Veranderingen

Al sinds ik klein ben kan ik slecht tegen grote veranderingen. Op een dag bracht m'n moeder me naar school. Ik zat net in groep één. Juf Hedwig stond bij de deur en wilde me een hand geven. Maar ik herkende haar niet. Het was juf Hedwig niet. Toen knielde ze en vertelde ze dat ze naar de kapper was geweest. Na een tijdje geloofde ik dat wel, het was inderdaad gewoon Hedwig met kort haar, maar verdriet overmeesterde me. Ze had het me moeten vertellen. Ze had me die dag ervoor nog gezien! Ik huilde en m'n moeder en Hedwig probeerde me rustig te maken. Het lukte niet. Ik was zo boos en verdrietig dat ik uiteindelijk mee terug ben gegaan naar huis. Ik had me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Het duurde weken voordat ik gewend was aan de nieuwe coupe van m'n kleuterjuf.

Toen het uit ging met m'n liefste vriendje tot nu toe, een relatie die iets minder dan een half jaar duurde, heb ik minstens een half jaar liggen snikken in bed. Met zijn vest aan die nog bij mij lag, en dan heel hard Eminem in m'n oren. Ik was het zieligste meisje van de wereld en pas maanden later kon ik geloven dat het echt over en uit was. Het liefst heb ik dat alles altijd hetzelfde blijft. Dat scheelt zoveel wennen aan nieuwe dingen. Het idee dat ik dinsdagochtend aankom in Zuid-Frankrijk en dat ik daar de rest van de zomer blijf werken met mensen die ik nauwelijks ken maakt me echt gek. Maar toch doe ik het. Even alles vergeten en heel erg bruin terugkomen. Nog vijf nachtjes slapen.

Kleding

De Grote Kaneel Kleding Uitleen gaat morgenochtend om tien uur van start. Alle kledingstukken en accesoires zijn maximaal twee maanden bezit van de lener en dienen in de eerste week van september gewassen en gestreken teruggebracht te worden. Onderstaande prijzen gelden voor de zomerperiode en moeten contant worden betaald.

-Broeken (veelal spijker, maar ook vlotte andere modellen) € 12,50
-Truitjes (verschillende kleuren, maat 38) € 10,-
-Vestjes (met capuchon of leuke kraag, maat 38) € 10,-
-Blousjes (guitige streepjes, maat 38) € 7.50
-T-shirtjes (keuze uit tientallen verschillende) € 5,-
-Riemen (glitterriemen, maar ook robuuste leren modellen) € 2,-
-Schoenen (gympjes en balletschoentjes, maat 39) € 20,-

Tot morgenochtend, de koffie staat voor u klaar.

Ria, Corrie en Keessie

De zonnebank hier op de hoek is zo'n plaats waar ik sporadisch kom en waar ik dan het liefst zo kort mogelijk verblijf. Eén keer kwam ik tijdens de zonnebank spits. Meer dan een half moest ik wachten op de rode sofa. Verveeld bladerde ik wat in een ELLE die ik al kende en luisterde de gesprekken aan de bar af. Ria, de donkerbruine zonnebank bazin babbelde wat met haar vaste klanten en slurpte wat koffie weg. Ze probeerde mij na afloop ook nog te strikken voor een bakkie maar ik mompelde dat ik er vandoor moest. Vanmorgen kwam ik op een goed tijdstip en kon ik meteen zonnen. Alleen Corrie zat aan de bar. Twee schilders waren bezig met het binnenwerk. De ene dolde wat met Corrie en ze keek zeer verliefd toen hij in haar zij prikte voordat hij z'n kwast weer oppakte. 'Keessie toch', zei ze. 'Corrie meissie', zei Keessie en lachte nog wat. Toen mocht ik cabine vier in en ik lachte naar Corrie toen ik haar passeerde. Haar verliefde gezicht verdween en ze keek me boos aan. Zo van 'ik vind Kees heus niet leuk.' Gelukkig gaf Ria me een knipoog waarmee ze aangaf dat we allemaal weten hoe het zit tussen Cor en Kees. Misschien is dit de eerste stap tussen een hechte vriendschap tussen mij en donkerbruine Ria. Misschien zit ik vanaf vandaag elke dag met haar te babbelen aan de bar. Je weet het niet.

Bang

Iedereen heeft zo zijn angsten. De meeste angsten hebben te maken met ervaringen uit het verleden. Het nu volgende verhaal is een van m'n diepste geheimen. Houd u vast. Al meer dan anderhalf jaar geleden werkte ik in de kerstvakantie voor Disney on Ice. Met een heerlijk Amerikaanse sweater aan en een zaklamp in de hand zorgde ik er samen met m'n collega's voor dat iedere Mickey fan de juiste plaats bereikte. Alles liep op rolletjes. Tot het einde van de show.

Terwijl we met z'n alles de ijsbak bewaakten (triest genoeg willen al die domme Nederlandse kinderen ieder jaar weet weten of Goofy en Donald op ECHT ijs schaatsen en kunnen al die domme ouders in Nederland daar niet gewoon 'ja' op zeggen maar zijn ze geneigd hun kinderen boven het ijs te laten hangen, wat wij dan vervolgens tegen gaan door op ons allervriendelijkst te vragen of de mensen alstúblieft buiten de bak willen blijven, oftwel op willen rotten naar huis.) gebeurde het. De hal was bijna leeg en als laatste ging er een groep minder begaafde mensen huiswaarts. Een groep verstandelijk gehandicapten. Mongolen. 'Ja het was mooi he' 'Fijne reis!' 'Wie moet ik de groeten doen? Belle? Doe ik!'. Voor één vrouw waren deze woorden echter niet genoeg. Ze bleef maar om me heen hangen. De leidsters en de rest van de groep was allang niet meer in zicht. Ik vroeg haar nog of ze niet een beetje haast moest maken. Dat vond ze niet nodig. Ze was nog helemaal van slag door de prachtige show. En toen wilde ze een kus. 'Kom meid, geef me een kus'. 'Nee', zei ik, en duwde haar een beetje naar achteren. Maar ze was sterk. Heel sterk. Eerst dacht ik nog deze mevrouw is niet helemaal fris, ze kan er niets aan doen hoe ze zich gedraagt. Deze gevoelens verdwenen snel. Ik werd kwaad omdat ik half werd aangerand. Schichtig keek ik om me heen, vurig hopend op een paar babyblauwe sweaters, maar ik stond er helemaal alleen voor. 'Eén kus', zei de vrouw. 'Kom meid.' Ze probeerde m'n hoofd vast te pakken. 'NEE', zei ik. 'FLIKKER OP!' En toen ben ik heel hardhandig geweest. Keihard duwde ik de gek naar achteren en keek heel woest. Ze keek alsof ze me wel wat aan kon doen. Voordat ze een mes uit haar binnenzak kon halen rende ik weg. M'n collega's lachten wat toen ik het verhaal vertelde. Maar ze moesten eens weten hoe bang ik was geweest.

En ja hoor, vanavond was het weer raak. In de intercity naar Utrecht was ik weer het slachtoffer van een dronken debiel. Een negroide man van een jaar of vijfendertig. Hij maakte hele vreemde geluiden en hing over mijn bankje heen zodat zijn gelaat naast mijn hoofd bungelde. Hij maakte kusgeluiden en klapte in zijn handen. Eerst deed ik alsof ik niets doorhad en daarna vroeg ik of hij wilde gaan zitten. Dat wilde hij niet. Toen ben ik verhuist naar een ander zitje. Op weg naar m'n kamer sloeg m'n hart duizend keer. Toen ik er was trok ik de deur achter me dicht en haalde opgelucht adem. Voor debielen die op een onmenselijke manier contact met me zoeken ben ik bang. Doodsbang.

Typisch Kaneel

En opeens barstte het los. Emmers vol met regen vielen de hemel uit. Ik schuilde in de portiek van Dolcis. 'Net in mijn rookpauze', zei de verkoopster lichtelijk geirriteerd. Ik lachte gemoedelijk naar haar en zei 'het zal zo wel weer droog worden.' Maar helaas. Ik liep verder en ontdekte dat mijn laars kapot was. Net vandaag, met deze heftige plensbuien en windstoten lieten mijn prachtige bruine leren laarzen me in de steek. Heel vervelend vond ik, en daarom kocht ik een trui voor mezelf. Een citroengele trui(prachtig bij de bruin gebronsde huid) met capuchon en op de linkerborst een soort wapen waaronder staat 'Omnia Vincit Amor' (Snif... wat mooi) Een pleister op de wond voor mijn kapotte laars en natte sok.

Thuis aangekomen verwisselde ik de laarzen voor zwarte gympjes en vrolijk huppelde ik de dag door. Mede door de tekst op mijn truitje dacht ik dat er niets meer mis kon gaan. Maar Kaneel zou Kaneel niet zijn op die manier. En ja hoor. Stapte zojuist in een immense plas waardoor beiden voeten alsnog nat werden en ontdekte toen ik voor de spiegel stond een inktvlek op de trui. Midden voor. Als hij er niet meer uitgaat vraag ik wel of mijn moeder er een lieveheersbeestje op borduurt, zoals ze vroeger deed op de kapotte knieen van m'n spijkerbroek. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit.

Gewoon helemaal goed

Er komt een dag, dat je over voetbal moet schrijven. En die dag is nu aangebroken. Het is niet dat ik voetbal vreselijk vind, maar ik denk er gewoon nooit aan. Laatst kwam ik erachter dat het EK begonnen was. Ik belde een vriend van mij en hoorde 'Engeland-Frankrijk speelt Kaneel-ik bel je straks terug-klik'. En toen mocht Nederland. Iedereen in rep en roer. Helaas, helaas, ik met mijn drukke weekschema moest die avond oppassen en kon dus niet mijn vrienden vergezellen in de kroeg. In plaats daarvan lag ik alleen op de bank wat te zappen. Vond geen zak aan die wedstrijd. De volgende dag kreeg ik het gevoel dat ik de enige was. De rest van Nederland had het een súúúperspannende game gevonden.

Afgelopen zaterdag waren onze jongens weer aan de beurt. Ik had een verjaardag en zat in de tuin te babbelen met wat meiden. De moeder van de jarige Jet stormde naar buiten wanneer er gescoord werd en ik haaste me dan naar binnen om de herhaling te kijken. En ik geef toe, die wedstrijd was spannend. Ondanks dat ik er slechts stukjes van zag. En zowaar kreeg ik de voetbalsmaak licht te pakken.

Vanavond speelde Denemarken tegen Zweden. Ik was voor Zweden. Ik bedoel Kopenhagen was een leuke stad, maar in Stockholm waren de mannen gewoon honderd keer mooier. Vandaar dat de keuze snel was gemaakt. Een vriend van mij heeft een Zweedse vader en moest vanavond helaas werken. Daarom hield ik hem telefonisch op de hoogte. Volop vreugde bij de goals en veel hoop bij de achterstand. Ik lette vreselijk goed op en vertelde als een echte verslaggeefster hoe Larsson de eerste punt binnen haalde en over de vele corners. En het mooiste gebeurde twee minuten voor het einde. Op de valreep een prachtige gelijkmaker. Jonson stond daar gewoon en hij trapte die bal, hij trapte die bal gewoon, gewoon in het doel. Gewoon helemaal goed.

Verwendagje

Vanochtend m'n tenen verteld dat aankomende zomer minder luieren wordt dan zij gewend zijn. Die grote begon meteen te jammeren. Dat ik al zoveel werkte en wat er dan aan de hand was. Ik zeg laat me eens uitpraten man. Dus ik zeg zo we gaan twee maandjes werken in Frankrijk. Die kleine aan de rechterkant één en al oor. Ze weet altijd het positieve van iets in te zien. Begon dus gelijk over al die Franse mannentenen. Ze is dol op Zuid Europeze voeten. Die grote bleef maar zeiken. Ik zeg nu is het genoeg. We maken er een dolle dag van. Alle tien begonnen ze te juichen. Toen heb ik de roze naggellak tevoorschijn gehaald. De schatten een mooi kleurtje gegeven. Als klap op de vuurpijl mochten ze de hele dag in de teenslippers en vanavond in bad. Flink gescrubt en voorzien van Zwitsal. En nu wil ik de kleine rakkers niet meer horen.

Iedereen kan tekenen

Elk weekend is het raak. 'De Tekenclub' arriveert in de dierentuin. Gewapend met schetsblokken gaan ze individueel aan de slag. Dit alles onder leiding van De Snor. Een ielige brildragende grijze man. Het gezelschap dat hij onder zijn hoede neemt is elke week verschillend en zeer divers. Eenzame kinderen mogen meedoen, quasi artistieke huisvrouwen zijn welkom en ook oudere mannen die dol zijn op natuur gaan lekker mee op pad.

Zo tegen de middag komen ze naar ons. M'n collega's en ik rollen met onze ogen wanneer we ze zien aankomen. 's Zomers nemen ze de beste terrasplaatsen in beslag en 's winters weten ze het altijd klaar te spelen de tafels voor de open haard te bezetten. De tafels worden naar elkaar toe geschoven en de thermosflessen worden uit de tassen gehaald. En dan volgen de tekenblokken. Vol goede moed gaat één van ons 'de bestelling' opnemen. Deze is echter nooit een verrassing. Eén koffie graag wordt er door een schaapachtige tekenfreak gezegd. Urenlang verspesten ze ons uitzicht en teren ze op één koffie. Zie je het al voor je hoe De Snor de club voor de ingang uitlegt dat een consumptie in parkrestaurant de Boerderij verplicht is en vervolgens bij iedereen negen cent int?

Toch zou ik ze niet kunnen missen. De manier waarop ze De Persoonlijke Feedback Ronde doen is werkelijkwaar hartverwarmend. 'Harry', zegt De Snor. 'houd je papier maar even de lucht in zodat iedereen de kraagbeer kan zien en vertel er eens wat over.' Harry vertelt over de enerzijds krachtige beer die ook zeer speels kan zijn en toegankelijk uit z'n ogen kan kijken. De groep knikt en slurpt uit de doppen van de thermosflessen. De Snor vertelt dat hij het karakter van de beer zeer herkenbaar vindt in de prent en dat de afwisseling van harde met zachte lijnen werkelijkwaar zeer bijzonder is. En dan is Agatha in de buurt. Ze is helemaal dol op giraffen. Ze heeft haar schetsboek verticaal gebruikt zodat de lange nek er goed op past. En ze kan niet tekenen, maar ze doet zo haar best. En De Snor geeft altijd zulke opbouwende feedback waar ze zoveel aan heeft. En in de andere 'tekenaars' heeft ze echte vrienden gevonden. Ze heeft gewoon een topdag. En het kost haar maar negen cent.

Twee weken

Het komt zo ontzettend dichtbij. In m'n hoofd draait alles om aankomende zomer. Ik check welke bikini's bij elkaar matchen. Ik twijfel welke schoenen ik mee zal nemen. Ik bedenk me welke cd's ik nog wil branden. Ik koop een boek en leg het weg en beloof mezelf dat ik het pas lees in Frankrijk. Ik hoop dat mensen lieve briefjes voor me schrijven en verstoppen in m'n backpack. M'n hart slaat duizend keer als ik een reisbus zie vertrekken. Ik maak afspraakjes met mensen en besef me dat het wellicht de laatste keer is voor de zomer dat ik ze zie. Over twee weken is het zover. Over twee weken ga ik twee maanden weg.

Het onverwachte is de mooiste prijs

Ik kan verrassingen nooit zo goed voor me houden. Soms probeer ik het. Om het spannend te maken zeg ik dan bijvoorbeeld 'ik heb toch zoiets leuks voor je in petto X.' En als X dan zegt 'wat dan?!' dan kan ik me niet beheersen en verklap ik het. Zo wilde ik Moos vanavond verrassen met een enorm lekker gerecht. Spinazie met kruidenboter, feta en cashewnootjes in zelfgemaakte pastaflapjes en champignonsaus. Vanmiddag wist ze het al. Het was heerlijk, we hebben genoten maar het zou leuk zijn geweest als ze van niets wist en riep 'wat ruikt het lekker! wat maak je voor goddelijks...?!'.

Ik heb het in ieder geval niet van m'n ouders. Zij zijn steengoed in het geheim houden van verrassingen. Al sinds ik kan fietsen droom ik van een zwarte omafiets. En toen ik geslaagd was een aantal jaar geleden gingen we op een zaterdagmiddag even langs Ries, de fietsenmaker. Even kijken voor een tweedehands krotje voor m'n broertje. Kon heel goed. Ik vermoedde niets en ging gewoon even mee. Op een gegeven moment vroeg m'n vader of Ries nog zwarte Gazelle fietsen in voorraad had. Nou die had Ries wel, hij pakte er wel even één. Maak maar eens een proefrondje zei m'n vader en ook Ries keek me bemoedigend aan. Dat deed ik. Toen ik weer bij de fietsenmaker arriveerde vroeg m'n vader 'en Kaneel, hoe rijdt dat?' 'Ja super', antwoordde ik. 'Zou je hem willen hebben?' vervolgde mijn vader. Ik rolde met m'n ogen en keek vragend m'n moeder aan. Ze meenden het. De fiets was van mij! Ik had absoluut niets vermoed.

En nu zat ik dus een aantal weekjes zonder televisie. Wel over gehad thuis maar er zeker niet over gemekkerd. 'Na de zomer kijk ik wel voor een aanbieding' zei ik gisteren nog tegen m'n moeder'. 'Ach precies',zei ze, 'zulke dingen komen op je pad'. En of zulke dingen op m'n pad komen... Vanmorgen ging de bel. Ik trok m'n badjas aan en deed open. Ik zag een grote kartonnen doos en daarachter m'n grijnzende vader. Surprise surprise! Een nieuwe televisie mét DVD speler. Een aanbieding die m'n ouders niet konden laten gaan. Heb dus vanmorgen afscheid genomen van dat bruine bakbeest. Na een trouwe relatie van een krap jaartje. Ik moet toch met de tijd mee. En wat moet ik zonder ouders?

Billen

Zondag zat ik op een huisje in de speeltuin met m'n gezicht in de zon een beetje met m'n benen te wiebelen en te kijken hoe m'n oppaskindje samen met haar buurmeisje vredig speelde in het zand. Op een gegeven moment stonden ze beiden achter me en brulden ze het uit. Giechelen en fluisteren tot ik er niet goed van werd. Ik draaide me om en vroeg wat er aan de hand was. En wat bleek. Ik droeg een vrij lage spijkerbroek en ze hadden m'n billen gezien. M'n billen, of in ieder geval het begin van m'n billen. Ik kan je vertellen dat m'n billen zo grappig waren dat ze er de rest van de dag plezier om hebben gehad.

Nu was ik zelf vroeger iemand die ook nogal kon lachen om billen. En om pies en poep. Maar tegenwoordig word ik er af en toe niet goed van. Je kunt de stad niet inlopen of je wordt bedolven onder de billen. Kleine en normale maar vooral veel grote, hangerige of putterige. En al die vrouwen zijn helemaal in hun element. De lekkere luchtige linnen broeken worden uit de kast getrokken. En onder de broeken worden strings gedragen. Ja, want 'dat zie je minder.' Nu kan ik daar nog wel inkomen maar wat ik niet begrijp is dat er onder witte en roze broeken dan zwarte strings worden gedragen. Dat irriteert me gewoon. Dat zie je dan toch juist super goed. En wat ik met jullie wil afspreken is het volgende. Mocht ik ooit lelijke hangerige of putterige billen krijgen vertel het me dan, dan koop ik onmiddellijk een super stevige corrigerende onderbroek.

Televisie

Mijn televisie is groot. Nu zijn grote televisies natuurlijk best hot maar mijn televisie is ook van achteren niet bepaald smalletjes. Het is een bak van een meter diep. En hij is van donkerbuin hout. Twaalf zenders kun je voorprogammeren, door aan een plastic wieltje te draaien in een soort laatje dat uit kan schuiven. En dan is er een afstandsbediening bij, in een mooie bijpassende teint bruin, die meer iets wegheeft van de eerste rekenmachine. Je kunt er ook niet mee zappen hoor, maar je kunt wel van één naar twee en dan van twee naar drie. Of van twee naar zeven als je dat wilt. De afstandsbediening moet je wel heel goed richten wil hij werken en daarom gebruikt ik meestal gewoon de knoppen (ja dat zijn pas echte knoppen) op het toestel zelf. Je kunt lachen, het is wat ouderwets allemaal, maar ik ben aan het ding gehecht. En dan niet in het bijzonder omdat hij van m'n oma is geweest maar gewoon omdat hij wel zo z'n charme heeft. En nu is hij stuk. Al iets meer dan een week. Sneeuw sneeuw en nogmaals sneeuw. En elke dag probeer ik hem te repareren. Zo'n degelijk apparaat kan er toch niet zomaar mee ophouden? Ik draai aan de wieltjes en piel aan de knopjes, ram tegen de zijkant en blaas door het rooster. Tot nu toe zonder resultaat. Maar ik geef nog niet op. Kan het nu emotioneel nog niet aan het apparaat de deur uit te doen. En weet ook niet of hij erdoor past.

Wanneer doet men dat?

Er zijn van die dingen die altijd lijken te gebeuren als jij het niet ziet. Ja strepen op de snelweg die schilderen ze 's nachts, dat weet ik. Maar neem die letters op de Jaarbeurs. Bijna elke dag is er wel een ander beursje gepland. En in grote witte letters kan iedereen dan lezen wat er gaande is. En soms als ik er langs loop of rijd dan is de gevel tijdelijk blanco. Maar dan moeten ze er toch echt door iemand afgehaald zijn. Hoe? Op een ladder? Met kraanwagens? En wanneer gebeurt dat dan? Ik check de Jaarbeurs op geregeld op zeer verscheidene tijdstippen maar heb het nog nooit kunnen ontdekken. En nu net bijvoorbeeld loop ik naar m'n kamer is de hele straat versierd met oranje vlaggetjes. Waarom gebeurt dat nu net als ik even bij iemand anders ben gaan eten? En wie was er in zo'n jolige bui? De buurman op de hoek? Of was het een afspraak, dat iedereen die in een bovenwoning woont om klokslacht half acht bij het raam stond om de vlaggenlijnen te bevestigen? En waren er dan op straat een paar mannen of vrouwen die de boel coordineerden? En ging daarna iedereen z'n eigen gangetje weer of dronken ze met elkaar een biertje op straat?

Stoere meiden

Na twee dagen werken en een bezoek aan het concert van Marco B. in de Kuip klaagden m'n voetjes (de watjes) continu dat ze naar de pedicure wilden. Maar de moeder van m'n oppaskindjes had een leukere verrassing voor ze in petto. Als ik het niet heel vervelend vond, mocht ik met de jongste de avondvierdaagse lopen. De kleine meid is acht en wilde dolgraag de laatste avond meemaken. Mijn grote oppasziel zei 'ja, dat is goed' en zo kwam het dat ik gisteravond om kwart voor zes voor de muziekschool stond. Duizenden kinderen passeerden mijn schreeuwend, rennend en lachend en gelukkig zag ik tussen al die koppies Marianna haar gezichtje opduiken. Met een rugzak vol Samson en Gert koekjes en sabbelend aan een citroentje met pepermunt gingen wij op pad. Ik, Marianna en haar vriendinnetje. Nu is het zo dat basisschool de Kosmos om een of andere duistere reden niet meer meeloopt. De meisjes lieten zich hierdoor echter niet uit het veld slaan. Trots droegen zij de blauwe schoolshirts. Al na enkele meters had ik het gevoel dat Kosmoskinderen niet echt gerespecteerd werden. We liepen met z'n drietjes constant tussen andere scholen, die onvermijdelijk in grote groepen een enorm gezellige avond hadden. We deden alsof we de opmerkingen 'daar heb je er een paar van de KOTSmos, die loopt niet eens méé!' niet hoorden en liepen stug door. Maar toen kwam het snoep in beeld. Alle kinderen waren op de helft van de toch al volgehangen met snoepkettingen, rieten hoeden en paraplu's met dropsleutels chocolade en chips. Schichtig keken wij om ons heen of er ook iemand voor ons stond. Gelukkig was mijn moeder zo attent een zakjes drop aan kettingen te maken, en ook hadden Marianna's ouders voor bloemen gezorgd. 'Overdreven he Kaneel?' zei Marianna, wijzend naar de kinderen die hun nek niet meer rechtop konden houden vanwege de hoeveelheden lekkers. 'Ja he', zei ik. Maar we wisten beiden wel beter. Wij meiden onder elkaar.

Nu

Ik twijfel altijd. Ik twijfel 's morgens minutenlang over de cd die ik in m'n discman stop. Ik twijfel als ik bij de bushalte sta al of ik de juiste schoenen aan heb en als ik in de bus zit twijfel ik of er bij de Jaarbeurs al uit zal gaan of pas bij het busstation. Elke morgen twijfel ik daarover. Ik twijfel of ik snel nog koffie zal halen bij de Albert Heyn, of ik daar nog genoeg tijd voor heb, en ik twijfel zo lang dat tegen de tijd dat ik besloten heb het te doen m'n trein er aan komt. Ik twijfel over de jongen met de rode Kronan fiets. Ik twijfel of ik hem nog wat moet laten horen. Of ik hem moet laten weten hoe het met me is. En dan twijfel ik of dat wel zin heeft, wat het me oplevert en wie er gelukkiger van wordt. Ik twijfel al twintig en een half jaar en negen dagen. En die laatste negen dagen twijfel ik over de zomer. Waarom zou ik twee maanden naar Zuid-Frankrijk gaan? Ik twijfel of ik het niet af zal zeggen, zodat ik kan werken op het terras, in de lange zomernachten uit kan gaan met Fje, thee kan drinken met de Zweed en dan misschien met Moos een weekje of twee met een koffer op pad. En dan zeggen mensen 'doe niet zo gek Kaneel, het wordt de zomer van je leven.' En dat wordt het vast. Een lange, warme, gezellige zomer in het Zuiden. Maar dat is straks. En nu is nu. En nu twijfel ik.

Aardig gebaar

De stelling van vandaag: Turkse mensen zijn aardiger dan Nederlandse. Nee, dat is niet racistisch dat is een realistisch beeld van de werkelijkheid. Vorig jaar zomer toen ik in Turkije viel het me al op dat het Oosterse bloed inderdaad gastvrijer is dan het onze, en vandaag in de trein was ik getuige van de bevestiging. Een bezwete, ongeveer vijftigjarige, kalende, gilet-dragende, chagrijnige, krantlezende, Hollandse man had zijn hutkoffer op de stoel naast zich staan terwijl ik samen met tientallen anderen zweterig en naar adem snakkend de dupe was en in het tussenpad stond te wankelen op weg van Amsterdam naar Utrecht. Het was heel heet en heel krap en hier zal ik verder niet over uitwijden. Echter een Turkse man zag dat mijn vriendin Moos de koelte opzocht en op de grond ging zitten. Hij keek om zich heen, pakte een krantje, reikte het Moos aan en zei 'zitzit.' Uiterst vriendelijk, ook al word je zomerse beige broek van een krantje minstens zo vies als van de grond. Het is het gebaar. De Hollandse man is de hele rit zweterig en chagrijnig geweest en ik wed dat als zijn koffer een undercover koelbox was geweest vol met waterijsjes dat hij ze nog niet met de rest van de reizigers had gedeeld. Dat zag je zo aan z'n kaaskoppie.

Publiciteitsstuntje

Sportlife heeft kauwgom naar me vernoemd in ruil voor wat publiciteit. Red Cinnamon. Heerlijk, heerlijk. Allemaal kopen en kauwen maar!

Generatiekloof

Ik weet het, ik log vaak over de wat oudere mensen in de samenleving, maar het blijft nou eenmaal fascinerend. Vanmiddag zag ik het weer eens gebeuren. Een dame op leeftijd viste een snoepje uit haar zak. Een snoepje in een papiertje. Een toffee, kersenbonbon, Haags hopje of Zeeuwse boterbabbelaar. Eén van die vier moet het geweest zijn. Ze frummelde het ding uit het papiertje en stak hem gretig in de mond. En dan komt nu hetgeen wat echt iets van vroeger is; het snoepje vóór in de mond opsabbelen. Niet tegen het gehemelte aan, niet in de linker of rechterwang (of nog gekker; dit afwisselend) nee, voor in de mond, waarbij de lippen zuurpruimerig naar voren bewegen. Dit wordt gedurende de hele versnapering volgehouden. En niet alleen snoep. Ook heerlijkheden als leverworst en borrelnootjes worden voor in de mond opgesmikkeld. De jeugd van tegenwoordig zie ik het nooit doen, de ouderen onder ons des te vaker. Het is een typische generatiekloof. En dan wil ik ook nog even zeggen dat het op mij overkomt dat oude mensen áltijd wel een toffeetje in de jaszak hebben zitten. Vullen ze die elke morgen bij?

Leanne

Zo op de valreep vóór m'n tentamen wil ik nog één ding kwijt over Peter Thuis. Hierna zal ik er nooit meer een woord over reppen. Hij heeft het boek opgedragen aan 'Leanne'. Serieus. 'Voor Leanne' is voorin te lezen. Nu snappen we allemaal dat Peter nooit de populairste jongen van de klas was, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het schrijven van dit soort boeken nou ook niet echt een manier is om succes te boeken bij het vrouwelijk geslacht. Ik heb natuurlijk geen idee hoe Leanne hier over denkt maar ze is en blijft een vrouw dus ik weet vrijwel zeker dat ik ook namens haar spreek. Leuk geprobeerd Peet, maar de volgende keer niet meer doen.