Snelle leerling

Als ik bij M. slaap na een wilde zaterdagnacht gaan we op de wat grauwere zondagmiddag meestal naar de enige echte eigen Hooglandse videotheek; MMstore, alwaar we twee dvd's huren. Dit ritje combineren we altijd met een stiekem lesje autorijden op de parallelweg Bunschoterstraat waarbij M. mijn streng doch rechtvaardige rij-instructeur speelt. En dat doet hij zeer goed. Al moet ik erbij zeggen dat ik ook een snelle leerling ben. Maar even terug naar de videotheek. Ik denk dat MM staat voor Moeilijk en Moeizaam. Of Megadom en Megadik. Of Master Maloot. Zoiets moet het zijn.

De eigenaresse moet een beetje achterin de rij gestaan hebben bij het uitdelen van de hersentjes. Ze heeft namelijk iets bedacht. Voor 15 munten kan je een gratis dvd huren. Leuk initatief! M. verzamelt de grijze plastic munten in zijn oude trambel. Zo nu en dan wisselen we ze in. De eerste keer telde ik er 15 uit op de toonbank. Na drie keer tellen zij ze dat het goed was. Ik glimlachde op mijn liefst. Die neiging heb ik nu eenmaal bij dat soort mensen. Ze nam de munten in en gaf me er vervolgens trots één terug. Dat snapte ik niet helemaal maar vond ik best aardig.

Toen we de keer daarop 14 munten aan de simpele vrouw overhandigde keek ze moeilijk. Ze checkte haar eigen bord waarop stond dat het er toch echt 15 moesten zijn. Ik legde haar uit dat we de munt voor de gratis film er maar alvast vanaf hadden getrokken. Dat was even pittig. Toch gaat ze vooruit. Toen we er vanmiddag weer 14 voor haar neus neerlegden telde ze ze in haar hand en zei: ''perfect!'' . Nog zo'n snelle leerling.

Zussenraad

Het is noodweer en mensen balen daarvan. Ze worden nat, ze worden koud, ze moeten weg maar ze willen niet. Paraplu's waaien kapot en liggen op straat of zijn demonstratief in een prullenbak geduwd. Bejaarden zitten binnen en durven de deur niet uit voor een brood of pak koffie. De treinen rijden niet. Tenminste, dat neem ik aan. Daarom skip ik mijn college in Amsterdam. Daarom zit ik hier binnen, onder het dichtgesneeuwde schuine raam. Ok kwam lunchen. Ze stond natgesneeuwd voor de deur. Ze legde haar kleren op de verwarming en trok mijn trainingsbroek en sokken aan. Daarna aten we vegatarische pizzaatjes van Bakker Bart en om af te zoeten een roombroodje. Zij was degene die me overhaalde niet naar school te gaan. Zonde van de dag als je bevroren en chagrijnig op het station staat te wachten. Ze heeft gelijk. Zussen zijn verstandig. En leuk en lief en handig.

Ravioli

Meestal voeren geuren, liedjes en foto's je mee naar een bepaalde herinnering of een tijd. Soms doet ook een woord dat. Het woord ravioli voert mij mee naar Du Lac. Naar de Fransen. Ze wachtten op me met het middageten. Meestal zaten ze daar al. Soms liepen we met z'n allen vanaf de bar naar hun tent. Ik had gewerkt en was moe. Zij hadden dan boodschappen gedaan. We aten altijd warm. Ravioli. Soms gewone pasta. Altijd met roerbakvlees en verse groente. Altijd met brood en brie en wijn. We zaten daar een beetje en deden allemaal wat. Het waren de beste middagen van de zomer. De middagen van de ravioli en rode wijn.

Spijt van eerlijkheid

Logopedie leek mij een interessant vak om eens te volgen. Drie punten kan je er bovendien mee verdienen. Dit bleek geen opperbeste motivatie. De eerste bijeenkomst had ik dat al in de gaten. We zaten in een kring. Geen tafels. Alleen stoelen. Een ronde cirkel. Geen hoeken. 'Ton' (logopedist) vroeg ons te vertellen 'waarom'. Waarom? Waarom logopedie? De les begon. de 'sessie' kan ik beter zeggen. Benepen en verlegen stemmen vertelden over de vreselijkste kwalen. Stotteren. Dyslexie. Hyperventilatie. Spreekangst. Faalangst. Bange ogen in de rondte. Pijnlijke stiltes. Zuurstoftekort. Niemand bewoog. Toen was ik aan de beurt. Ik gaf bovenstaand antwoord op Ton's vraag. Geen persoonlijke problemen. Het werd me niet in dank afgenomen. Misschien had ik beter een prachtige kwaal kunnen verzinnen. Om zo op wat meer steun, berustende knikken en handen van medestudenten op mijn knie te kunnen rekenen.

Persoonlijk dieptepunt

Vanavond had ik een eetafspraak met R. Een vage afspraak, dat wel. Een soort middeleeuwse afspraak. Dinsdagavond, Amsterdam. Meer wist ik niet. R. wist wel hoe laat ik uit college kwam, maar zat helaas in vergadering. Zonder telefoon. Met het gevolg dat ik meer dan een uur op hem heb gewacht. Eerst met mijn wandjes tegen elkaar klappend in de kou, later in de Mensa op de Wibautstraat. Half lezend in mijn boek. Ik kan slecht tegen wachten op mensen zonder tegenbericht. Zo slecht dat toen hij uiteindelijk belde dat hij er om half 8 zou zijn ik de afspraak afblies. Zo ben ik.

Uiteindelijk was ik om kwart voor 8 terug. Ik snelde naar de AH TO GO. The place to be voor eenzame, hardwerkende vrouwen en mannen. Meestal single. Starend naar de eenpersoons porties koos ik voor een eenpersoons zakje krieltjes, een eenpersoons voorgegaarde kipschnitzel en eenpersoons bakje salade. Toen ik afrekende voelde ik dat ik mijn persoonlijke dieptepunt had bereikt. Ik kan slecht tegen alleen zijn. Laat staan tegen eenpersoonsmaaltijden. Toen ik tijdens de jingle van gtst het vlees in de pan gooide en in mijn roodwit geblokte keukenschort met een half oog naar de tv keek werd dat gevoel versterkt. Eenzaam at ik tijdens de soap mijn bordje leeg. Maar het kon nog erger. Na gtst keek ik met een grote mok winterkruidenthee in mijn handen en mijn zebrapantoffels aan mijn voeten naar Desperate Housewives.

Soepjes en gebak

Als Lotte en ik soep eten dan maken we groentensoep met verse soepgroenten. Als Es en ik soep eten is het tomatensoep uit blik. Het zou vreemd zijn om dat om te wisselen.

Met Fje eet ik als er iets te vieren valt tompoucen van Hema, met Moos een aardbeienvlaaitje of ander vruchtengebakje. Met mijn moeder bak ik het liefst een appeltaart uit eigen oven. Sommige dingen moeten nooit veranderen.

Thomas heeft het uitgemaakt

Marianna heeft aan haar bergsportkamp een vriendje overgehouden. Niet zomaar een vriendje, een echte verkering. Thomas is de gelukkige. Thomas is al 11. Marianna is pas 8. Maar Thomas is wel kleiner dan Marianna. Thomas woont in Amsterdam. Trots liet Marianna mij zijn foto zien. Die zij had ingelijst en op het plankje boven haar bed had gezet. Ze vertelde me dat Thomas eerst verkering had met een meisje uit Amsterdam. Maar daarmee had hij het uitgemaakt. Ze kwam namelijk nooit online. Dat is natuurlijk geen basis als je ver van elkaar vandaan woont.

Marianna gaat juist speciaal voor Thomas op MSN. Toch had ze gisteren een droevige mededeling. Thomas heeft het uitgemaakt. Per brief. Op een sneeuwwit papier typte hij het volgende: 'Marianna ik maak het uit want we zien elkaar nooit en dat is niet leuk ik wil wel vrienden blijven. Thomas.' En daarmee moest Marianna het doen. Ze kon het wel begrijpen. Toch schrijft ze een brief terug. En die zal een stukkie langer zijn dan één regel.

Parel van de pacific

Ik had mezelf beloofd er niet ál te veel over op te scheppen. Laat staan er een log over te schrijven. Ik zou me gedragen als een prof. Een ervaren redacteur die het heel normaal vindt belletjes te plegen naar BN'ers met de vraag of ze geinteresseerd zijn in een interview. Uiteraard was ik ook helemaal niet zenuwachtig. Ik heb hem gewoon gebeld en mijn hartslag bleef hartstikke normaal toen hij opnam en ik vertelde wie ik was en waarvoor ik belde. Ik heb absoluut niet gegild na het telefoongesprek. Ik stelde hem gewoon mijn vraag. Of het hem wat leek, een leuk artikel in ons blad. Daarna babbelden we wat. Het was zoals ieder ander telefoongesprek.

Ik heb het anderhalve week vol gehouden. Maar als ik RTL Travel kijk en ik zie hem daar lopen, over het strand van Nieuw Caledonië, als ik hem daar zie zitten op de boot en een beetje Frans hoor praten dan kan ik toch echt helemaal niets anders denken dan: ik heb met hem gebeld. Vorige week maandagmiddag. En het was natuurlijk hemels. Zo eens te praten met onze Chris.

De paskamer

De postbank heeft iets leuks. In de paskamer van de postbank kun je nu je eigen, unieke giropas ontwerpen. Het is hip en het is nieuw.

Binnen zes dagen ligt er op mijn deurmat een pinpas met deze schattige collage erop. Centraal staan vriendinnen en huisdieren.

Wat een wolk van een kind ben ik toch!

Een kleine troost

Het ging niet. Ik heb mijn tentamen Spaans dos verpest. Toen Maria José ons meldde dat er slechts een minuut of tien restte moest ik nog minstens een kwart maken. Het schoot niet op. Ik kon niet meer vervoegen, de woorden die ik had geleerd vielen als door een zeef mijn hoofd uit en het ergste was nog, constant dat Frans in mijn hoofd. Zelfs het tellen ging niet meer en Espanol. Alleen met een geluksengeltje op de schouder van Maria wanneer ze mijn toets nakijkt kom ik nog in aanmerking voor Spaans tres. Maar ik denk dat ik het wel kan schudden.

Nu kan ik niets anders doen dan me troosten aan de gedachte dat ik nog wel goed ben in Frans. Dat ik de Franse woorden nooit vergeet en dat ik en Marie-Amelie elkaar zullen we begrijpen als ik weer terugga naar Landevieille. Dat ik Mme. Aurillac kan groeten als ze shag zit te roken aan de bar en dat ik met Elody kan kletsen als we elkaar ooit nog zien. En dat is een fijne gedachte.

Oppas met loodgieterkwaliteiten

Gisteravond stond Marianna vrolijk en trots haar tanden te poetsen. Ze bewoog met haar tandenborstel langs haar linkerhoektand en showde mij door haar lip op te trekken hoe los hij al zat. Zo stonden we daar en fantaseerden wat over hoe hoog de prijs zou worden. Een eurootje? Twee euro? Twee euro is wel veel, misschien meer een bedrag voor een kies. Toen opeens hoorden we een tikje en keek Marianna me verbaasd aan. Er droop wat bloed langs haar lip. De tand was eruitgevallen, zonder dat een van ons het doorhad. Het tandje, dat een vermogen waard was, lag in het putje van de wasbak. Ik dacht na. We moesten die tand terug hebben. De kraan moest dicht blijven. Marianna spoelde haar mond bij het bidet. Daarna rende ze naar zolder en haalde een emmer. Giulia en Joost waren meteen ter plaatse. Voorzichtig draaiden we de sifon los. Marianna wachte geduldig af op de rand van het bad. We gingen over onze nek van de putlucht die vrij kwam. Aangekoekte haren met zeep en scheerschuim. Maar gelukkig daartussen een piepklein, wit meisjestandje. We juichden en maakten hem schoon. Daarna stopte ze hem in een klein doosje en verschoof haar kussen een meter naar beneden, zodat het doosje met haar tand goed opviel op het matras. Na dit avontuur waren we beiden van mening dat het kaboutertje best eens een keertje wat guller mag zijn dan normaal. Het is niet zomaar even een tandje dat daar ligt. En dan is twee euro of meer heus geen gek bedrag.

Oktoberboodschappen

Een netje mandarijnen

Bakkersspeculaas

Sinaasappelthee

Tissues