Samen

Het hoort bij Nederlandse zomers. De hele dag is het stralend weer en zo rond etenstijd betrekt de lucht van blauw naar grijs naar donkergrijs. Er steekt een heftige wind op en het begint te regenen. Sneller dan verwacht worden we getroffen door donder en bliksem. Vanavond gebeurde dit toen ik net de Albert Heyn wilde verlaten, met wat boodschappen in de armen. Voor de deur stonden een stuk of tien man te wachten tot de heftigste regen ophield. Ik sloot me bij hen aan. Niemand zei wat. Enkele bikkels, de meeste in regenpak en gewapend met waterdichte boodschappentassen, liepen langs ons heen en waagden zich de straat op. Wij niet. We stonden daar en wachtten. De gelukkige straatnieuws verkoper tussen ons in, die nog nooit zoveel gezelschap gehad had. Een jongen scheurde een zak Hamka's open. Hij bood ons nog net geen chips aan. Na een minuut of vijf durfde ik het aan. Ik zette de kraag van m'n jasje op en beende naar buiten. De anderen keken me bemoedigend aan.

Flirten

Ik moet zeggen, mijn fiets gaat al een tijdje mee, maar toch vleidt zij zich het liefst elke dag tegen een andere mannetjesfiets aan. Vanmorgen had ze goed beet. Voor het Beatrix theater zag ze hem. Een donkerbruine Gazelle. Een robuust frame, een stoer stuur. Een doorgeleefde fiets, maar zonder roest. Daar houdt ze niet van. De hele dag kon ze bij hem zijn. Samen tegen een lantaarnpaal. Toen ik vanmiddag terug kwam moest ik haar helaas mee naar huis nemen. Even was ze nog pissig maar al snel was het weer goed. Een paar uur later zette ik haar tegen de zelfde lantaarnpaal, waar inmiddels een vrij gay-achtige oranje fiets stond, met versnellingen en een aantal extra sloten. Dit wordt niks Kaneel, zei Moos tegen me. Het is haar type niet. Ik zag het ook wel, maar ik had haast. Geen tijd om naar mijn fiets te luisteren. Maar toen ik haar vanavond mee nam vertelde ze me dat ze zowaar een goed gesprek had gevoerd met de sporty oranje bike. Ik was dol verrast. Een goed gesprek op z'n tijd is ontzettend veel waard. En dat mijn -eeuwig flirtende- fietsje dat in heeft mogen zien; ik kan het haast niet geloven.

Koninginnedag

Het is weer zover. Je voert een leuk gesprek met iemand en dan wordt je gevraagd 'wat ga je eigenlijk met Koninginnedag doehoen?!' En dan wordt er vervolgens gedaan alsof Koninginnedag de gezelligste dag van het jaar is. Vroeger had de dag nog wel z'n charme. Ik versierde de spaken van m'n fiets met crêpepapier en at een oranje tompouce. Sommige kinderen gingen vroeg de deur uit om hun verrotte speelgoed uit te stallen op een kleedje maar hier heb ik nooit wat voor gevoeld. Ook nu nog kom ik het liefst de straat niet op. Laat staan dat ik Amsterdam intrek om op straat plat gewalsd te worden door dronken mensen met oranje hoeden op en lauw bier in hun hand. Om deze reden ga ik aankomende vrijdag lekker werken op het terras van de dierentuin. Ik hoop zo min mogelijk geschminkte gezichten, oranje linten in haren en Heineken hoeden te zien. En wie het waagt te hossen, te brullen of te joelen wordt niet aan tafel bediend.

Haantjesgedrag

Met dit prachtige weer verruilen mijn collega's en ik de ozo gezellige pannenkoekenboerderij voor de Dommelsch bar op het terras alwaar we koffie, thee, fris en bier verkopen. Zo tegen de middag is dit enkel nog bier. Kids de speeltuin in, papa bier tanken. De meeste mannen zijn alleraardigst en natuurlijk allemaal even grappig (JA, DOE MAAR EEN HALVE LITER, ALS JE HET DOET MOET JE HET GOED DOEN HE MEISSIE! HA HA HA) Maar ook is er de afkeurende man. De vrouwen-kunnen-geen-bier-tappen man. De man die je op je vingers kijkt met de ik-had-dit-zoveel-beter-gekund blik. Je herkent deze haantjes al van verre en ze zijn elk weekend weer van de partij. Tegen deze mannen zou ik willen zeggen; ga lekker een biertje drinken in je eigen achtertuin.

Opstartproblemen

Het moest er een keer van komen. Onoplettende, gehaaste, onuitgeslapen meisjes vragen er om. Ja, heel erg rot voor me: vanmorgen met m'n duffe hoofd in de verkeerde trein gestapt. Het plan was om acht uur vanaf Utrecht naar Amsterdam te vertrekken. Wegens een moeizame start had ik al snel in de gaten dat het de trein van kwart over acht ging worden. Op het laatste nippertje kom ik als een gek de roltrap af stormen, zie op spoor zeven een trein staan en spring er in. De trein zet zich in beweging. Minutenlang heb ik niets door. Ik leun wat tegen het raam en kijk naar buiten. Dan passeren we Woerden. Dit moet een omleiding zijn, denk ik nog.

Langzaam begint het tot me door te dringen. Ik zit in de trein naar Den Haag. Boosheid en gene overmeesteren me. Ik probeer mijn medereizigers hiervan echter niets te laten merken. Eenmaal gearriveerd op Den Haag Centraal zie ik in dat ik de pijnlijke situatie moet accepteren. Ik koop een croissantje voor mezelf en loop quasi onverschillig naar spoor tien waar ik de trein naar Haarlem neem. Te Haarlem reis ik vervolgens af naar Amsterdam. Rond tienen arriveer ik op school.

De kamer van Kiek

Kiek is mijn oudste zus. Ze is negen jaar ouder dan ik, woont in een ontzettend leuk huis en verdient geld met schrijven. Ik bel haar omdat ik me klote voel en dan zegt ze 'kom hierheen!'. Ik doe boodschappen om m'n lievelingsrecept (tortilla's met kip in tomatensaus, room en feta uit de oven) samen met haar in elkaar te kunnen draaien en bij de Edah kopen we wijn en gekleurde gerbera's. We kletsen, koken, kijken ons soapie, drinken koffie en kletsen nog meer.

Ik voel me al minder klote maar toch landt rond een uur of negen de grote huilbui. Kiek zet drie liter kaneelthee en we nestelen ons met de katten (ja, dat lees je goed) op haar werk/chill/logeerkamer. We praten, ik huil en we drinken thee. Na deze sessie voel ik me stukken beter en uiteindelijk gaan we pas om twee uur naar bed. Ik mag in de leukste kamer van het huis slapen. De ene muur is groen en de andere lichtroze. De kozijnen zijn mintgroen. Op de lichtroze zitten vlindertjes geprikt en voor het raam staat Kieks bureau met haar Mac. In het midden van de kamer lig ik, onder het dekbed met lieveheersbeestjes. Als ik wakker word komen de katten me even gedag zeggen en krijg ik koffie van Kiek.

Wat moet je zonder grote zus?

Noten benen

Iedereen heeft dingen die hij net even een tikkie anders ziet, leest of hoort dan oorspronkelijk de bedoeling is. Je zingt de songtekst van een liedje even lekker mee en komt er achter dat je dat ene zinnetje heel anders zingt dan iemand anders, of erger nog, je komt er niet achter en iemand anders vraagt 'wát zing jij dan, in die derde regel van het tweede couplet?!'.

Zo bekende mijn zus laatst dat zij jaren heeft gedacht WestminFter bier te drinken en er pas sinds kort achter is dat het WestminSter is, wat eigenlijk ook wel een heel stuk beter klinkt. Dan zal ik nu zelf ook maar over de brug komen. Meer dan de helft van mijn leven heb ik de uitdrukking 'nota bene' verkeerd begrepen. Jarenlang verstond ik 'noten benen' en waar dat vandaan kwam was voor mij een raadsel. De gedachte aan een meisje met benen vol amandeltjes vond ik vreselijk (omdat ik amandelen zelf niet lekker vind en ze altijd met m'n vinger van de gevulde koeken afwip en ik me kon voorstellen dat zij het ook vreselijk vond om beide benen vol met amandelen te hebben) maar spookte toch altijd door m'n hoofd.

Inmiddels ken ik de goede uitdrukking en gebruik hem zo af en toe, maar het meisje met de noten benen zal waarschijnlijk nooit meer mijn gedachten verlaten.

Vriendelijk

Het is echt vreselijk aardig om iemand een knipoog te geven. Niet een vette dikke opvallende knipoog maar een korte, lieve, snelle knipoog terwijl je iemand groet of juist wanneer je niets zegt. Zo'n knipoogje waarbij je oog iets samen trekt en waarbij je vriendelijk glimlacht.

Vandaag heb ik twee van zulke alleraardigste knipogen mogen ontvangen en ik heb besloten in de toekomst guller om te gaan met het geven van knipogen. Niet Jan-en-alleman kan er een van me verwachten maar mensen die het verdienen zullen het de komende tijd zeker gaan merken.

Labello for life

Het begon allemaal met de blauwe Labello Classic maar vandaag zijn de dag zijn de talloze gekleurde lippenbalsems niet meer uit ons straatbeeld weg te denken. Kamille, Cherry, Strawberry, Milk & Honey; niets is Labello te gek. Vandaag bij de kassa van de Etos was de keuze weer moeilijk maar uiteindelijk heb ik gekozen voor een nieuwe variant; Summer Fruits. Fruitige verzorging voor zachte en mooie lippen. Een labello die ruikt naar snoepkettingen. Heerlijk.

Restjes

De keuken hier in Utrecht staat vol met restjes. Een bakje met daarin nog één verlept cherry tomaatje, een broodzak met daarin één verdroogd korstje, een hard laatste stukje kaas in de koelkast en een potje met daarin twee likjes chocopasta.

Die restjes blijven altijd liggen. Net als dat laatste augurkje in ham op een verjaardag. Ik ben er gewoon niet dol op.

Kijk op dieren

Soms vraag ik me af waarom ik heb gekozen om te werken in een restaurant in een dierentuin in plaats van aan een spoorweg of op de hei want ik ben eigenlijk helemaal niet zo dol op dieren. Zal een ieder ander zeggen dieren zijn lief, betrouwbaar en speels, ik vind ze eng, onbetrouwbaar en agressief. Paarden, honden, konijnen, ratten, het maakt voor mij weinig uit. Poezen laat ik in dit rijtje expres weg; van deze diertjes kan ik op z'n tijd nog wel eens genieten. De poes moet, wil ik van hem houden, dan wel rustig zijn en niet als een wilde straatkat aan m'n tenen knabbelen als ik op de bank zit.

Stond ik vanmiddag dus even te kijken bij de apen, en toen wist ik het opeens. Dieren in grote hokken, dat is eigenlijk de beste uitvinding ooit. Ik durf op deze manier namelijk best naar ze te kijken en geniet zowaar van de speelse capriolen die ze uithalen. En dit alles zonder aangevallen, afgelebberd, gebeten of opgegeten te worden. Ik had het nog niet gedacht of ik hoor achter me een woeste blaf. Ik versteen en draai voorzichtig m'n hoofd om en zie daar een hond zo groot als een beer. En dan altijd dat baasje dat je zo trots aankijkt en die verwacht dat je zegt 'wat een guitig beest' en hem een speelse aai geeft terwijl ik doodsbang ben dat dat 'guitige beest' op me afspringt, me op de grond slingert en me heel hard bijt zodat ik bloedend naar het ziekenhuis moet worden afgevoerd. Dierenliefhebbers van Nederland het doet u misschien pijn aan 't hart, maar wat mij betreft mogen ook honden lekker hun hok in. 4-Evah and evah.

Haren wassen

Vlechtjes zijn leuk en vlechtjes zijn hip maar sinds enkele dagen verlang ik weer naar m'n oude vertrouwde haar. Een beetje warrelig los of in een piepklein staartje. En dan vooral heel hard met de handen door het haar onder de douche en dan vooral elke avond shampoo gebruiken- zonder bang te zijn voor het achterblijven van zeepresten. Geniet dus allen nog even van mijn o-zo-moderne-look, want het kan ieder moment over en uit zijn!

Duizend euro

Vanmorgen zaten Moos en ik voor de buis en keken een stukje lijn 4. Een vre-se-lijk moeilijke vraag dit keer natuurlijk over de soap GTST, die nie-mand raadde waardoor het prijzengeld steeds maar hoger en hoger werd en uiteindelijk zelfs opliep tot dui-zend eu-ro! Nou uiteindelijk hing er dan toch een eenzame huismoeder aan de lijn die het goede antwoord wist te geven op de absurd lastige vraag (wie timmert er aan de weg als model? Sjors? Anita? Charlie?) waarop onze enige echte eigen Dousjka antwoordde dat Charlie in-der-daad het goede antwoord was en de belster daarmee dui-zend eu-ro won!

Nu denk je, die zal wel blij geweest zijn. Daar was echter niets van te merken. Een timide 'Joe' klonk en daarmee moesten we het doen. Moos en ik fantaseerden erover hoe hard wij zouden gillen, schreeuwen en lachen als wij dui-zend eu-ro zouden winnen, en waren gekwetst, geschrokt en vooral teleurgesteld in de reactie van mevrouw de winnaar. Compleet verbouwereerd waren we toen Dousjka mevrouw vertelde dat ze nog kans maakte op een mini ijskastje of suikerspinmachine en zij wél compleet uit haar dak ging. Een suikerspinmachine in huis; wat moet je ermee? En waar laat je zoiets?

Ontspannen op de boerderie

Ik dacht dat ik een goed voorbeeld was van een echt stadskind. Zo iemand die gek is op de computer, de tv, haar verschillende soorten schoenen en garderobe. De afgelopen vier dagen heb ik echter een kant van mezelf ontdekt die ik niet kende.

Het trainingskamp voor de zomer in Zuid-Frankrijk vond plaats op een Brabantse boerderie. Vier dagen liep ik rond in m'n trainingsbroek. Vier dagen zat ik in het gras, in de zon en op de mammoet skelter. Drie nachten sliep ik op een ijskoud zaaltje waar een aantal jaar geleden nog varkens stonden te snurken. Om half acht 's morgens stond ik op het veld te tae-boën alvorens ik zeven boterhammen naar binnen werkte, en tot een uur of drie 's nachts was ik actief bezig in allerlei workshops. Daarnaast heb ik een heleboel gepraat, gelachen en wijn gedronken met mensen die hetzelfde doel voor ogen hebben als ik en ook naar Frankrijk afreizen in juli.

Bij deze neem ik mijn vooroordeel over 'druk en gezellig doen met vreemdelingen' terug. Het was vreselijk gezellig en ondanks de intensiviteit vreselijk ontspannend. Helaas is het nu tijd om te beginnen met het leren van m'n tentamens. Met gezonde boer'nwangen boven de boeken. Dat wel.