Trouw

Toen ik met deze weblog begon heb ik mezelf beloofd dat ik geen stukjes zou schrijven waarvan er al minstens 100 op het web staan. Geen ge'oh, waarom is de zomer nou voorbij, ik mis de zon op mijn huid', geen ge'oh de bladeren vallen van de bomen, ik heb zin om er met mijn regenlaarsjes aan doorheen te huppelen' en vooral geen (deze heb ik toen echt met stip op nummer één gezet) geklaag over de perikelen van de NS. Geen verhalen over vertragingen, zweterige volle treinen, gemiste aansluitingen, onaardige conducteurs, winderige stations en ga zo maar door. Ik moet bekennen, dat ik het even heel moeilijk heb. Dolgraag zou ik even mijn ontevredenheid spuien. Maar ik houd me in en blijf trouw aan mezelf. Dus tsja, dit was het voor nu.

Lang leve laarzen

In mijn beleving heb je laarzenmeisjes en gympenmeisjes. Nu zul je zeggen; laarzenmeisjes zijn meisjes die op laarzen lopen en gympenmeisjes komen op gympjes voorbij, maar dit is niet helemaal waar. Veel laarzenmeisjes zijn namelijk stiekem ook gympenmeisjes. Ze vinden het eigenlijk héérlijk om een comfi gymp onder de voeten te hebben, maar trekken voor het oog toch liever de laarsjes aan. Zo eentje ben ik er dus niet. Ik ben een écht laarzenmeisje. En zo kwam het dat ik afgelopen donderdag samen met moederlief de stad indook op zoek naar een nieuw paar- of twee.

We hebben etalages bekeken, laarzen gepakt, gevoeld en gepast en kwamen tot de volgende analyse. De leesten deze winter zijn rond of carré, de hakken plat tot middelhoog. Eén verkoper was zwaar beledigd toen ik de laars die ik paste definieerde als een combinatie van een paardrijlaars en regenlaars. ‘Dit model is toch wel een stuk spannender!’ riep hij. Hij had gelijk, maar het gevoel bleef. Om die reden trok ik ze gauw uit en maakte het goed met de opmerking ‘het moet je staan hė!’. Mijn moeder was het gelukkig roerend met me eens. Uiteindelijk ben ik zeer gelukkig geslaagd met een paar hoge, slanke, bruine laarzen met mooie puntneus en hoge hak. Echt zó 2005 maar zó Kaneel. En om toch nog een beetje mee te gaan met de trend heb ik een paar kortere laarsjes gekocht met jawel, ronde neus, riempjes en linten. Mijn winter kan niet meer stuk.

(On)geluk

Aan het einde van de middag reed ik samen met collega J. naar huis na een locatiebezoek voor het programma. We reden op de snelweg richting Utrecht, zo rond een uur of zeven en de zon ging net onder en scheen op de bomen, het gras, de koeien en de auto's. De zon scheen een warme gloed op de wereld. Het was het gouden uurtje van de dag en ik zei dat het leek alsof we in de film Amélie reden. Even later liep ik over Hoog Catharijne en zag tegenover de döner kebap-koning de acceordeon speler zitten. Hij deed me sterk denken aan de tijd dat ik nog in Utrecht woonde en vooral aan die ene keer dat hij la valse d'Amélie speelde. Het was op dat moment dat ik besefte hoe gelukkig ik me voelde. Soms heb je dat gevoel; alsof er helemaal niets meer mis kan gaan. Heerlijk. Tien minuten later bleek dat ik mijn keycord met daaraan mijn complete sleutelbos was verloren.

Ontspanning

Toen M. en ik in Frankrijk waren speelden we soms een potje badminton aan het begin van de avond. Even sporten, zeiden we dan. Ik sloeg het racket altijd zo hard mogelijk tegen de shuttle en probeerde hem met een zo hoog mogelijke boog naar Maarten te passen. Zodra die shuttle dan naar boven vloog boog ik mijn hoofd naar de hemel en zag het kleine witte dingetje tollen tegen de blauwe lucht. Ik concentreerde me altijd goed op dat beeld en besloot er aan te denken op momenten van stress of vermoeidheid tijdens de aankomende stage. Inmiddels heb ik het een paar keer gedaan. Mijn ogen dichtgeknepen en het shot van de witte shuttle tegen de blauwe hemel teruggehaald. Ik moet zeggen; het werkt uitermate onspannend en raad het iedereen aan.