Samenwonen

M. kreeg opeens zo'n leuk appartement aangeboden. Zo groot, licht en wit. Toen hij me vroeg of ik bij hem wilde wonen hoefde ik daar niet eens over na te denken. Natuurlijk.Niets liever. In een huis wonen met een brede, leuke man van 1.97 is vanaf mijn 16e jaar al mijn ultieme droom. Inmiddels is het gebeurd. Al mijn spulletjes zijn ingepakt, verhuisd en weer uitgepakt. Het stickertje 'Kaneel 3 x bellen' is van de deur gekrast op de V-weg maar de foto van ons vijfjes hangt nog in de gang. Het was een leuke tijd met die vier meiden van 58b, maar een echt 'thuis' is hier, waar ik nu woon.

Sommige mensen denken dan 'samenwonen' (waarom heet dat opeens zo, ik woon mijn hele leven al 'samen' met andere mensen) hetzelfde is als aan een langzame pijnlijke dood sterven, of je leven opgeven en worden ingeblikt, maar beste lezers, ik kan u gerust stellen. Samenwonen met M. is in ieder geval het leukste dat bestaat. Ik hoef niet meer heen en weer te pendelen, lig iedere nacht kingsize en weet het 100% zeker, M. is 'hem' en ik ben zo blij dat hij op precies het goede moment voorbij kwam dansen.

Je verjaardag

Vroeger was je verjaardag een dag waarop je nergens aan hoefde te denken. Je zocht een spetterende feestoutfit uit en de rest werd geregeld. Als je wakker werd hingen er slingers, het ontbijt stond klaar, kado's lagen verspreidt op tafel en vanaf dat moment wist je en voelde je; 'ik ben jarig.' Je ging jarig naar school, trakteerde jarig en ging jarig de klassen rond. En dat ging zo de hele dag door. Soms was je natuurlijk wel eens jarig in het weekend en ging je niet naar school, maar toch hoefde je om niets te bekommeren. Ik in ieder geval niet. De grootste keuzes die ik maakte waren die tussen appelkruimel of kersenvlaai, lasagne of een gezellige gourmet.

Tegenwoordig gaat dat wel anders. In het kader van school moesten we laatst op school roepen op welke dag we bij een opname konden zijn. '26 april?' opperde iemand. Ik knikte volmondig ja, terwijl Moos verschrikt opkeek en zei 'dan kan ik niet'. Ach natuurlijk, d'r verjaardag! Het is vreemd. Op de een of andere manier heb je op je verjaardag het idee dat je die dag niets kan plannen, je bent jarig! Onzin natuurlijk, en al helemaal op een woensdagochtend. Iedereen is aan het werk of de studie; onverwachts bezoek hoef je om negen uur 's ochtends niet te verwachten. Het ontspannende aspect aan het fenomeen verjaardag is als je het aan mij vraagt ook volkomen verdwenen op latere leeftijd. Sterker nog, je staat de hele dag te sloven. Schoonmaken, opruimen, zware boodschappen, geld uitgeven, bakken en kokkerellen en je gasten plezieren. Moos en ik hebben de grootste voorbereidingen al getroffen. Het wordt tijd dat de kaarsjes op de taart worden uitgeblazen.

Lachen/huilen

Ik ben een redelijk goede huilebalk. Vroeger huilde ik al vrij veel. Niet als ik verloor met memory of knikkeren, maar wel toen het doosje brak van mijn Nijntje stempels. De nacht die erop volgde heb ik volgensmij geen oog dichtgedaan. In groep twee heb ik keihard gehuild toen ik in eerste instantie vrolijk de klas binnenliep, mijn juf Hedwig een hand wilde geven en bleek dat zij haar haren kort had geknipt. Ik herkende haar niet. Het moest een andere juf zijn met de kleding aan van juf Hedwig. Wat een misselijke grap. M'n moeder troostte me en liet me inzien dat het Hedwig was die op haar hurken voor me zat en me vol ongeloof aankeek. Maar daarmee was voor mij de kous niet af. Ik was verdrietig en teleurgesteld dat ze mij niet even had laten weten dat ze plannen had om haar haren te kortwieken. Ze had minstens even een belletje kunnen geven. Ingrijpende veranderingen moesten in het land van Kaneel weken, liefst maanden vantevoren worden aangekondigd.

Tegenwoordig kan ik nog steeds sniffen bij een zielige of ontroerende scene in een film. Toen Satine overleed in Moulin Rouge had ik de tissuebox hard nodig. Ook bij een ruzie of een misverstand houd ik het meestal niet droog. Laat staan bij het snijden van een uitje. Het is echter lang geleden dat ik snikkend op de bank lag bij het lezen van een boek. Gisteren was het weer eens zover, bij het laatste kwart van het boek Komt een vrouw bij de dokter van Kluun. Zo sneu, zo echt en zo mooi. Toen ik het uit had heb ik het weggelegd en nog een kwartiertje na liggen snikken op de bank. Emo ten top. Daarnaast heb ik ook hardop gelachen en vaak aan de hoofdpersonen gedacht. Zelfs als ik niet las schoten Stijn, Carmen en Luna soms door mijn hoofd. Het is dat ik ze niet even kon bellen om te vragen hoe het gaat. Het boek gaat over een echt Amsterdams gezinnetje. En het gaat over kanker. En het mooiste aan het boek is dat het geschreven is zoals het geschreven moest worden. Het is een verhaal van A-Z. Dat is het. Dit soort boeken doen me goed. Ik wacht op het vervolg om mee te lachen en te huilen.

Een verzorgpony

Na de wereldstad Amsterdam was natuurlijk de metropool Amersfoort aan de beurt. Midden in het drakennest heeft Andy Uffels een salon geopend genaamd 'B'. Als in 'zijn'; 'be beautiful, be sexy, be individual,' luidt de pay off. B is meer dan een kapsalon alleen. De ruimte is ingericht in verschillende zones. Zo is er een fijne ruimte met witte krukken waar je met jouw stylist lekker over je haar kunt babbelen en wordt je haar gewassen in een hele healende omgeving met weinig licht en massagestoelen. Afgelopen woensdag was ik een van de gelukkigen die twee dagen voor opening gratis kon worden geknipt. Het was een waar ochtendje uit, en samen met mijn stylist, Brenda, besprak ik de ins en outs van mijn blonde lokken. Als het aan Brenda lag knipte ze een flinke pony bij me. Helemaal in deze lente en amazing bij de vorm van mijn gezicht. Ik ging meteen akkoord en moet zeggen dat ze er kijk op had. De pony staat me goed en wordt prima verzorgd met de fijnste shampoo, iedere ochtend een heerlijke warme fohn en hier en daar een spuitje haarlak. Een verzorgpony kost tijd en moeite, maar je krijgt er gelukkig veel voor terug.

Wensen in de nacht

Het was zaterdagnacht en we waren naar een feestje geweest in Zandfoort. Een jazz feestje. Voordat het feestje begon was er een nog een verjaardag gaande, van ene Marjolein, maar ondanks dat we haar niet kenden waren we meer dan welkom. Zo kwam het dat we daar stonden en dansten die avond en nacht en Jupiler bier dronken. Toen we naar huis gingen sneden we een flink stuk af, dwars door de bouw heen. Zo galant mogelijk begaf ik me met fiets en al door het mulle zand en langs bergen stenen. Het ging me vrij aardig af tot M. opeens zei dat ik even moest stoppen. 'Kaneel', zei hij 'we gaan een wens doen'. Bij gebrek aan een muntje hebben we beiden een zware baksteen over ons hoofd heen achterover het water in gegooid. We hoorden twee harde plonzen en wensten beiden in stilte onze wens. Nu hoop ik dat ze uitkomen. En ik moet zeggen; zo'n baksteen wenst stukken lekkerder dan zo'n muntje van brons of nikkel.

De post

Jullie mogen mij feliciteren, er is een nieuw bijbaantje in het land van Kaneel. Geen horeca meer. Ik ben die vieze borden, vervelende mensen en vreselijke werktijden meer dan zat. Dit meisje werkt vanaf nu bij de TPG-post. Je moet er op zaterdag vroeg voor op, maar je bent ook vroeg weer klaar. Iemand als ik die zo gek is op kaarten, brieven en de nieuwe ELLE in de bus spring natuurlijk uiterst zorgvuldig met de post om. Vanochtend beet ik het spits af met 'De vergulde paarden, 'De vergulde pauw' en 'De vergulde valk.' En dan had ik ook nog de post voor de straten 'De rode leeuw' en 'Het rode hert.' Het was even zoeken geblazen maar uiteindelijk heb ik alles netjes 'ingegooid', 'gezet' en 'gestiekt.' Toen was het de beurt aan de postbodes en kon ik lekker naar huis. Lieve mensen, ik wens u dit weekend veel plezier met uw Viva, Margriet, Audi Magazine en de kaart van tante Corry.