Ergernis

Die flapdrol (Peter Thuis) die dat boek (Toegepaste organisatiekunde) heeft geschreven is ongetwijfeld zo'n sneu figuur die zelf nooit de top heeft kunnen bereiken en besloot saaie boeken over het bedrijfsleven te gaan schrijven. Ongeneerd strooit hij met namen en termen die voor jou en mij helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn, en vervolgens schrijft hij op bladzijde 197 dit: 'Een belangrijk auteur op dit moment is de auteur (kill your darlings Peet) James Belasco. Hij gebruikt in zijn boek Theaching (een h´tje teveel, wat maakt het uit) the elephant to dance, empowering change in your organisation de metafoor van de olifant die je moet leren dansen als het gaat om het doorvoeren van veranderingen in organisaties. De organisatie als grote logge olifant die traag leert en als je niets verandert zal blijven teren op lessen en ervaring uit het verleden.´ Nou, best aardig, even een vergelijking, maar vervolgens schrijft Peter: ' Als je iets nieuws met de olifant wilt, hem bijvoorbeeld wilt leren dansen (lees een grote verandering wil doorvoeren in de organisatie)(Goh Peet, zal James dat er nu echt mee bedoelen?) moet je methodisch te werk gaan. Ik erger me groen en geel en heb nog meer dan driehonderd bladzijden met dit geneuzel te gaan.

Concentratieproblemen

Morgen tentamen. Organisatiekunde, informatiekunde en communicatie. Ja, het is exact zo saai als het klinkt. Ik heb gelukkig niet vaak tentamens, maar als het dan weer eens zover is herinner ik me weer hoe weinig ik er van houd. Misschien is het boek dat we moeten lezen voor organisatiekunde leuk voor aankomend managementgoeroe's, maar mij verveelt het al snel. Vorige week de weekendplanning drastisch omgegooid om veel en goed te kunnen leren. Goede voornemens (vroeg opstaan, telefoon uit, oefententamens maken) was ik echter al snel vergeten. Gistermiddag stond er een verjaardag op de planning. Vantevoren besloot ik vroeg op te staan om 's morgens nog het een en ander de hersentjes in te rammen, en rond etenstijd weer naar huis terug te keren om nog even lekker met de neus in de boeken te duiken, maar de dag begon met een uitgebreid ontbijt in de tuin en eindigde met koffie en chocoladespritsen voor de buis. Nu is het maandagmiddag en rollen m'n ogen ongeinteresseerd over de saaie letters. Fluxmatige, incrementele en transformationele veranderingen, verticale achterwaartse integratie, verticale voorwaartse integratie en horizontale integratie of parallellisatie. En dan zul je zien weet ik eens een paar begrippen en dan gaan die mieterige meerkeuzevragen over structurele inertie, bedreigde expertise en corporate raindance. Ik denk dat ik goudsmit word. Of bakker.

Ongewenst bezoek

Ik heb er zo'n gruwelijke hekel aan als dieren zich zo vrij voelen zich in mijn kamer op te houden. En het vervelendste is dat het altijd zo stiekem gaat. Hele nesten vol pissebedden zul je hier echt niet vinden. Niet dat dát leuk is, maar dan weet je wel waar je aan toe bent. Nee, ik moet er altijd maar bij toeval achterkomen dat ze er zijn. Net keek ik bij toeval even schuin naar boven en zag daar een vreselijke vieze dunnige lelijke schichtige rotspin op het plafond zitten. Ik slikte, pakte een meter wc-papier, ging op een krukje staan en probeerde de vuilak in elkaar te rossen. M'n hand was echter wat minder vast dan ik gehoopt had en die vieze rotspin liet zich op de grond vallen. Als een gek begon hij voor me weg te rennen met z'n vieze lelijke ielige rotpootjes. Gelukkig kon ik hem bijhouden en ombrengen. Ik zit nu heel schichtig om me heen te kijken of ik vrinden van hem kan spotten, want je weet het dus maar nooit. En dan hoor je mensen altijd zeggen; 'die doen niks lieverd... die zijn banger voor jou dan jij voor hun...'. Nou als jullie zo bang zijn voor me vuile klerespinnen, doe dan niet zo wijs en wees niet zo brutaal om hier binnen te komen. Go gome!

Dolletje

Vanmorgen een dolletje met de mannen van waardetransport Save Express (heel Nederland kan op ze rekenen.) Ja, je had er bij moeten zijn maar het ging ongeveer zo. Ik zat in de bus en tuurde wat naar buiten. Bij het stoplicht kwam het waardetransportbusje naast ons staan. De bijrijder vulde wat 'belangrijke papieren' in. De bestuurder reageerde 'adequaat' toen hij opmerkte dat ik het allemaal in de gaten had. Hij greep met zijn handen naar z'n hoofd en bedekte de papieren van z'n collega. Zo van 'dit-mag-jij-niet-lezen-dit-gaat-over-geld!' Ik deed alsof ik het allemaal allang gezien had en de mannen lachten. Wij trokken op en zij zwaaiden en toeterden. Dááág, fijne dag nog.

Pizzeria

Gisteravond eten gehaald bij een Chineze Pizzeria. De vrouw die ons hielp was Chinees, de man die pizza's stond te bakken was Chinees, het aquarium met koikarpers was Chinees, de verzameling vazen op de toonbank was Chinees en er lag een Chineze krant. De kartonnen pizzadozen droegen wel de Italiaanse vlag. Maar wij hadden lasagne en die zat niet in zo'n doos. Hij smaakte ook wat ondefineerbaar. Dan kun je dus altijd nog doen alsof je Chinees eet en dan valt het allemaal best mee. Handig bekeken.

Nog meer haantjesgedrag

Er zijn een heleboel mannen die hun vrouw belachelijk maken om zich zo (althans, dat denken zij dan) bij jou populair te maken. Maar hou op schei uit. Vooral op m'n werk maak ik het geregeld mee. De man bestelt bijvoorbeeld eten en zegt geirriteerd tegen z'n vrouw dat ze ook wel eens een keuze mag maken. Vervolgens lacht hij naar jou, zo van; wat ben ik toch met een suffie getrouwd. Of de vrouw wil afrekenen en grabbelt in haar portomonneetje naar wat kleingeld en de man trekt geirriteerd wat briefjes tevoorschijn, zo van; als we op haar moeten wachten. De man denkt dat jij het waardeert als hij zich zo neerbuigend opstelt tegenover zijn echtgenote maar het enige wat ik op zo'n moment denk ik is wat rot voor haar dat ze met zo'n eikel samen is.

Flex-team

Zittend aan de Amstel genoot ik gistermiddag van de zon toen ik mijn telefoon op de stoeptegels hoorde trillen. Ik griste hem uit het zakje van m'n spijkerjasje en opende het klepje. Het was Double-A. Eindelijk. Helaas kreeg ik niet te horen dat ik een kasteel zou slapen. Wel werd mij verteld dat ik in het zogenaamde 'flex-team' was geplaatst. Vreselijke scenario's zag ik voor me; elke dag tientallen kilometers reizen, van de ene plaats naar de andere, daar een tae-bo lesje, hier een speurtocht en daar een voetbaltoernooi. Bepakt en bezakt door Zuid-Frankrijk crossend, doodmoe maar ozo flexibel. Gelukkig was niets van dit alles waar. Met drie andere mensen zit ik in het flexteam. Vijf juli reizen wij per bus af naar Zuid-Frankrijk alwaar wij worden opgepikt door de leiding van Double-A. Flexibel als we zijn staan we daar standby voor campings die te maken hebben met zieke, zwakke, misselijke, heimwee hebbende animators. En tot die tijd zijn we natuurlijk niet te beroerd om te genieten van de omgeving en het weer. Helaas weet ik nu dus nog niet in welk gebied ik uiteindelijk terecht kom, wat jammer is voor jullie die mij allemaal het liefst komen opzoeken in de zon, maar bericht hierover volgt uiteraard.

Paniek

Je ziet wel eens van die tests. 'Wat doe jij op het moment dat er iets ergs gebeurd?' 1)Ik blijf rustig en probeer een oplossing te vinden 2)Ik vraag andere mensen mij te helpen 3) Ik raak onmiddellijk in paniek. Helaas ben ik zo iemand die schichtig een circeltje om de drie heen krast. Ik ben in paniek geraakt. Het gebeurde een paar uur geleden. Nonchalant bekeek ik de nieuwe 'templates' van Blogger. Ik bekeek hoe mijn weblog er in de verschillende flitsen vormen uit zou zien. Enkele momenten lette ik niet op. Ik veranderde de ondertitel en verversde m'n site. Toen zag ik het. Een compleet andere lay-out. Zonder dat ik het doorhad was mijn oude template als sneeuw voor de zon verdwenen. Was deze zo bijzonder dan? Nee. Maar ik was er aan gehecht. Huilend zakte ik neer op het toetsenbord. 'Jank niet zo', zei Ingmar. 'Nu kan je lekker helemaal overnieuw beginnen.' Snikkend zei ik dat dat wel het laatste was waar ik zin in had. Maar na het drogen van m'n tranen en een lekker glaasje limonade zag ik het weer een beetje zitten. En vandaar heeft Kaneel vanaf vandaag een nieuw jasje. Laat gerust even weten of het haar siert.

Gras

Een keer in de zoveel tijd was het zover. 't Gras moest gemaaid worden. De grasmachine werd de garage uit gereden (gggrrgrgkkkggrgggrkkrrg over het terras) en ook de harken werden niet vergeten. M'n vader maaide. Met ferme pas maakte hij banen over het grasveldje in de achtertuin. M'n zussen stonden gewapend met de harken in de aanslag. Ze moesten even wachten tot hij een stukkie had gedaan. Dan pas konden ze beginnen. Het gras werd bij elkaar geharkt. M'n broertje en ik stonden klaar met emmers. Handenvol gras pakten wij op en volle emmers gras brachten we naar de GFT bak. Als de emmer te zwaar was voor mijn broertje hielp ik hem. Geen probleem. We waren een echt team. Iedereen wist z'n plaats en z'n kwaliteiten. Iedereen wist wanneer hij of zij kon beginnen. We waren als een geoliede machine. Achteraf waren we tevreden. De hele buurt mocht een voorbeeld nemen aan hoe ons gras erbij lag. Trots waren we. Op onszelf en elkaar. Soms mocht ik wel een 'stukje' harken, maar ik 'nam nooit al het gras mee'. Had niet genoeg kracht in de armen. Dat is nu wel anders. Zojuist heb ik mijn moeder geholpen met het gras. Zij maaide, ik harkte. En het ging hartstikke goed.

Ach, betaal later maar

De drukke autoweg die haaks op het straatje staat waar ik woon zit vol met hele aparte speciaalzaakjes waar nooit iemand komt. Zo is er een parketwinkeltje waar nooit iets te beleven is, een kozijnenshop met een hele lelijke felgele lichtbak boven de gevel en een heel louche hotel dat 'Bunschoten' heet (véél creatiever dan 'Hotel Utrecht' natuurlijk.) Er is echter één zaakje dat nog wel enige moeite doet om klanten naar zich toe te trekken: 'Chaouki meubelen', tegenover de bushalte. Op grote gele stickers op het raam staat 'BETAAL LATER MAAR.' Lovende tekst, in het bijzonder voor studenten. Toch vrees ik dat er een addertje onder het gras zit. Ik heb tijdens het wachten op de bus nog nooit mensen gretig bankstellen en eetkamertafels naar buiten zien sjouwen. Jammer voor Chaouki. Hij doet zo z'n best.

Later

We fietsten vanmiddag even naar de stad. Moos en ik. We haalden twee grijze vrouwtjes in. Ze kletsten erop los. Even later zagen we ze zitten op het bankje bij de Italiaan. Lekker even een ijsje eten. Later op de middag spotten we ze met koffie en gebak op een terras van een restaurantje. Zo worden wij later ook zeiden we. De hele dag kletsen en heel veel geld spenderen bij de banketbakker. Elke dag bij elkaar op de koffie. En veel herinneringen ophalen. Geen stress, geen deadlines, geen afspraken met anderen. Of nouja, zo af en toe, maar vooral niet al te vaak. We kijken er best naar uit. Rimpels tegen die tijd zijn ook geen probleem. Toch maken we ons echter zorgen om één ding. Het zou vreselijk zijn als Moos sneller dan ik de dingen niet meer zo helder op een rijtje heeft. Ze is bang dat het op relatief jonge leeftijd al gebeurd. Genietend van een stukje appeltaart zeg ik 'Toen we nog in Amsterdam op school zaten, toen...' Moos laat me echter niet uit praten 'Rotterdam bedoel je', zegt ze. 'We hebben niet in Amsterdam op school gezeten, week zeker.' Wat moet ik dan? Stel je voor dat m'n hersenen nog op volle toeren draaien en ik nog zeer fris en fruitig ben. Moet ik m'n beste vriendin in haar sopje laten gaar koken? Of haar door elkaar rammelen en schreeuwen dat ze gek geworden is? Binnenkort moeten we het er alvast maar eens over hebben, hoe ze wil dat ik me gedraag als zij dement wordt. Echte vriendinnen. Jong of oud.

Een kasteel met uitzicht op zee

Trouwe lezers, natuurlijk wachten jullie, met mij, in spanning af tot nader bericht van Double-A. Waar zal die lieve Kaneel deze zomer haar vakantie doorbrengen? Twee maanden Pyreneeën? Provence? Dordogne? Al twee weken lang kan ik elk moment worden gebeld. De organisatie matcht mij met iemand anders en vervolgens met een camping en de camping moet hier vervolgens mee akkoord gaan.

Vrijdag had ik nog steeds niets gehoord. Aan het eind van de dag luisterde ik m'n voicemail. 'Excuses voor de vertraging, maar volgende week hoor je het dan echt.' 'We zijn bezig met de laatste dingen te regelen.' Nu moet ik zeggen, het houdt de spanning er wel in. En ik verwacht nu ook wel een heel leuk telefoontje. Als het allemaal zo lang duurt ga ik vast naar een hele bijzondere plaats. Misschien word ik vandaag wel gebeld.

'Hoi Kaneel, je spreekt met Linda van Double-A'. 'Je vertrekt eind juni naar de Middellandse Zee.' 'Je gaat samen met een Nederlandse jongen die erg lang, knap, aantrekkelijk, grappig en intelligent is .' 'Jullie slapen in een kasteel met uitzicht op zee.' 'Je werkt elke dag van 15.00 tot 18.00, ja voor drieën is het echt té warm in de zon...' Ontbijt, lunch en diner is inbegrepen.' 'Je mag onbeperkt drinken zolang de kinderen het maar niet zien.' 'Je krijgt van de campingbaas elke dag 100 euro zakgeld, doe daar iets leuks mee.' 'Hij is ieder moment van de dag bereid te praten over eventuele bonussen.' Ik wens je een hele fijne tijd toe!'

Zoiets.

Cruisin' with my girlfriend

Vanmiddag was het dan eindelijk zover. Fje kwam me thuis ophalen. Met een zonnebril op en de autosleutels om haar vinger draaiend. Ik stond springend bij de voordeur. En toen gingen we. Radio aan en rijden maar. Allebei in een t-shirtje, ramen open. Cruisen. Eerst de woonwijk uit en zo snel mogelijk de snelweg op. 'Je volgt gewoon een richting, Amsterdam bijvoorbeeld', zei Fje. 'En dan kom je altijd op de snelweg terecht'. 'En op een gegeven moment ga je er gewoon weer af'. En zo was het. We reden en we voelden ons echt giga goed. Bijna waren we door gereden naar Frankrijk. Nooit begreep ik goed waarom iedereen zo nodig zijn rijbewijs moet halen op deze jonge leeftijd maar sinds ik naast Fje in de auto heb gezeten snap ik het. Ze was echt tha bomb! Met die bril op, en af en toe een koele blik in de achteruitkijkspiegel werpend. Later op de dag keerde ze weer huiswaarts. Ik zwaaide haar uit en zij toeterde. Vanaf vandaag ga ik sparen voor rijlessen.

Verkeerd gevallen

Tis verkeerd gevallen. Helemaal verkeerd gevallen. Ik nam eerst één hap. En toen nog één. Ik at het het helemaal op. En toen is het verkeerd gevallen. Verkeerd de maag in gevallen. Het was een frikadelbroodje, en ik had er oprecht zin in. Maar nu heb ik spijt want ik voel hem gewoon zitten. Links. Verticaal. Het doet zo'n pijn dat ik zelfs een beetje naar links hel op mijn stoel. Ik zal hier de rest van de middag moeten blijven zitten tot hij weer goed valt.

Een Zomerzotheid

Vanmiddag is hij bezorgd. (I love bol.com) Een zomerzotheid, van Cissy van Marxveldt. Geschreven in 1927. Ik ben het boek een tijd lang uit het oog verloren (omdat ik het lidmaatschap van de bibliotheek niet meer kon betalen) maar nu kan ik dan eindelijk weer genieten van de doldwaze avonturen die de Frank en vrije meisjes Pit, Lenie, Mia, Dot en Ella in de jaren twintig van de vorige eeuw beleefden.

De toevallig opgevangen opmerking dat 'een heer ten alle tijden te herkennen is', is voor jonkheer Padt aanleiding om de vijf vakantievierende meisjes uit het buurthuis er eens tussen te nemen. Een zomervakantie lang speelt de jonkheer-student voor chauffeur en is een van zijn vrienden van duidelijk eenvoudiger komaf, zijn baas. De verwikkelingen en de romances zijn uiteraard niet van de lucht.

Zucht...

La Noyéé

De batterijen van m'n discman waren op. Het was eigenlijk te koud in m'n vestje. M'n buik deed pijn. En dan liep ik ook nog door Hoog Catharijne (wie wordt daar niet chagereinig van, die rottige vloer, dat lelijke licht). Van verre hoorde ik wat klanken... Het was de accordeon speler. Hij speelt elke dag. Ik hoorde de klanken van Amélie. Nummer vijf. La Noyéé. M'n lievelingsmuziek. Het stuk naar de Jaarbeursuitgang is vrij lang en even kon ik me voorstellen dat ik in Parijs liep. Helaas kwam ik bij de roltrap aan, moest ik m'n ogen open doen en zag honderden bejaarden bij de reisbussen staan wachten, wat smoezelige zwervers en een enge hond en die vreselijke (ook al zou ik er gegijzeld worden, ik zou nog geen druppel koffie aanraken)louche koffiekeet gemaakt van grijs beton waar tot diep in de nacht eenzame mannetjes bier zitten te drinken. En dan weet je weer, ik ben in Utrecht.

Ouders

Ouders van nu hebben over het algemeen vrij vervelende eigenschappen. Een. Zij denken dat hun guitige kinderen van twee al kunnen kiezen en schromen zich niet een anders (mijn) tijd daarmee te verdoen. 'Zeg maar tegen die mevrouw wat je wilt Anne, zeg het dan, wil je een Chocomel of een Fristi?' Half uur later; 'nou, doe maar een Fristi, ze is een beetje verlegen vandaag.'

Twee. Zij denken te weten wat hun kinderen willen. 'Is het mogelijk dat hij bij de kinderpannenkoek een tijgermasker krijgt? Vind ie heel belangrijk'. Een kwartier later serveer ik zoonlief een pannenkoek met krokodillenmasker, die hij gretig uit het plastic trekt en breedlachend opzet. Moeder kijkt enigszins teleurgesteld en genegeerd naar haar eigen kaaspannenkoek en ik kijk enigzins triomfantelijk. 'Das een mooie krokodil he!'.

Met biologische bonbons naar Truus

Samen met een vriendinnetje heb ik er ooit een filmpje van gemaakt. Bejaarden op het station. Je zou er eens op moeten letten, als je trein weer eens tien minuten vertraging heeft en je verveelt door een Metro bladert. Op sommige dagen is het echt 80+ spits. Je weet dan niet wat je mee maakt. Overal om je heen zie je grijze muizen die schichtig en nerveus het goede spoor proberen te bereiken. De bagage stevig in de armen geklemd, of nog handiger; in een karretje op wieltjes en veel en vaak om zich heen kijkend. Niet één keer, op het bord, maar wel twintig keer. Arme, onzekere mensjes.

Vanmorgen twee vrouwtjes op Duivendrecht. Ze waren op weg naar een verjaardag (de een had biologische bonbons als presentje meegenomen, zou Truus daar wel van houden? Ach, ze krijgt een boel bezoek, die komen altijd wel op ha-ha-ha). Op Duivendrecht zijn twee sporen die richting het Centraal Station rijden, maar hoe moet je dat als tachtiger nu weten? Een vriendelijke jonge dame zag de angst van de twee mensjes in de ogen en legde langzaam en duidelijk uit dat er zowel een trein als een metro de richting van Amsterdam op ging, maar dat de trein iets eerder kwam dus dat zij het beste bij het spoor konden blijven staan waar ze vandaan kwamen. Het meisje werd tientallen keren vriendelijk bedankt en toegelachen en de oudjes schuifelden naar het spoor waar de trein over enkele ogenblikken aan kon komen. Ondanks de duidelijkheid bleven de schatten wat nerveus. Nog een keer op de borden kijken, nog een keer het perronnummer checken, en nog een keer het klokje erbij. De trein kwam eraan en ze durfden het zowaar aan. Gearmd stapten ze in en alle zorgen vielen van ze af. Wat een vreselijk vriendelijk meisje was dat zeg, zei de een. Vreselijk aardig ja, zei de ander. Ze was zo zeker, ik geloofde haar meteen, zei de een. Oja, natuurlijk, nu opeens wel, dacht ik.

Flåm

Exact een jaar geleden waren ik en Moos in Flåm. De meeste toeristen stappen in Flåm over van de trein op de boot maar wij, Noorse-sprookjeslandschappen-liefhebbers, bleven er vier nachten slapen. Via het pad langs de rivier was het hostel te bereiken. Tientallen houten huisjes, een appelgaard, een kruidentuintje en een waslijn. Alsof we in een Scandinavisch kinderboekje waren belandt. Ons huisje had een houten plafond. Er stonden twee houten stapelbedden, een eettafel met stoelen en er was een minikeukentje. We dronken thee en bakten flensjes voor onszelf.

Het was fijn een paar nachten niet te slapen in een hostel met een vieze keuken waar je één pan moet delen met achttien man. Het was zelfs fijn om water te gaan halen met een jerrycan in de hand. Op je teenslippers het trapje af en dan een stukkie over het gras. Overdag wandelden we wat. De heuvel op, waar de brievenbussen van Sven en Anna en Olaf en Britt- Marie stonden. (Anna en Britt-Marie hadden er op een vrije zondagmiddag bloemen op geschilderd.) 's Avonds dronken we koffie met de Italiaanse buurjongens. Het was een doldwaze dag een jaar geleden. Flåm rocks.

Blaren

Gisteravond was ik natuurlijk Tha Bomb op m'n nieuwe schoenen maar ik had kunnen weten dat dat geluk niet van lange duur kon zijn. Mijn blaargevoelige enkels zijn flink de pineut geworden. Blaar één, op de linkerenkel ontdekte ik vlak voordat ik naar bed ging. Blaar twee, minstens drie keer zo groot, ontdekte ik vanmorgen. Optimistisch als ik ben trok ik de ozo hippe muiltjes tóch nog aan op weg naar m'n werk. In de bus ging ik echter schichtig achterin zitten om ze snel te verwisselen met de inmiddels totaal naar m'n voet gevormde asfaltkleurige Palladium gympjes. Een opluchting van korte duur. Het vele lopen op het werk is mijn enkels niet ten goede gekomen. Ondanks de pleisters en de oude vertrouwde gympen hebben mijn voeten het vandaag zeer zwaar te verduren gehad. Ik liet dit zo min mogelijk merken aan m'n collega's. Wel stond ik, figuurlijk uiteraard, te springen toen er gevraagd werd of iemand even in de spoelkeuken kon gaan STAAN. Mijn blaren zijn hardnekkig, en ze liggen beiden compleet open. Het blaarvocht dringt door de pleister zo de sok door. Zullen mijn ranke enkels ooit nog helen of blijven de nieuwe schoenen voor de rest van de zomer in de kast liggen? Ik houd je op de hoogte.

Bevrijdingsdag

- Twee paar nieuwe schoenen kopen
- En drie bossen tulpen voor drie euro
- Cappuccino drinken en appeltaart eten
- Buiten in de zon zitten
- Fje van het station halen
- Lasagna eten en rode wijn drinken
- En chocolademousse toe
- Naar het Griftpark fietsen
- Dansen op Extince en Tasha's world
- Door de zomernacht naar huis fietsen
- De man met de accordeon een euro geven
- Je haren wassen met Andrélon Zomerblond

Le chef charmant

Na enkele opvliegende koks in de keuken mee te hebben gemaakt, is de Franse kok die tegenwoordig op de werkvloer te vinden is een geschenk uit de hemel. Hij woont nu twee jaar in Nederland. Hij zorgt ervoor dat je de hele dag lacht. En als je een paar minuutjes buiten zit, achter de keuken, met een broodje gezond en een chocomel dan komt hij je een glas 'áárdbéien, kóksróóm, mélk, en súíkér' brengen, zodat je er weer even tegen aan kunt. Wat een man...