijn hand verlaat ik de ruimte waar een ietwat gespannen sfeer hangt en zie dan op de deur staan: 'Hoe verdrietig je ook bent, ergens op de wereld heeft iemand net zijn ijsje laten vallen'.