Zonnetje

Het was in die tijd dat iedereen weer terug was van een lange zomer in de zon. Wij hadden hoger dan een 8 gehaald voor het televisie-project (een wonder op zich) en mochten op kosten van het MIM de cursus camera & montage volgen bij Open Studio. Camerales was altijd vroeg. Vrijdagochtend half 9. 's Ochtends waren de slippers nog ietwat aan de fripse kant maar 's middags was je blij dat je ze droeg. De meeste opdrachten draaiden we op locatie; in de buurt van Overamstel. In de pauze zaten we aan de houten picknicktafels met onze gezichten in de zon te genieten van de nazomer. Vanochtend vroeg hadden we een klein deja-vu. In alle vroegte namen we de metro naar Open Studio omdat we onze oude vertrouwde Canon MX2 weer een dag nodig hadden. Het waaide hard maar 's middags is de wind gaan liggen. We brachten de apparatuur terug en warempel; de zon scheen op onze koppies zoals in die leuke maand september.

Proost

Vrijdag was het zover. Eindelijk 24 maart. De dag van Jack Johnson. M. vond het een ideale gelegengeid om een dagje vrij te nemen en na een uitgebreid ontbijt in resort Kuyf zijn we naar de markt gegaan in de stad. We hebben peren gekocht en appels om een taart mee te bakken, verse bladspinazie en een grote zak pijnboompitjes. 's Middags hebben we een kleine siesta gehouden en een uurtje onder het witte beddegoed geslapen. Iets wat je elke middag zou moeten doen. De berken in de Berkenlaan wuifden heen en weer en na het eten zijn we naar Amsterdam gegaan. De Heineken Music Hall stroomde langzaam vol. M. droeg zijn legerbroek met een nieuw zomers shirt en langzaam waande ik me in warmere sferen. Samen hebben we gedanst, gelachen en gedronken. Het was weer zomer. Jack zong alle liedjes die me herinneren aan de kamer met het schuine dak, het kingsize bed en mijn grote lieve timmerman. Samen hebben we geproost. Op het concert, ons geluk, het nieuwe huisje, nieuwe studies en topbanen, de tijd die voor ons ligt en de kindjes die we groot zullen brengen. Proost!

Zusje

Sennah, de grappige en trouwe Parsson Russell die een lintje verdient omdat ze mij van mijn hondenfobie heeft afgeholpen, heeft er een halfzusje bij. Vanilla!

Mop

Mijn lover noemt mij altijd 'mop'. Nu heb ik dat nooit vervelend gevonden, eerder erg liefkozend en fijn. Toch moest ik laatst even slikken. In alle eerlijkheid vertelde hij me dat hij me een mopperkont vond. Ik legde gelijk een link en weet nu eindelijk waar de afkorting 'mop' vandaan komt. Dezelfde dag nog heb ik geprobeerd een stuk minder te mopperen.

De gebreken van een huishoudster

In de tijd dat ik in Utrecht woonde heb ik een ernstige aversie tegen beurzen ontwikkeld. Beurzen voor vakantiegangers, gereformeerde mensen, studenten, het is me om het even. Bijna iedere dag werd ik blootgesteld aan de verschrikkelijke drukte rondom het Jaarbeursplein en blij was ik wanneer ik heelhuids mijn kamer weer had bereikt. De drukte is al killing opzich, het beurzenpubliek nog zoveel erger. Nu woon ik gelukkig niet meer in Utrecht. Het was me te groot en te grauw. Maar ook Amsterdam trekt natuurlijk aardig wat beurzenliefhebbers. En een van de ergste doelgroepen heeft vandaag mijn reis naar school geteisterd.

De moeders en dochters. De oma's en kleindochters. De werkende vriendinnen. En zelfs af en toe een stelletje. Ik heb het over het publiek van de huishoudbeurs 2006. Schichtig, met de tas dicht tegen zich aangedrukt staan ze om zich heen te loeren op de peronnen. Conducteuren worden vaker aangesproken dan ooit. Want waar in hemelsnaam ligt station RAI en hoe kom je er? Er zijn speciale omroepberichten voor de huishoudbeursbezoekers, er zijn extra treinen in gezet; optimale hulp wordt door NS geboden. Maar het mag niet echt baten. De schichtigheid en onzekerheid blijft. Misschien een idee voor de beurs in 2007; een stand waar stap voor stap wordt uitgelegd hoe je het beste kunt gedragen als je reist met de trein.

Kitsch Kitchen

Ook al fantaseer ik graag over mijzelf in een grote dikke Landrover, om te zeggen dat het mijn merk is, dat gaat wat ver. Ik heb niet eens mijn rijbewijs. Kitsch Kitchen is wel een merk waar ik een aardig ijkpersoon voor ben. De frisse tassen zijn allemaal even leuk en met kerst kreeg ik zelfs trendy fietstassen waar menig bezoeker van DIRK (lees: de te zware, ongelukkige huisvrouw, met een kar vol snoep en frituur) mij om benijdt. Je hoort haar niet, maar ziet haar kijken.

Gisteravond hebben M. en ik een leuk blauw tafelzeil gekocht met daarop rode aardbeitjes en frisse groene takjes. Mijn reactie: 'leuk!' Zijn reactie: 'handig als de jongens komen kaarten', maar dat terzijde, it's in tha house. Op dit moment ben ik in een orienterende fase en op zoek naar een nieuw item uit de collectie. Dit valt niet mee; wc-rolhouders, agenda's, schortjes en dienbladen; alles is even leuk. Toch ben ik eruit, ik heb een keuze gemaakt. Dit schattige ultra-vrouwvriendelijke spijkerschortje is echt iets voor mij. Met veel liefde en plezier zal ik M. in de toekomst assisteren bij leuke of vervelende klussen in en om het huis.

Dreams come true

M. is verhuist. Hij heeft een prachtig appartement in het idyllische Hoogland. Het huis heeft tientallen hoekjes waar je kunt zitten, wiebelen, staan, springen, thee drinken of lachen. In de woonkamer, aan de grote teak-houten tafel bijvoorbeeld, aan het barretje in de keuken, op een van de twee balkons, op het grote bed in de mooie witte slaapkamer, of in de kleine kamer, waar nu nog allemaal rommel staat. Soms als ik wakker word, en M. is allang vertrokken naar zijn werk, dan loop ik in mijn badjas letterlijk van het kastje naar de muur. Puur omdat ik soms nog niet zo goed weet waar ik het liefst een broodje eet of een verhaaltje schrijf. Inmiddels begin ik wel zo mijn voorkeuren te krijgen en juist het afwisselen maakt het zo leuk. Het huis is ook zo groot en licht. Als ik wil kan ik touwtje springen in de woonkamer of yogales geven aan mijn vriendinnen. Het biedt volop mogelijkheden en kansen voor de toekomst. Maar het beste aan het huis is dat M. er woont. En dan nu de klap op de vuurpijl; per 1 mei is mijn kamer fini. Dan verhuis ik mijn spullen naar het mooie, nieuwe huisje. Ik ga bij hem wonen!

Erdbei!

In het tuincentrum was ik op zoek naar leuke narcisjes voor op tafel. Toen kwam ik een klein jongetje tegen; Jonathan. Hij had een zelfgebreid mutsje op en al gauw zag ik dat het zijn Duitse moeder moest zijn die zo creatief is geweest. Jonathan neusde wat bij de kruidenplantjes en riep toen keihard 'ERDBEI!'. 'Nein', zei zijn moeder toen. 'Das ist nicht gutt.' 'Mama zegt erdbeer und papa zegt aardbei. 'Erdbeer', zei het jongetje toen. En even later: 'aardbei.' 'Goed zo', zij zijn moeder met een licht Duits accent.

Toch wel leuk om zo'n klein poppetje tweetalig op te voeden, dacht ik toen. Het is dat ik geen Italiaan of Duitser aan de haak heb geslagen. Toch wil ik mijn kindjes best Frans leren. 'Papa zegt aardbei, maar mama zegt fraise!'

Schoondochter gezocht

Vanavond heb ik samen met Lot en Moos naar het nieuwe programma van Natasja Froger zitten kijken. Schoondochter gezocht, uitgezonden bij de Tros. Nu is dit niet echt mijn omroep (lees: veel zingende mensen op witte boten) maar benieuwd was ik wel. Het concept van het programma is dat de alleenstaande man (lees:30 jaar, thuiswonend, slapend in grenen eenpersoonsbed, gek op moeder, type freak) de kans krijgt de liefde van zijn leven te ontmoeten door meerdere vrouwen bij hem thuis uit te nodigen die hebben gereageerd op zijn oproep op tv. Met een Boer zoekt vrouw idee in mijn achterhoofd zapte ik in, de rest van het uur heb ik met open mond gekeken. Een gil, zucht, kreun of jammerend geluid daargelaten.

Zoonlief is niet de belangrijkste factor in het datingprogramma. His mother is. Zij leert de vrouwen zogenaamd beter kennen door iets met ze te ondernemen; denk aan een maffe schilderclinic waarin iedereen zich mag uiten op het witte doek. De amateur schilderijen zijn voor de kijker dan ook het enige waarin de vrouwen zich blootgeven; de karakters worden niet verder uitgediept. Na de 'gezellige' dag komt het vrouwelijk gezelschap thuis en kruipt het hele stel aan tafel voor een diner. Een vrouw wordt dan al dismissed (op basis waarvan?) en al gauw wordt er afgenokt. Bedtijd. De twee overgebleven vrouwen slapen samen op een kamer (jaja) en de lelijke single mag in het bed van zijn ouders (joepie!). De volgende ochtend is hij als eerste op. In pyjamabroek en kippenborst dekt hij de ontbijttafel (ik dacht dat televisie ook altijd visueel aantrekkelijk moest zijn?) En dan opeens maakt hij zijn keuze. Moniek is de gelukkige (zij had het al wel verwacht) en het tweetal gaat samen een weekendje op pad.

Dan slaat het noodlot toe. De freak ontpopt zich. Hij wil, zij niet. We zagen het aan de spanning in haar gezicht. Hij dwingt haar tot een kus, een zoen, een nacht in de kajuit van een reddingsboot, en dan nog het ergste; ontbijt op bed van schoonmoeder. Natas eindigt de uitzending en is zielsgelukkig met de match. Helaas weet de oplettende kijker wel beter.

Blauwe badjas

De laatste tijd sta ik erg zonnig in het leven. Ik probeer tegenslagen van de positieve kant te bekijken. Daar geef ik natuurlijk graag een recent voorbeeldje van. Hier komt 'ie. Eindelijk had ik weer een 'vast' baantje in het verschiet. Gisteren was het zover. Ik mocht een middag proefdraaien in een cafe-restaurant in Amsterdam. Een paar uurtjes staan zwoegen voor rijke zakenlui. Thaise soep, 'Club sandwiches' en dubbele espresso's gebracht aan iets te dikke en iets te wijze mannen in pak. Netjes met twee woorden gepraat en veel geglimlacht.

Het ging me goed af maar voelde me niet echt Kaneel. De centen trokken me wel, maar een topjob; nee. Toch wel fijn dus zo'n proefdag. Het schept voor beiden partijen duidelijkheid. Voor de centen die ik heb verdiend vond ik vanmiddag een prachtige besteding. Een heerlijke badjas van Hema. Bijna tot de grond, lange mouwen, capuchon. Zo'n badjas waar ik al tijden van droom. De oude, van Zeeman, wit en met een driekwartsmouw heeft me jarenlang trouwe dienst bewezen. Ik doe hem ook zeker niet de deur uit. Maar de blauwe badjas die ik vanmiddag scoorde gaat me zeker weten veel plezier bezorgen. Hulde aan de proefdag in Amsterdam!