Souris en bikini's

Mensen zeggen vaak dat je na een lange tijd vervelende herinneringen van een bepaalde periode vergeet en de mooie onthoudt. Ik geloofde hier nooit echt in, maar de laatste tijd doe ik dat wel. Toen ik in Frankrijk werkte deelde ik een grote groen/blauwe bungalowtent met Cindy. Een Frans meisje uit Chalon. Overdag verzorgde ik de animatie op de camping, 's avonds stond Cindy aan de bar. Soms hielp ik haar, op drukke crepes of moules/frites avonden, maar meestal werkten we volledig langs elkaar heen. Ik weet nog dat ik haar niet aardig vond. En zij vond mij niet zo leuk. Ze praatte altijd Engels tegen me, terwijl ik juist zo graag Frans wilde praten en 's nachts hield ze me uit mijn slaap omdat ze na drie uur 's nachts urenlang met haar vriend lag te bellen. Cindy 'had veel meegemaakt' en had het thuis ook niet erg breed. Ze moest de hele zomer beunen zodat ze wat zakgeld had. Hetzelfde deed ik het, maar ik had er plezier in.

Toch denk ik niet aan die dingen als ik terugdenk aan Cindy. Ik heb namelijk twee fantastische herinneringen aan haar. De eerste vond 's nachts plaats. We werden geteisterd door gekraak bij de slikranden van onze tent. Doodsbang lag ik in mijn slaapzak. Cindy was net uitgebeld met haar vriend, ik ging er vanuit dat ze sliep. Toen ik verkrampt lag te bedenken wat ik moest doen vroeg ze door het dunne tentdoek heen opeens of ik al sliep. 'Non', fluisterde ik. 'Il y a des souris...' hoorde ik haar zeggen. 'Souris, souris, souris', ging er door mijn hoofd. Muizen! Op dat moment ritsten we beiden onze slaapcabine open. Op een aantal meter afstand klikten we de zaklamp aan. Daar zagen we zo'n smerig beest wegsprinten. 'Pascale!' zeiden we tegen elkaar. We hebben wat aangeschoten en zijn met bewapend met de zaklamp naar de mobilhome van de campingeigenaar, Pascale, gerend. Als kippen zonder kop hebben we hem wakker gemaakt door op het raam te bonzen. Hij is met ons meegelopen naar de tent en heeft onze voorraad eten meegenomen naar zijn eigen huisje. De volgende dag heeft hij korrels voor ons gekocht. De muizen bleven weg en Cindy en ik waren eindelijk iets dichterbij elkaar gekomen.

Wanneer ik Cindy op haar liefst vond was op die ochtend dat ik haar vroeg of ze mee ging zwemmen. Ze antwoordde dat ze geen bikini had. Ik vond het tijd dat haar gips eraf ging en ze een lekker kleurtje moest krijgen en heb haar toen mijn ELLE-bikini geschonken. Voor mij was hij aan de kleine kant, voor haar was hij perfect. Ze keek zo gelukkig en dankbaar toen ze hem aantrok en een duik nam in het zwembad. Dat koppie zie ik voor me als ik nu denk aan Cindy uit Chalon.

Wijnmeisjes

Het leuke aan bijbaantjes is dat je in veel verschillende gedaantes te werk gaat. De vriendelijke serveerster, de koelbloedige productie-assistent, de relaxte postsorteerster of noem het maar op. Dit hele weekend mag ik het wijnmeisje spelen. Het wijnmeisje van Henri Bloem. Vier dagen staat de wijnzaak op het culinaire evenement Proef Amersfoort.

Wijnmeisjes dragen blauwe sloven en donkergroene polo's, ze beginnen om vier uur 's middags en werken door tot middernacht. Ze ontkurken wijnen, halen glazen op en spoelen glazen om, schenken wijnen in en babbelen veel. Dit weekend dus even geen antwoordnummers, postbussen en postcodes, maar Montrose uit Frankrijk, Italiaanse Barbera druiven, Moscato d'asti en na sluitingstijd een glas Drappier. Proost!

Kaneel en het bed

Mijn relatie met M's bed duurt iets korter dan mijn relatie met M. himself. We hebben al een hoop met elkaar meegemaakt, het bed en ik. Vroeger was ik nooit zo'n logeer-meisje. Ik hield er niet zo van. Waarom zou je na een dagje weg ook nog ergens anders willen slapen? Liever lag ik in mijn eigen beddekoets. Maar de relatie met dat bedje werd al minder toen ik die van M. leerde kennen. Wat me meteen opviel: hij was groot. Huge. Kingsize. En hij had zo'n hoog en rond hoofdeinde in de kleur van mijn lievelingshout. Na een paar nachten wist ik het al meteen; ik hield opeens heel erg van logeren. En natuurlijk kwam dat niet alleen door het bed. Maar een grote rol speelde het zeker in de omslag van mijn slaapgedrag.

De tijd die volgde was heerlijk. Een aantal scenario's waren het afgelopen jaar mogelijk. Bijvoorbeeld; M. en ik gingen tegelijkertijd naar bed, soms gooide hij me er met een boogje in. Twee: M. sliep al en ik kwam later op de avond naast hem liggen, negen van de tien keer met extreem koude voeten, wat hij dan persoonlijk weer minder vond. Drie: Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging in zijn bed slapen in de weet dat hij er pas later bij zou komen. Scenario vier: ik sliep thuis, in mijn eigen bedje, wat soms heel fijn was, maar negen van de tien keer extreem saai.

Ook het opstaan heeft verschillende vormen gehad. In de weekends en op feestdagen deden we dat uiteraard samen. Soms moest ik er eerder uit dan M., wat iedere keer weer dramatisch was. Maar eerlijk geef ik toe; meestal gaat hij eerder, en dat is ook heus niet leuk voor M. Tegenwoordig ga ik iedere avond kingszize. En mag ik 'hem' ook mijn bed noemen. Mijn oude bedje heb ik tijdens de verhuizing gedoneerd aan de Kringloopwinkel. Spijt heb ik daar nog niet van gehad. Ik had het qua zowel bed als man niet beter kunnen treffen. Toch zal het vanavond even wennen zijn. M. moet ons bed een nachtje missen, en ik zal er dus alleen instappen en ook alleen weer uitgaan. Een geheel nieuwe ervaring met het bed; ik ben er klaar voor.

Jurkje

Van Hennes & Mauritz naar Dolce & Gabbana. Dinsdag hebben we alle kledingzaken in Amsterdam bezocht. Ik en mijn zussen. Op zoek naar die ene te gekke onweerstaanbare zomerjurk om te dragen op 28 juni. De dag dat mijn zus Lelie gaat trouwen. Van te voren dacht ik dat het een lange dag zou worden vol irritaties, maar het viel reuze mee; we gingen profi te werk. Winkel in, winkel uit, passen, ritsen, beoordelen, twijfelen en knopen doorhakken. Tussendoor koude colaatjes en veel water. Ik was zowaar de eerste die slaagde. We waren bij de Zara toen ik hem zag hangen. Of moet ik haar zeggen? Een prachtig zomerjurkje, dat iemand anders bij je dicht moet ritsen. En ook nog in mijn lievelingskleuren; wit en roze. Hij hangt nu aan de deur van de slaapkamer en ik kijk er graag naar. Ik kijk nu al uit naar het moment op woensdagochtend 28 juni dat ik voorzichtig het prijskaartje er af knip.

De moeite waard

Op weg naar Amsterdam had ik gisteren wat problemen maar dat was niet de schuld van de NS. Ik was gewoon te laat weg gegaan thuis. Of ik heb te langzaam in de zon gefietst. Die dingen gebeuren en dan kom je wel eens te laat. Geen probleem verder. En toch maakte ik op de terugweg dezelfde fout. Ik stond om 12.50 op het perron om de intercity van 13.06 te halen naar Amersfoort. Al snel besloot ik door te lopen naar het einde van het perron om in de zon verder te lezen in 'De weduwnaar'. Ik las en las en las en toen ik opkeek waar de trein bleef was het inmiddels 13.14. Hij is zo voorbij geraasd en ik heb niets in de gaten gehad. Toen ben ik maar verder gegaan in mijn boek en ik kan je vertellen; dat was de moeite waard. Ik heb het uit.

Bof

Het was hoog tijd voor een Fje dag. Ze kwam aanlopen vanaf de bushalte, vanochtend rond half twaalf. Ik zwaaide met twee armen vanaf mijn nieuwe balkon en zij zwaaide terug. Ze droeg een hele hippe zonnebril en haar backpack omdat ze rechtstreeks uit haar wekelijkse genietweekend met vriend Don kwam. Toen ze binnen was gaf ze me bloemetjes die ze gekocht had op Amsterdam Centraal en ik gaf haar (ietwat verlate) verjaardagskado's. Kaneel blij en Fje blij en tijd voor koffie. We hebben de ochtend doorgebracht in de zon en zijn weer helemaal bijgepraat. Samen hebben we ook alle vrouwenbladen even doorgenomen. Zij heeft een prachtige bikini van O'Neill op het oog (zie Flair) en ik onweerstaanbare leren slippers van Tommy Hilfiger (zie Elle). De nodige vitaminen hebben we binnen gekregen middels een heerlijke fruitshake en ik heb me uitgeleefd met de flashrecorder voor een paar grappige interviews met mijn leuke vriendinnetje. Aan het einde van de dag waren onze wangen en voetjes gebronsd. Hemeltjelief, wat is het toch heerlijk om een nog-niet-werkende vrouw te zijn.

Proef op de som

Er wordt al langer tegen mij gezegd dat ik mijn mond iets schreef trek als ik de letter 'p' uitspreek. Natuurlijk weigerde ik dit te geloven. Totdat wij gisteren de proef op de som namen. Daar ging 'ie dan. Met mijn hoofd richting camera zei ik 'pratende poppen staan te popelen om te poepen.' En helaas, ik kan er nu niet meer omheen. Het is een feit; ik trek mijn linkermondhoek samen met het linkerstukje van mijn bovenlip een stukje omhoog bij het uitspreken van de letter 'p'.