In between dreams

De allereerste keer dat ik bij M. thuis kwam was op een vrijdagavond. Ik was zenuwachtig. Hij kwam me direct uit zijn werk ophalen van mijn werk. Hij droeg zo'n donkerblauwe werkbroek en een grof gebreidt grijs vest. Zijn handen waren nog vies en hij legde mijn omafiets in de witte Golf. We reden naar zijn huis met de radio hard aan, daar aangekomen aaide ik zijn kat en bekeek ik zijn kamer. Het was leuk en spannend en heerlijk dat ik bij hem was. We aten we een halve pizza, kant en klaar lasagne en goulashsoep. Terwijl de oven aan stond rookten we een peukje op het rode stoeltje in de tuin. M. droeg zijn Noorse vest en hij wiegde me heen en weer.

De avond werd nog leuker. Ik kreeg rosé in een longdrinkglas, we keken zijn foto's uit Australie, we keken Phileine zegt sorry en ik werd verliefder en liefder. In bed was ik het gelukkigste meisje toen hij een cd van Jack Johnson aanzette. Ik was naast M. ook meteen verliefd op Jack. Op zijn gitaar en zijn stem en teksten. Voor M. is de herinnering aan Jack Australie, voor mij die allereerste nacht bij hem. Niemand kende Jack! Maar iedereen vond hem leuk toen ik hem liet horen. En dat ging als een lopend vuurtje. Nu is Jack hot. Posters in cd-zaken, grote concerten. Iedereen zingt over banana pancakes. Het blijft moeilijk om hem nu met zoveel mensen te moeten delen, maar we gaan het proberen. Ik heb twee kaartjes voor zijn concert in de Heineken Music Hall!

Stank voor dank

Gisteren eind van de middag raasde ik per intercity tussen Duivendrecht en Diemen Zuid toen er plotseling een zwart/geel gevlekt lieveheersbeestje neerdaalde op mijn linkerwijsvinger. Er schoten twee oplossingen door mijn hoofd. 1) Het diertje meenemen naar Amersfoort met een risico van 99% dat hij mijn hand bevuilt met lieveheerstbeestjesplas 2) De schat eruit zetten met het risico dat hij op het spoor valt en wordt overreden of zo slim is weg te vliegen maar alsnog met een rotklap tegen een trein aanbotst en overlijdt. Ik koos toch voor de laatste oplossing. Op hoop van zegen dat hem niets zou overkomen. Ik draaide het raampje open, hij fladderde weg, ik draaide het raampje dicht en nog voordat ik weer verder las in mijn boek rook ik de penetrante, chemische lucht al. Het loeder had op mijn hand gepist.

Premiere!

Zie ons daar staan. In het Vondelpark. Gympjes aan, pet op, uiterst geconcentreerd, zoals het echte camera en geluidsvrouwen betaamt. De opnames zitten erop, de montage is af, het productieboek is klaar. Morgen is het zover! De cast is uitgenodigd, het filmpje is gebrandt op dvd. We zijn er klaar voor. De premiere van Kut of Kek!

Er komt een tijd...

Het is herfst. Er dwarrelen blaadjes. Het is donker buiten. Paraplu's waaien kapot, mensen worden nat, iedereen wil binnen zijn, in zijn gemakkelijkste huispak en met speculaas. Het begint weer te kriebelen. Ik kan er niets aan doen. Ik heb het nog uitgesteld, vandaag houd ik het niet meer. Ik rits mijn cowboylaarzen dicht, trek de deur achter me dicht en snel naar ZEEMAN. Het pokdalige winkelmeisje kijkt me verveeld aan. Het kan me niet schelen, ik zie ze vanuit mijn ooghoek al liggen. Ik twijfel maar ga uiteindelijk voor de kleuren blauw, groen, paars, beige en roze. Met de vijf bollen wol loop ik tevreden naar de kassa. In gedachte hoor ik het zalige getik al van de pennen. Het is tijd om weer een sjaal te breien.

Tentamenweek

Twee potten thee, vier telefoongesprekken en een bureau vol pistachenootjes schilletjes later moet ik nog steeds beginnen aan hoofdstuk één van het boek over Informatierecht. Conclusie: ik ben er niet voor geboren.

Een bron van weldaad

Nu ben ik al een heel jaar zijn vriendinnetje! Een jaar lang een eitje op zondagochtend, een jaar lang briefjes op het nachtkastje, een jaar lang gelachen, een jaar lang slaap ik al vaker in zijn masterpiece dan in mijn eigen bed. Tijd voor een feestje. Afgelopen weekend stond in het teken van rust. Zondag snoven we de frisse ochtendlucht op, zeiden Gijs gedag die vanaf de schutting beteuterd naar ons keek en reden naar Limburg. Na een lange rit, een kopje koffie bij Total en nog een stukkie scheuren bereikten we de Cauberg alwaar het kuuroord Thermae 2000 op ons lag te wachten.

Na het inchecken werd het tijd om de witte badjas met bijbehorende slippers aan te trekken. Het sierde ons. De rest van het weekend stond het teken van niksen. Zwemmen. Binnen, buiten, in een stroomversnelling, onder water, met het zonnetje op de bol. Liggen en zitten, buiten in de ligstoelen, met verse jus en olijven, uitkijkend over de heuvels en met fluitende vogeltjes. Zweten in houten huisjes. De eucalyptus sauna, de Finse sauna, met brandende houtblokken, stoombaden. De geur van de honingopgieting, douchen met badzout. Springen op de boxspringbedden (het woord lokt het uit, niet?) en een uur lang ontbijten met warme broodjes, vers perensap, yoghurt en fruit.

Een bron van weldaad, zoals ze het zelf zeggen. We hebben het geweten. Met losgemaseerde schouders, rug en lenden verlieten we maandagmiddag het geluksoord. Op weg naar een puntje Valkenburgse vlaai met een kop thee op het terras. Thermae 2000. Een echte aanrader voor ieder verliefd stel. Bestel al u drankjes op kamernummer en geniet. Gelieve u ogen te sluiten wanneer u na uw bezoek met pin betaald.

Puur geluk

In het herfstzonnetje door Nederland rijden, in de witte Golf. Met een koffie in mijn hand en M. achter het stuur. En dan meezingen met de Foo Fighters.

Voorsorteren

Onder het motto Geheime Gedachtes van Kaneel vandaag; voorsorteren. Als ik mijn straat vanaf de rechterkant kom infietsen sorteer ik vanwege het drukke autoverkeer ongeveer op twee derde alvast duidelijk voor. Als ik dit doe heb ik altijd een plaatje op mijn netvlies afkomstig uit de Verkeers Krant van groep 8.

Het bovenaanzicht van een fietser op een geharde weg met daarop een felle gele pijl die halverwege ombuigt naar links. De pijl zal in die tijd vermoedelijk getekend zijn in het nu al zo verouderde Paint en was gemaakt van een brede stippellijn. De foto was korrelig en saai. De pijl daarentegen heeft een onverwoestbare indruk achtergelaten.