Snuff'le
Zoals we allemaal weten haal je bij de drogist tegenwoordig niet alleen maar pleisters en shampoo. Er komt meer bij kijken. Ze hebben spullen. Deze trekken me ontzettend aan. Zo sta ik geregeld lekker bij de Kruidvat te snuff'le, tussen de moeders met kinderwagens in die Bert en Ernie kleurboeken inladen. Dan neus ik wat rond. Dan bekijk ik de juwelen en de B-kinderboeken.
Steeds weer verwacht ik dat er iets voor me bijzit. Een mooie beautycase of leuke DVD. Maar helaas. Op het moment dat ik m'n maat sta te zoeken tussen de Anni Rolfi zijden dames pyjama's (9.95) en sta te bladeren in Jachttekeningen van Rien Poortvliet (5.98) besef ik me meestal net op tijd dat het een mooi moment is de winkel te verlaten. Dáááág mevrouw.
30.11.04
29.11.04
27.11.04
Josje
We gingen vannacht naar huis op zijn fiets. Een zwarte fiets zonder achterrekje. Toen mocht ik op de stang zitten. We reden best hard want het was best koud en ik vond het best eng. Vooral toen we echt vlak langs de bussluis sjeesden en en ook bij elke bocht die we namen. Hij floot het deuntje van Turks Fruit en hij noemde me Josje. Ik zei dat ik niet wist wie Josje was en dat ik alleen Olga kende. Maar hij wist zeker dat Josje ook in Turks Fruit speelde. Het fietsen was steeds minder eng. Het was leuk en gezellig en het maakte niet uit dat m'n billen zeer deden. We spraken af zondag Turks Fruit te huren en we spraken af van de zomer door Amsterdam te gaan fietsen. Ik op de stang, zonder jas, zonder tas. Gewoon een beetje fietsen en fluiten.
We gingen vannacht naar huis op zijn fiets. Een zwarte fiets zonder achterrekje. Toen mocht ik op de stang zitten. We reden best hard want het was best koud en ik vond het best eng. Vooral toen we echt vlak langs de bussluis sjeesden en en ook bij elke bocht die we namen. Hij floot het deuntje van Turks Fruit en hij noemde me Josje. Ik zei dat ik niet wist wie Josje was en dat ik alleen Olga kende. Maar hij wist zeker dat Josje ook in Turks Fruit speelde. Het fietsen was steeds minder eng. Het was leuk en gezellig en het maakte niet uit dat m'n billen zeer deden. We spraken af zondag Turks Fruit te huren en we spraken af van de zomer door Amsterdam te gaan fietsen. Ik op de stang, zonder jas, zonder tas. Gewoon een beetje fietsen en fluiten.
Girls at first sight
Je hebt van die meisjes met ratachtig kort haar en in de nek van die uitgedunde lange plukken. Dat is echt helemaal in. Op zulke meisjes heb ik het dus niet zo. Op het eerste gezicht. Ik bedoel respect 2 all weetje, er zullen vast hele aardige tussen zitten, of grappige, of meiden met hele leuke hobby's. Maar zo in de beginfase dat ik zo'n meisje zie, nee, dan voel ik niet de behoefte om zo iemand aan te spreken en een gezellige vriendschap op te bouwen. Nee. Ik voel me toch meer thuis bij meisjes met gezellige warrige haren of het haar dragend in een nonchalante knip. En die kunnen dan natuurlijk ook best erg onaardig zijn als je ze beter leert kennen.
Je hebt van die meisjes met ratachtig kort haar en in de nek van die uitgedunde lange plukken. Dat is echt helemaal in. Op zulke meisjes heb ik het dus niet zo. Op het eerste gezicht. Ik bedoel respect 2 all weetje, er zullen vast hele aardige tussen zitten, of grappige, of meiden met hele leuke hobby's. Maar zo in de beginfase dat ik zo'n meisje zie, nee, dan voel ik niet de behoefte om zo iemand aan te spreken en een gezellige vriendschap op te bouwen. Nee. Ik voel me toch meer thuis bij meisjes met gezellige warrige haren of het haar dragend in een nonchalante knip. En die kunnen dan natuurlijk ook best erg onaardig zijn als je ze beter leert kennen.
21.11.04
Echt
“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”
“ECHT is niet hoe je gemaakt bent,” zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt, dan word je ECHT.”
“Doet dat pijn?” vroeg het konijntje. “Soms wel,” zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je ECHT bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”
“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”, vroeg hij, “of stukje bij stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens,” zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpen randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal ECHT bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”
Uit: Het fluwelen konijn van Margery Williams
“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”
“ECHT is niet hoe je gemaakt bent,” zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt, dan word je ECHT.”
“Doet dat pijn?” vroeg het konijntje. “Soms wel,” zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je ECHT bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”
“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”, vroeg hij, “of stukje bij stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens,” zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpen randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal ECHT bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”
Uit: Het fluwelen konijn van Margery Williams
18.11.04
Zomerregen
De laatste twee weken in Frankrijk regende het zo af en toe midden op de dag. Maar die kindertjes daar zijn de beroerdste niet. Ook al was de lucht nog zo dreigend, het waterpolotoernooi ging door. Ik stond dan op de kant, in m'n lelijke groene polo-sport broekje wat ik in Turkije voor een paar centen op de markt had gekocht en het fluitje om m'n nek. Ik moedigde de teams aan en gaf zo professioneel mogelijk de tussenstanden door. En dan was het net 4-3, en dan barstte het los. Dikke druppels regen in het water. De kinderen hezen zich op de kant en ik raapte de doelen bijeen. Met z'n allen spurtten we de zwembadtrap af en renden op onze natte slippers over het grind naar de bar. Waar de petanque fanaten de ballen even lieten rusten voor een wijntje. Dan gingen we zitten in de hoek, op de grond, en dan speelden we een spel. Bij voorkeur chef d'orchestre. En wie hem was en de verkeerde dirigent uit de groep pikte moest een opdracht doen. Over die opdrachten werd lang nagedacht. Ik moest vijf rondjes door de bar hinkelen en vijf mannen onbekenden mannen kussen. Op de wang weliswaar. We bleven raden, lachen en hinkelen tot de donkere wolken plaats maakten voor zon. En dan stormden we de zwembadtrap weer op.
De laatste twee weken in Frankrijk regende het zo af en toe midden op de dag. Maar die kindertjes daar zijn de beroerdste niet. Ook al was de lucht nog zo dreigend, het waterpolotoernooi ging door. Ik stond dan op de kant, in m'n lelijke groene polo-sport broekje wat ik in Turkije voor een paar centen op de markt had gekocht en het fluitje om m'n nek. Ik moedigde de teams aan en gaf zo professioneel mogelijk de tussenstanden door. En dan was het net 4-3, en dan barstte het los. Dikke druppels regen in het water. De kinderen hezen zich op de kant en ik raapte de doelen bijeen. Met z'n allen spurtten we de zwembadtrap af en renden op onze natte slippers over het grind naar de bar. Waar de petanque fanaten de ballen even lieten rusten voor een wijntje. Dan gingen we zitten in de hoek, op de grond, en dan speelden we een spel. Bij voorkeur chef d'orchestre. En wie hem was en de verkeerde dirigent uit de groep pikte moest een opdracht doen. Over die opdrachten werd lang nagedacht. Ik moest vijf rondjes door de bar hinkelen en vijf mannen onbekenden mannen kussen. Op de wang weliswaar. We bleven raden, lachen en hinkelen tot de donkere wolken plaats maakten voor zon. En dan stormden we de zwembadtrap weer op.
16.11.04
Licht in de duisternis
Hij belt en hij vraagt wat ik aan het doen ben. Ik zeg dat ik een beetje lig te lezen en ik vraag wat hij aan het doen is. Hij zegt dat hij een nachtlampje voor mij aan het maken is. 'Een nachtlampje?', vraag ik. 'Zodat jij ook een lichtje hebt aan jouw kant van het bed', zegt hij.
Dat vind ik nou zo leuk aan hem. Dat hij op het idee komt om voor mij een nachtlampje te maken. En dat hij de rechterkant van z'n zelf getimmerde kingsize bed ziet als mijn kant, dat is zo mogelijk nog liever.
Hij belt en hij vraagt wat ik aan het doen ben. Ik zeg dat ik een beetje lig te lezen en ik vraag wat hij aan het doen is. Hij zegt dat hij een nachtlampje voor mij aan het maken is. 'Een nachtlampje?', vraag ik. 'Zodat jij ook een lichtje hebt aan jouw kant van het bed', zegt hij.
Dat vind ik nou zo leuk aan hem. Dat hij op het idee komt om voor mij een nachtlampje te maken. En dat hij de rechterkant van z'n zelf getimmerde kingsize bed ziet als mijn kant, dat is zo mogelijk nog liever.
Maskers af!
De eerste les dat Moos en ik er zaten wisten we het al. Dit zou een bewogen jaar worden. De klas was met elkaar op kamp geweest en wij hadden dit gemist. Maar we hadden elkaar, dat ene propedeusejaartje. Gelukkig. Maar goed om die gezellige kampsfeer er een beetje in te houden gingen we de video bekijken van die paar dagen op het platteland. Die school zelf stond inprincipe ook op het Zwollense platteland, maar het gebouw zelf was niet opgebouwd uit schuren, zoals de meeste dat waren gewend.
Ze hadden zich stuk voor stuk vreselijk vermaakt. Hermien nog wel het meest. Ze zat voorin de klas te hinniken op haar stoel. Ze droeg een paarse trui en een gekleurd hoedje. Echter, Hermien bleek niet altijd zo vrolijk van aard. De eerste PPO (Persoonlijke Professionele Ontwikkeling) les gaf ze haar geheim maar meteen bloot. Ze zuchtte en zei 'ik draag een masker'. Daarna keek ze in de rondte. Blij dat ze het kwijt was. En toen begon ze te vertellen. Dat ze haar zorgen en pijn verborg door altijd 'de clown' uit te hangen. Altijd al gedaan ook. Toen ze dit zei fronste Moos haar wenkbrauwen. Wij hadden jammergenoeg niet een keer een goede grap gezien of gehoord. Daarnaast vonden we het beiden vrij vreemd dat ze haar masker al zo rap afzette. Maar zo was Hermien.
Hermien werkte als een domino steentje. Elke week zette iemand zijn masker af. Zo bleek dat de vader van W. zijn handen niet thuis kon houden, M. uitgebuit werd op de boerderij, B. zijn ware identiteit niet kon vinden, H's vader alcoholist was, C. een vrij intieme relatie had met haar broer en A. een keer lelijk van haar paard was gevallen. De verhalen rolden uit de mouwen van onze klasgenootjes. En wij zaten er elke week schaapachtig bij. Alles wat we zouden kunnen vertellen zou niets lijken bij het leed van de anderen.
Een keer in de zoveel tijd moest er een verslag ingeleverd worden. Met persoonlijke, professionele vooruitgangen en uitgebreide evaluaties. We typten er op los, want dat konden we dan weer wel goed. Jantien, de PPO juf, las onze verslagen met groot plezier. Ze vond ons goudeerlijk. En als er iemand was die van eerlijkheid hield. En op die manier kregen we de punten voor dat heerlijke vak. Soms kwamen we haar tegen in de gang. Dan lachten haar ogen naar ons vanachter die enorm grote bril. 'Daar heb je die twee stille meisjes', zag je haar dan denken. Die meisjes die worden ondergesneeuwd door de mensen met de maskers. Die oprechte deernes. Jantien kon je alles wijs maken. En daarom hield ik zoveel van d'r.
De eerste les dat Moos en ik er zaten wisten we het al. Dit zou een bewogen jaar worden. De klas was met elkaar op kamp geweest en wij hadden dit gemist. Maar we hadden elkaar, dat ene propedeusejaartje. Gelukkig. Maar goed om die gezellige kampsfeer er een beetje in te houden gingen we de video bekijken van die paar dagen op het platteland. Die school zelf stond inprincipe ook op het Zwollense platteland, maar het gebouw zelf was niet opgebouwd uit schuren, zoals de meeste dat waren gewend.
Ze hadden zich stuk voor stuk vreselijk vermaakt. Hermien nog wel het meest. Ze zat voorin de klas te hinniken op haar stoel. Ze droeg een paarse trui en een gekleurd hoedje. Echter, Hermien bleek niet altijd zo vrolijk van aard. De eerste PPO (Persoonlijke Professionele Ontwikkeling) les gaf ze haar geheim maar meteen bloot. Ze zuchtte en zei 'ik draag een masker'. Daarna keek ze in de rondte. Blij dat ze het kwijt was. En toen begon ze te vertellen. Dat ze haar zorgen en pijn verborg door altijd 'de clown' uit te hangen. Altijd al gedaan ook. Toen ze dit zei fronste Moos haar wenkbrauwen. Wij hadden jammergenoeg niet een keer een goede grap gezien of gehoord. Daarnaast vonden we het beiden vrij vreemd dat ze haar masker al zo rap afzette. Maar zo was Hermien.
Hermien werkte als een domino steentje. Elke week zette iemand zijn masker af. Zo bleek dat de vader van W. zijn handen niet thuis kon houden, M. uitgebuit werd op de boerderij, B. zijn ware identiteit niet kon vinden, H's vader alcoholist was, C. een vrij intieme relatie had met haar broer en A. een keer lelijk van haar paard was gevallen. De verhalen rolden uit de mouwen van onze klasgenootjes. En wij zaten er elke week schaapachtig bij. Alles wat we zouden kunnen vertellen zou niets lijken bij het leed van de anderen.
Een keer in de zoveel tijd moest er een verslag ingeleverd worden. Met persoonlijke, professionele vooruitgangen en uitgebreide evaluaties. We typten er op los, want dat konden we dan weer wel goed. Jantien, de PPO juf, las onze verslagen met groot plezier. Ze vond ons goudeerlijk. En als er iemand was die van eerlijkheid hield. En op die manier kregen we de punten voor dat heerlijke vak. Soms kwamen we haar tegen in de gang. Dan lachten haar ogen naar ons vanachter die enorm grote bril. 'Daar heb je die twee stille meisjes', zag je haar dan denken. Die meisjes die worden ondergesneeuwd door de mensen met de maskers. Die oprechte deernes. Jantien kon je alles wijs maken. En daarom hield ik zoveel van d'r.
14.11.04
Bedankje
Sinterklaas, bedankt voor de speculaaspop die ik vanmorgen vond in m'n schoen. Ik heb er net een stukje van genomen en hij smaakt erg lekker. Ik bedank u maar even via deze weg omdat ik een beetje schor ben en niet veel zin heb om te zingen. Hopelijk heeft u tussen de bedrijven door nog even tijd om m'n weblog te checken. Veel succes de komende tijd en hopelijk tot snel.
Groetjes, Kaneel.
Sinterklaas, bedankt voor de speculaaspop die ik vanmorgen vond in m'n schoen. Ik heb er net een stukje van genomen en hij smaakt erg lekker. Ik bedank u maar even via deze weg omdat ik een beetje schor ben en niet veel zin heb om te zingen. Hopelijk heeft u tussen de bedrijven door nog even tijd om m'n weblog te checken. Veel succes de komende tijd en hopelijk tot snel.
Groetjes, Kaneel.
13.11.04
Nachtmerrie
Hoog Catharijne Utrecht staat zonder twijfel in de Top Tien Lelijkste Plekken Ter Wereld. Soms móet ik er doorheen. En daar ga ik dan. Ik sluit me volledig af van het hele winkelgebeuren. Met muziek in de oren baan ik me een weg door de menigte en werp vooral geen blikken in de etalages en snackgelegenheden met haar kansloze personeel en misselijkmakende verlichting.
Soms droom ik dat ik er werk. Fulltime. Met een glimmend voorhoofd van de frituur en een zwetende bovenlip sta ik dan in zo'n lelijke felgekleurde polo 'gezonde' patat te bakken bij Bram Ladage. Compleet doof van alle Hoog Katrijnse herrie en afgepeigerd door het hoge tempo dat ik er in dien te houden van m'n pokdalige baas en m'n akelig domme collega's.
Een bijna net zo vreselijke nachtmerrie is dat ik bij de buren van Bram werk; de Sap Express. Je zou me moeten zien staan. Op dat akelige hoekje richting de Hennes. In het volle TL-licht. En dan in m'n pauze breng ik vijftien vrije minuten door op zo'n zielig opklapstoeltje een halve meter verderop.
Hoe heerlijk om dan wakker te worden.
Hoog Catharijne Utrecht staat zonder twijfel in de Top Tien Lelijkste Plekken Ter Wereld. Soms móet ik er doorheen. En daar ga ik dan. Ik sluit me volledig af van het hele winkelgebeuren. Met muziek in de oren baan ik me een weg door de menigte en werp vooral geen blikken in de etalages en snackgelegenheden met haar kansloze personeel en misselijkmakende verlichting.
Soms droom ik dat ik er werk. Fulltime. Met een glimmend voorhoofd van de frituur en een zwetende bovenlip sta ik dan in zo'n lelijke felgekleurde polo 'gezonde' patat te bakken bij Bram Ladage. Compleet doof van alle Hoog Katrijnse herrie en afgepeigerd door het hoge tempo dat ik er in dien te houden van m'n pokdalige baas en m'n akelig domme collega's.
Een bijna net zo vreselijke nachtmerrie is dat ik bij de buren van Bram werk; de Sap Express. Je zou me moeten zien staan. Op dat akelige hoekje richting de Hennes. In het volle TL-licht. En dan in m'n pauze breng ik vijftien vrije minuten door op zo'n zielig opklapstoeltje een halve meter verderop.
Hoe heerlijk om dan wakker te worden.
11.11.04
Mannen
Ik zie zoveel mannen met oorbellen. Ik zie zoveel mannen met bontjassen. Er zijn zoveel mannen met vrouwelijke trekjes. Vanavond zag ik een jongen met interessant gestrikte gouden gympen en wollen handschoenen tot z'n knokkels. Nu is het uiteraard een must dat mannen aandacht aan hun uiterlijk besteden. Dat ze het belangrijk vinden dat de broek met het shirt matcht, dat ze zich goed scheren, dat ze een potje gel meenemen als ze bij je komen slapen. Dat siert ze. Maar laat ze alsjeblieft grof gebreide wollen vesten dragen en mooie spijkerbroeken. Laat ze alsjeblieft hippe doch makkelijke gympjes hebben die ze uittrappen als ze de keukendeur binnenkomen in plaats van dat ze ervoor gaan zitten de gouden veters secuur los te maken voordat ze hun metro-muiltjes in hun garderobekast plaatsen. Mannen moeten mannelijk zijn. Ze mogen winkelen niet ál te leuk vinden. Ze mogen geen sieraden dragen. En ze mogen niet al te lang bezig zijn met het strikken of losmaken van hun veters. In deze kostbare tijd moet de man (bij vertrek)de vrouw haar jas aangeven of moet de man (bij aankomst) de vrouw de trap op dragen naar boven. Maar dat is mijn mening.
Ik zie zoveel mannen met oorbellen. Ik zie zoveel mannen met bontjassen. Er zijn zoveel mannen met vrouwelijke trekjes. Vanavond zag ik een jongen met interessant gestrikte gouden gympen en wollen handschoenen tot z'n knokkels. Nu is het uiteraard een must dat mannen aandacht aan hun uiterlijk besteden. Dat ze het belangrijk vinden dat de broek met het shirt matcht, dat ze zich goed scheren, dat ze een potje gel meenemen als ze bij je komen slapen. Dat siert ze. Maar laat ze alsjeblieft grof gebreide wollen vesten dragen en mooie spijkerbroeken. Laat ze alsjeblieft hippe doch makkelijke gympjes hebben die ze uittrappen als ze de keukendeur binnenkomen in plaats van dat ze ervoor gaan zitten de gouden veters secuur los te maken voordat ze hun metro-muiltjes in hun garderobekast plaatsen. Mannen moeten mannelijk zijn. Ze mogen winkelen niet ál te leuk vinden. Ze mogen geen sieraden dragen. En ze mogen niet al te lang bezig zijn met het strikken of losmaken van hun veters. In deze kostbare tijd moet de man (bij vertrek)de vrouw haar jas aangeven of moet de man (bij aankomst) de vrouw de trap op dragen naar boven. Maar dat is mijn mening.
8.11.04
In de trein
Het jongetje zat te lezen in een boek en het jongste meisje speelde met haar pop. Ze hing het poppenjasje aan het kapstokhaakje naast het raam. Haar iets oudere zusje zong een kinderliedje. De blonde meisjes keken naar buiten en wezen naar de Nederlandse schaapjes. Vlak voor station Duivendrecht spoorde moeder Anna de kleine Eva aan haar pop aan te kleden. Dat deed ze en toen stonden ze op. Ieder een eigen rugzak. Anna voorop. Eén voor één gingen ze door de klapdoor. Vier lieve Zweedse gezichtjes lachten naar me.
Het jongetje zat te lezen in een boek en het jongste meisje speelde met haar pop. Ze hing het poppenjasje aan het kapstokhaakje naast het raam. Haar iets oudere zusje zong een kinderliedje. De blonde meisjes keken naar buiten en wezen naar de Nederlandse schaapjes. Vlak voor station Duivendrecht spoorde moeder Anna de kleine Eva aan haar pop aan te kleden. Dat deed ze en toen stonden ze op. Ieder een eigen rugzak. Anna voorop. Eén voor één gingen ze door de klapdoor. Vier lieve Zweedse gezichtjes lachten naar me.
7.11.04
Liefde
Vannacht liepen Fje en ik om half zes door de Utrechtse straatjes. We keken bij de huizen naar binnen en zagen de Moslims met elkaar eten voordat de zon op zou komen. We hadden veel gedronken en waren blij toen we m'n kamer bereikten. We waren blij dat we onze laarzen uit konden trekken, water konden drinken en we waren blij dat we ons op bed konden neervallen. Toen vond ik een lichtgrijze envelop. Onder m'n dekbed.Verrast keek ik Fje aan en toen scheurde ik hem open. Er zat een kaart in met daarop vijf regeltjes.
vanaf het moment dat ik je zag
dacht ik: jij hoort bij mij
toen kwam er steeds
van dag tot dag
een beetje liefde bij
En het leukste is. Die jongen met de timmermanshanden had hem daar verstopt. Die jongen van dat afspraakje dat m'n leven veranderde. En nu hoor ik bij hem.
Vannacht liepen Fje en ik om half zes door de Utrechtse straatjes. We keken bij de huizen naar binnen en zagen de Moslims met elkaar eten voordat de zon op zou komen. We hadden veel gedronken en waren blij toen we m'n kamer bereikten. We waren blij dat we onze laarzen uit konden trekken, water konden drinken en we waren blij dat we ons op bed konden neervallen. Toen vond ik een lichtgrijze envelop. Onder m'n dekbed.Verrast keek ik Fje aan en toen scheurde ik hem open. Er zat een kaart in met daarop vijf regeltjes.
vanaf het moment dat ik je zag
dacht ik: jij hoort bij mij
toen kwam er steeds
van dag tot dag
een beetje liefde bij
En het leukste is. Die jongen met de timmermanshanden had hem daar verstopt. Die jongen van dat afspraakje dat m'n leven veranderde. En nu hoor ik bij hem.
3.11.04
Hospitere
'K moes hospitere. Hospitere voor een leuke, grote kamer, met een leuke, grote, ingebouwde hoogslaper in hartje binnenstad. Nu kan hospitere op een 'lullige' manier gaan, of op een 'gezellige'. 'Lullig': je staat in een rijtje naast elkaar op de gang en er wordt je gevraagd een mop te vertellen. 'Gezellig': je zit met z'n allen bij elkaar in de keuken en probeert op een 'ontspannen' en 'ongedwongen' manier een gesprek te voeren over wie je bent, wat je doet en wat je verwacht van je huisgenootjes.
Dit laatste was gisteravond het geval. Onder het genot van een kopje koffie met rietsuiker ging ik op een van de weinige stoelen lege stoelen zitten. Een houten, gammel tuinstoeltje met geruite bekleding. Ik had er onmiddelijk spijt van omdat ik wanneer ik zou gaan liggen niemand zou zien en enorm veel moeite had met rechtop blijven zitten wegens het lage karakter van de stoel. Toch hield ik de rug trots gestrekt en observeerde ik de mogelijke concurrenten.
We zaten in een kring bij elkaar en ik heb genoten van het diverse gezelschap. Er is er altijd één die zich gedraagt alsof ze de kamer al heeft en quasi relaxt, op het nippertje, zonder tas komt binnenlopen. 'Ben ik te laat of te vroeg of precies op tijd!' 'Ha ha ha!'.
En dan eentje die net even iets dommer is. Zo'n meisje met witte laarzen en een bijpassende baret en een schuine staart die een vriendin mee neemt. 'Nou ik heet Janneke, ik doe páábóó en ik heb géén hobby's eigenlijk, behalve uitgaan natuurlijk!'.
Dan volgt de iets lelijkere die doet alsof ze een wereldvrouw is. Zo'n meisje draagt een bril en heeft een sjaal met lekkere gekke kleuren. Ze stelt veel vragen en deelt ons mede dat ze 'gek is op mensen' (wij niet op haar). 'Ik doe op dit moment Cultureeele Maatschaappelijke Vooorming en ben hélemaal gek van reizen en dansen ik doe op dit moment Latin Dance en ehm, ja wat kan ik daar over vertellen, dat is eigenlijk een soort streetdance maar ja, dan op Latijns Amerikaanse muziek!'.
Ik knikte alsof ik haar dansgroep bijster interessant vond en toen volgde de allerergste van het stel. Zo'n meisje dat alles voor elkaar heeft. Zo'n meisje met een duur tweed jasje en een mini paraplu in haar hand. Zo'n meisje dat al jaren een vriend heeft en zichzelf zit te verkopen alsof ze goud opbrengt. 'Ik heb nu een hele etage voor mezelf, maar wil zo graag weer eens wat anders'. Arm kind toch, ze is toe aan wat anders. Zo'n meisje dat opschept dat ze al twee keer naar Nepal is geweest maar waarschijnlijk gek is op georganiseerde reizen. Zo'n meisje dat lekker recht door zee is en het belangrijk vind dat dingen meteen 'úitgesproken worden'. Zo'n meisje dat gaat zitten beweren dat ze 'superveel van schoonmaken houdt en het hélemaal niet érg vindt om de keuken te schrobben'. Zo'n meisje.
Ik bel over een maand nog eens aan bij dat huis en als ik merk dat zij het geworden is dan zwaait er wat.
'K moes hospitere. Hospitere voor een leuke, grote kamer, met een leuke, grote, ingebouwde hoogslaper in hartje binnenstad. Nu kan hospitere op een 'lullige' manier gaan, of op een 'gezellige'. 'Lullig': je staat in een rijtje naast elkaar op de gang en er wordt je gevraagd een mop te vertellen. 'Gezellig': je zit met z'n allen bij elkaar in de keuken en probeert op een 'ontspannen' en 'ongedwongen' manier een gesprek te voeren over wie je bent, wat je doet en wat je verwacht van je huisgenootjes.
Dit laatste was gisteravond het geval. Onder het genot van een kopje koffie met rietsuiker ging ik op een van de weinige stoelen lege stoelen zitten. Een houten, gammel tuinstoeltje met geruite bekleding. Ik had er onmiddelijk spijt van omdat ik wanneer ik zou gaan liggen niemand zou zien en enorm veel moeite had met rechtop blijven zitten wegens het lage karakter van de stoel. Toch hield ik de rug trots gestrekt en observeerde ik de mogelijke concurrenten.
We zaten in een kring bij elkaar en ik heb genoten van het diverse gezelschap. Er is er altijd één die zich gedraagt alsof ze de kamer al heeft en quasi relaxt, op het nippertje, zonder tas komt binnenlopen. 'Ben ik te laat of te vroeg of precies op tijd!' 'Ha ha ha!'.
En dan eentje die net even iets dommer is. Zo'n meisje met witte laarzen en een bijpassende baret en een schuine staart die een vriendin mee neemt. 'Nou ik heet Janneke, ik doe páábóó en ik heb géén hobby's eigenlijk, behalve uitgaan natuurlijk!'.
Dan volgt de iets lelijkere die doet alsof ze een wereldvrouw is. Zo'n meisje draagt een bril en heeft een sjaal met lekkere gekke kleuren. Ze stelt veel vragen en deelt ons mede dat ze 'gek is op mensen' (wij niet op haar). 'Ik doe op dit moment Cultureeele Maatschaappelijke Vooorming en ben hélemaal gek van reizen en dansen ik doe op dit moment Latin Dance en ehm, ja wat kan ik daar over vertellen, dat is eigenlijk een soort streetdance maar ja, dan op Latijns Amerikaanse muziek!'.
Ik knikte alsof ik haar dansgroep bijster interessant vond en toen volgde de allerergste van het stel. Zo'n meisje dat alles voor elkaar heeft. Zo'n meisje met een duur tweed jasje en een mini paraplu in haar hand. Zo'n meisje dat al jaren een vriend heeft en zichzelf zit te verkopen alsof ze goud opbrengt. 'Ik heb nu een hele etage voor mezelf, maar wil zo graag weer eens wat anders'. Arm kind toch, ze is toe aan wat anders. Zo'n meisje dat opschept dat ze al twee keer naar Nepal is geweest maar waarschijnlijk gek is op georganiseerde reizen. Zo'n meisje dat lekker recht door zee is en het belangrijk vind dat dingen meteen 'úitgesproken worden'. Zo'n meisje dat gaat zitten beweren dat ze 'superveel van schoonmaken houdt en het hélemaal niet érg vindt om de keuken te schrobben'. Zo'n meisje.
Ik bel over een maand nog eens aan bij dat huis en als ik merk dat zij het geworden is dan zwaait er wat.
1.11.04
Gezellig
We hebben een hondje. Een puppy. Ze is wit met zwarte vlekken en soms bijt ze in je teen en soms gaat ze er met je spullen vandoor maar dat schijnt normaal te zijn want ze is nog klein. En na het eten laten m'n moeder en ik Sennah uit. Dan gaan we een blokje om en dan draag ik m'n nieuwe witte jas met de eskimocapuchon en dan vind zelfs ik, een hondje best gezellig.
We hebben een hondje. Een puppy. Ze is wit met zwarte vlekken en soms bijt ze in je teen en soms gaat ze er met je spullen vandoor maar dat schijnt normaal te zijn want ze is nog klein. En na het eten laten m'n moeder en ik Sennah uit. Dan gaan we een blokje om en dan draag ik m'n nieuwe witte jas met de eskimocapuchon en dan vind zelfs ik, een hondje best gezellig.
Italiaanse koffie aan de gracht
De bar is van kleine rode tegeltjes en het koffieapparaat is ook rood. Er staan tientallen soorten koffie op de kaart. Het wordt in hippe gele, blauwe en rode mokken geschonken en je krijgt er een koffielikeurtje met slagroom bij. En natuurlijk een koekje. Bij thee een bonbon. Het zaakje telt twaalf tafeltjes. Boven knusse tafels voor twee en beneden grotere met mooie leren stoelen. Een aanrader is de zelfgemaakte appeltaart maar ook de broodjes, bagels, soepjes en salades zijn niet mis. Kom maar eens langs voor een bakkie. Ik heb een nieuw zaterdagbaantje.
De bar is van kleine rode tegeltjes en het koffieapparaat is ook rood. Er staan tientallen soorten koffie op de kaart. Het wordt in hippe gele, blauwe en rode mokken geschonken en je krijgt er een koffielikeurtje met slagroom bij. En natuurlijk een koekje. Bij thee een bonbon. Het zaakje telt twaalf tafeltjes. Boven knusse tafels voor twee en beneden grotere met mooie leren stoelen. Een aanrader is de zelfgemaakte appeltaart maar ook de broodjes, bagels, soepjes en salades zijn niet mis. Kom maar eens langs voor een bakkie. Ik heb een nieuw zaterdagbaantje.
Abonneren op:
Posts (Atom)
