Kaapstad meets Winnie

Afgelopen dinsdag was het weer 'eens' raak. Wegens een aanrijding bij Naarden-Bussum was er geen treinverkeer mogelijk in de richting Weesp, Hilversum en Amersfoort. Ik besloot van het aggenebbishe Diemen Zuid af te reizen naar het grote Duivendrecht, waarin ik een nog grotere paniek aankwam. Er stonden lange rijen bij het NS-informatiepunt ('Klopt mevrouw, wegens een aanrijding bij Naarden-Bussum', 'Nee meneer, we weten nog niet hoe lang dit gaat duren', 'U kunt wel over Utrecht reizen', 'Blablabla'). Ik begrijp nooit zo goed waarom mensen de moeite nemen in zo'n rij te gaan staan; wat weten die twee poppetjes in NS-kostuum nou meer dan die mevrouw van de omroepberichten? Wat ik wel goed begreep was waarom de rij bij de Smullers zo lang was, ik sloot daarom ook vrij snel aan. Toen ik in aan de beurt was schraapte ik de laatste één euro vijfenvijftig uit mijn portomonnee. De mayo kreeg ik gratis van de aardige friet-mevrouw. Daarna kwam er vooral geduld bij kijken. De treinen naar Utrecht reden namelijk ook niet, en de ene trein die voorbij kwam zat al zo vol dat er geen mensen meer bij konden.

Na meer dan een uur kon ik mijn reis vervolgen. In de stoptrein naar huis legde ik mijn hoofd stilletjes tegen het raam en probeerde wat te soezen. Bij station Baarn kwam ik erachter dat zo'n 'onbekende vertraging' ook mooie vriendschappen op kan leveren. De twee vrouwen schuin tegenover mij waren inmiddels in een intiem gesprek verwikkeld geraakt. Toen de mevrouw met de lange wollen jas de trein verliet riep de vrouw met de lichtroze bontjas en de Winnie The Pooh tas haar nog na 'veel plezier in Kaapstad!'. De wollen jas bedankte en liep zwaaiend de coupé uit. Plots trok de Winnie The Pooh tas een sprintje en riep enkele seconden voor het fluitje 'mevrouw uw dáááás!'. De wollen jas draaide zich om en kon hem nog net op tijd aanpakken. Toen sloten de deuren.

Kaneel en de drie fases van het ziektebed

Afgelopen week was ik ziek. Het begon zondagmiddag al, op de verjaardag van mijn broertje. Maandagochtend was het echt mis. Mijn lymfeklieren waren zonadig opgezwollen dat mijn gezicht geen vorm meer had, m'n keel deed zeer en ik kon me geen ander scenario voorstellen dan de hele dag diep onder de wol te blijven liggen. Inmiddels is het vrijdag en besef ik dat mijn ziektebed meestal uit drie fases bestaat.

Het begint met de 'nee-niet-nu-fase'. Je bent ziek, je voelt het aan je hele lichaam. Maar je denkt: 'maar ik moet vandaag mijn scriptievoorstel voorleggen aan mijn eindredacteur' en je denkt: 'we zouden vandaag vergaderen over de opnames in Zeeland' en je denkt 'vandaag kan ik niet ziek zijn' en je denkt 'ik heb geen keuze'. Je legt je er bij neer, je blijft thuis, maar blijft de hele dag bezig met de zaken die je gedaan had als je niet ziek zou zijn geweest.

Daarna beland je in de 'so-be-it-fase'. Je accepteert je griepje, keel - of oorontsteking en geeft toe aan het eenzame liggen op bed of de bank, drinkt liters thee en af en toe wat beschuit of kermisbiscuit. Je kijkt seizoen van Evelien op DVD en nog wat andere films die je nog niet of wel had gezien. Je neemt nog eens een roze ibu, kauwt nog eens op een Fisherman Friend, checkt je telefoon nog eens is, snuift nog eens wat neusspray op en doet nog eens slaapje. En zo gaat dat enkele dagen door.

Bij mij duurde fase twee tot vanmiddag. Ik werd wakker van de deurbel. Het was Ok. Ze was naar de kapper geweest en had de cd van Tristan Prettyman voor mij gekocht. Ik liet haar binnen en we dronken thee en aten broodjes uit de oven. Toen ze weer ging besloot ik 'en nu is het genoeg'. Fase drie zou ik dan ook graag willen omschrijven als the 'life-goes-on-fase'. Mijn oren deden nog wel pijn, mijn hoofd zat nog vol snot en ik voelde me nog een beetje slap, maar ik had geen koorts meer en zin om me aan te kleden en mijn bleke winterse hoofdje (Moos noemde het gisteravond 'net Noors', de schat) wat op te leuken met de poederkwast.

Met de vrolijke stem van Tristan in de huiskamer heb ik het dekbed naar boven gebracht, ben ik gaan douchen en heb ik me aangekleed en opgemaakt. Natuurlijk leek het alsof ik vijf kilo was afgevallen en zat mijn spijkerbroek nog heerlijker dan ooit tevoren. En wat leken mijn wimpers lang en wat had ik zin om me dik in te pakken en naar buiten te gaan en de winterse lucht op te snuiven! Beste lezers, ik ben (bijna!) beter.

The Notebook

Nadat ik hem een keer had gehuurd van de videotheek twijfelde ik geen seconde. Dit was zo'n film die ik op dvd moest hebben. Het duurde niet lang voordat ik hem had gekocht en binnen enkele maanden meer dan vijf keer had gekeken. De meeste keren samen met Moos, een grote box tissues tussen ons in op de bank. Op mijn stage leende ik hem aan collega F. Van haar leende ik Big Fish die ook de nodige tranen over mijn wangen liet stromen. Van colllega F. ging mijn film naar collega J. Daarna namen de chicks van de webredactie hem mee naar huis, en zelfs de jongens van productie konden er niet meer omheen. Als laatste leende mijn eindredacteur hem, die ook had genoten van het verhaal.

Het liefdesverhaal van Noah en Allie. De jongen die de zomer doorbrengt in de houtzagerij van het dorp en op slag verliefd wordt op het rijke knappe meisje uit de stad. Hij arm, zij rijk, heerlijk. Natuurlijk wordt zij ook dol op hem, want hij leert haar relaxen, dansen op straat en beloofd haar dat hij later een wit huis voor haar bouwt met blauwe luiken. Maar natuurlijk werkt haar familie dit tegen en even dreigt het allemaal mis te gaan. Zij verlaat na de zomer het dorp en moeder houdt de 365 brieven die hij aan haar schrijft achter. Als ze dan ook nog verliefd wordt op Lon, een rijke, knappe welgestelde knul die haar familie wel ziet zitten denk je dat het einde zoek is. Gelukkig bewijst deze film het tegendeel. Houd zakdoeken gereed en laat uw emoties de vrije loop...

Primeurtje

De vader van een vriend van M. is landgoedbeheerder. Hij woont en werkt op een groot landgoed van een graaf. Vrijdagavond zat ik tot laat op kantoor. Gelukkig haalde M. me op van het station. En daar gingen we. Op naar het landgoed. We reden door de bossen, langs paardenstallen, grote schuren en lege vlaktes en parkeerden de auto. De landgoedbeheerder en een vriend van hem zaten in een grote houten schuur met vloerverwarming koffie te drinken. En spritsen te eten. Ze hadden even een pauze, want ze waren druk bezig met het vervaardigen van houten uiltjes. Verstekgezaagde boomstammetjes met vleugels en oogjes. Deze uiltjes zouden ze de volgende dag verkopen op de kerstmarkt. We bewonderden de uiltjes, ook al waren we daarvoor niet gekomen. In de stromende regen liepen we een groot grasveld op. De landgoedbeheerder scheen met een grote zaklamp om zijn mooiste exemplaren aan ons te laten zien. We waren de eerste kopers, dus hadden nog keuze uit meer dan 400 stuks. Hoewel het donker was waren we er vrij snel uit. We kozen een prachtige spar uit die maar net in de auto paste. En nu staat hij te twinkelen in de woonkamer. Onze eerste kerstboom.

Trouw

Toen ik met deze weblog begon heb ik mezelf beloofd dat ik geen stukjes zou schrijven waarvan er al minstens 100 op het web staan. Geen ge'oh, waarom is de zomer nou voorbij, ik mis de zon op mijn huid', geen ge'oh de bladeren vallen van de bomen, ik heb zin om er met mijn regenlaarsjes aan doorheen te huppelen' en vooral geen (deze heb ik toen echt met stip op nummer één gezet) geklaag over de perikelen van de NS. Geen verhalen over vertragingen, zweterige volle treinen, gemiste aansluitingen, onaardige conducteurs, winderige stations en ga zo maar door. Ik moet bekennen, dat ik het even heel moeilijk heb. Dolgraag zou ik even mijn ontevredenheid spuien. Maar ik houd me in en blijf trouw aan mezelf. Dus tsja, dit was het voor nu.

Lang leve laarzen

In mijn beleving heb je laarzenmeisjes en gympenmeisjes. Nu zul je zeggen; laarzenmeisjes zijn meisjes die op laarzen lopen en gympenmeisjes komen op gympjes voorbij, maar dit is niet helemaal waar. Veel laarzenmeisjes zijn namelijk stiekem ook gympenmeisjes. Ze vinden het eigenlijk héérlijk om een comfi gymp onder de voeten te hebben, maar trekken voor het oog toch liever de laarsjes aan. Zo eentje ben ik er dus niet. Ik ben een écht laarzenmeisje. En zo kwam het dat ik afgelopen donderdag samen met moederlief de stad indook op zoek naar een nieuw paar- of twee.

We hebben etalages bekeken, laarzen gepakt, gevoeld en gepast en kwamen tot de volgende analyse. De leesten deze winter zijn rond of carré, de hakken plat tot middelhoog. Eén verkoper was zwaar beledigd toen ik de laars die ik paste definieerde als een combinatie van een paardrijlaars en regenlaars. ‘Dit model is toch wel een stuk spannender!’ riep hij. Hij had gelijk, maar het gevoel bleef. Om die reden trok ik ze gauw uit en maakte het goed met de opmerking ‘het moet je staan hė!’. Mijn moeder was het gelukkig roerend met me eens. Uiteindelijk ben ik zeer gelukkig geslaagd met een paar hoge, slanke, bruine laarzen met mooie puntneus en hoge hak. Echt zó 2005 maar zó Kaneel. En om toch nog een beetje mee te gaan met de trend heb ik een paar kortere laarsjes gekocht met jawel, ronde neus, riempjes en linten. Mijn winter kan niet meer stuk.

(On)geluk

Aan het einde van de middag reed ik samen met collega J. naar huis na een locatiebezoek voor het programma. We reden op de snelweg richting Utrecht, zo rond een uur of zeven en de zon ging net onder en scheen op de bomen, het gras, de koeien en de auto's. De zon scheen een warme gloed op de wereld. Het was het gouden uurtje van de dag en ik zei dat het leek alsof we in de film Amélie reden. Even later liep ik over Hoog Catharijne en zag tegenover de döner kebap-koning de acceordeon speler zitten. Hij deed me sterk denken aan de tijd dat ik nog in Utrecht woonde en vooral aan die ene keer dat hij la valse d'Amélie speelde. Het was op dat moment dat ik besefte hoe gelukkig ik me voelde. Soms heb je dat gevoel; alsof er helemaal niets meer mis kan gaan. Heerlijk. Tien minuten later bleek dat ik mijn keycord met daaraan mijn complete sleutelbos was verloren.

Ontspanning

Toen M. en ik in Frankrijk waren speelden we soms een potje badminton aan het begin van de avond. Even sporten, zeiden we dan. Ik sloeg het racket altijd zo hard mogelijk tegen de shuttle en probeerde hem met een zo hoog mogelijke boog naar Maarten te passen. Zodra die shuttle dan naar boven vloog boog ik mijn hoofd naar de hemel en zag het kleine witte dingetje tollen tegen de blauwe lucht. Ik concentreerde me altijd goed op dat beeld en besloot er aan te denken op momenten van stress of vermoeidheid tijdens de aankomende stage. Inmiddels heb ik het een paar keer gedaan. Mijn ogen dichtgeknepen en het shot van de witte shuttle tegen de blauwe hemel teruggehaald. Ik moet zeggen; het werkt uitermate onspannend en raad het iedereen aan.

De huis, tuin & keuken LINDA.

Of het nu komt door Eigen Huis & Tuin, het nieuwe huis, Ikea, of juist een combinatie hiervan; de laatste tijd is wonen mijn passie. De laatste twee exemplaren van ELLE heb ik tamelijk ongeinteresseerd doorgebladerd en weggelegd. Het maakt me niet zoveel uit welke kleertjes we gaan dragen dit najaar, ik wil op leuke ideeen komen voor ons nieuwe stekje, lezen en zien hoe andere mensen wonen en adressen ontdekken waar ze mooi teak, steigerhout en kroonluchters verkopen. Dolblij was ik dan ook met het blad dat ik gisteren van mijn moeder kreeg: LINDA.wonen. En alsof dat nog niet genoeg was, viel er vanochtend ook nog een gratis entreebewijs voor de woonbeurs in mijn brievenbus.

Rectificatie


Nu zat ik eens goed naar dat plantje van het buurmeisje te kijken en weetjewat, het is helemaal geen orchidee. Hij lijkt er niet eens op. Nu kan ik er op de redactie van Eigen Huis & Tuin natuurlijk niet omheen het even op te zoeken, en hier komt 'ie: het is een roze cyclaam.

Buurmeisje

We zijn verhuisd. Naar een prachtig huis met dakterras. Weer terug in de stad. Slechts vier maandjes woonde ik in het mooie witte appartement, maar geloof me, dit is beter. We hebben een schattig keukentje met groene muren en een zwartwit geblokte vloer. En een rode muur waar de eettafel tegenaan staat en waar M. een doorkijkje uit heeft gezaagd. We hebben een mooie donkere vloer met sjieke witte plinten en een hele frisse slaapkamer met roze muren. De benedenbuurbrouw voelde zich zo vrij om binnen 7 dagen drie keer aan te bellen vanwege het geluidsoverlast. Waarop wij dachten: what's new als je moet zagen, boren, timmeren en bezig bent je inboedel te verplaatsen. Vanavond kwam ik erachter dat niet alle buren onaardig zijn. Tijdens het eten ging de bel en stond het buurmeisje van nummer 63 voor de deur. Ze gaf ons een roze orchidee in een felroze bloempot. Ook namens haar ouders, broertjes en zusje. Ik was ontroerd, bedankte haar en daarna huppelde ze weg.

Werkpaarden

Om met M. te spreken; ik ben een werkpaardje geworden. De tijden van lekker lang in bed liggen en overdag op het terras zitten zijn voorbij. Laat staan de tijden van toeren in de Golf, liggen in het gras en gebruind worden door de Franse zon. Drie weken ben ik nu aan het werk op de redactie van Eigen Huis & Tuin. Ik had me geen leukere stage kunnen wensen. Wel is het vreemd om opeens een 'fulltimer' te zijn. Met z'n allen die spits in 's ochtends en om half zeven weer terug. Op zaterdag trek ik dan ook nog eens die prachtige en reusachtige knalgele polo aan om in 's werelds grootste Zweedse meubelhuis te werken. Opeens begrijp ik ook waarom het altijd zo druk is op koopavonden en waarom mensen zo houden van winkelen op zondag. Dat zijn de werkpaarden onder ons.

Filmtip

Walk the line, het verhaal van Johnnie Cash en June Carter. Met Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon. Tragisch doch heerlijk verhaal, mooie mensen en bovenal fantastische muziek. Zo een film die je zaterdagavond kijkt en waarmee je zondag nog de hele dag in je hoofd zit...

Hoe het verder ging

Mijn onzekere periode was snel voorbij. Ik schreef een brief naar IdtV op de vacature redactiestagiare Eigen Huis en Tuin; had een leuk sollicitatiegesprek (het feit dat ze bestaan!) en hoorde enkele dagen voordat M. en ik de Route du Soleil betraden dat ik de gelukkige was! Stralend zijn we op vakantie gegaan. Samen in de Golf op weg naar de Franse zon. Het was hoog tijd voor een goede break. Na twee weken zwemmen, luieren, lezen, in het gras liggen, over het strand rennen, kaasjes en stokbrood eten en veel wijntjes drinken ben ik bruin, gelukkig en uitgerust. Helemaal klaar dus om morgen als een heuse redactie-assistent aan de slag te gaan. Eindelijk!

Toekomstdromen

Mijn zussen en ik hadden vroeger vrij uiteenlopende ambities. De een wilde banketbakker worden, de ander dolfijnenverzorgster en ik graag klaar-over. Mijn moeder heeft toen wel eens uitgelegd dat dat niet echt een full-time functie zou worden dan, maar dat vond ik ook helemaal geen ramp. Lange tijd wilde ik dan ook 'schrijfster' worden en dat leek me dan wel weer mooi te combineren. Een beetje verhaaltjes schrijven voor het open raam en dan rond drukke tijden van overstekende kinderen mijn oranje hes aanschieten om als een trotse meid auto's tegen te houden leek mij wel wat.

Inmiddels is het allemaal wat anders gelopen dan ik op dat moment dacht. Ik ben na een jaartje 'Nederlands' Media en Informatie Management (MIM voor intimi) gaan studeren in Amsterdam en heb het profiel Redacteur/Producer gekozen. Ik liep een korte stage bij Summerjob, mocht daarna nog blijven schrijven voor het tijdschrift en vlak daarna trad ik de wereld van televisie binnen. En wel bij Lingo, waar ik nog steeds zo nu en dan de ballen oppoets en de kandidaten door de studio heen leid. Als ik later grijs en vergeetachtig ben hoor ik mezelf dat al tegen mijn kleinkinderen zeggen: 'Oma's eerste televisiebaantje was bij Lingo!'. Die kinderen boeit dat tegen die tijd geen reet, maar het programma is inmiddels al 200 jaar op tv en zal nooit meer verloren gaan. Het is zo heerlijk tijdloos. Puzzelaars zullen er altijd blijven.

Terug naar de realiteit. Vierdejaars word ik al, en we weten allemaal wat dat betekend. Het is hoog tijd voor De Grote Stage; een periode van genieten doch afzien. Er wordt veel over gespeculeerd. 'Heb je het al gehoord?! Roza heeft haar paard verkocht omdat ze aangenomen is bij de X-Factor; bij Endemol moet je echt 24/7 je benen uit je kont rennen!'. Of: 'Fleur is wel twintig keer afgewezen, en Annabel was bij het eerste programma al de gelukkige!'. De zaken zijn vrij helder. Ik heb nog geen stage, mijn drie schoolvriendinnetjes wel. 'Meid, het ligt niet aan jou, jouw tijd komt nog, je bent hartstikke goed, jij krijgt de leukste stage van ons allemaal,een beetje studievertraging is toch ook geen ramp?, en: je bent nog jong!'heb ik al meerdere malen voorbij horen komen. Allen bedankt voor het medeleven, maar het blijft natuurlijk klote. Soms is een beetje zekerheid in het leven fijn. Ik wil graag weten wat ik als oud besje vertel als het spectaculaire vervolg op Lingo. Maar jij en ik moeten toch nog echt even geduld hebben...

Gluren bij de buren

Vanaf ons balkon aan de achterkant van het huis hebben we uitstekend uitzicht op de tuin van onze onderburen. Een ouder stel; zij altijd in de weer met potten, pannen, tuingereedschap en haar man. Hij: zittend in een stoel terwijl hij tevreden om zich heen kijkt. Soms kijkt hij opeens omhoog, waarop ik me meestal vrij betrapt voel, maar toch zo nonchalant mogelijk zwaai. Het zijn lieve, degelijke mensen, maar hebben helaas wel gefaald in het opvoeden van hun hond. Die blaft erop los, bij iedere voorbijganger in het steegje. Dan wroet hij zijn harige hoofd door het gat in de heg en kijkt gevaarlijk doch koddig wie er voorbij loopt. Laatst bood mevrouw haar verontschuldigingen aan. Tien jaar hebben ze het beestje nu, maar niets mocht baten... Het is een trouwe rakker maar blaft de hele dag door. 'Ach, hij bedoelt het niet kwaad', zei ik, in de goede bui waarin ik verkeerde. Maar vandaag is het geblaf niet het enige dat we horen van de buurtjes. Sinds de komst van twee goede vrienden is de tuin niet meer zo rustig als hij altijd was. De blauwe plastic tafels zijn aan elkaar geschoven en de sjoelbak is van zolder gehaald. 'Hij' doet niet mee, maar kijkt als altijd tevreden toe. De overige drie sjoelen met opgestroopte mouwen alsof hun leven ervan af hangt. Bejaarden waren nog nooit zo soepel in de armen. De stenen vliegen met een rotvaart door de sjoelbak. Iedere seconde knalt er wel een in een van de vakken. Gratis eersterangsplaatsen bejaardensjoelen, wie verlangt er niet naar op de zondagmiddag?

Bijna...

Weet je wanneer je echt bijna op vakantie gaat?

- Als de houdbaarheidsdatum van de melk de datum is dat je vertrekt
- Als je de gasfles voor de skottelbraai test
- Als je strandmatjes, een bal en stoeltjes bij elkaar zoekt
- Als je extra geheugenkaartjes voor je camera koopt
- Als je tijdens het ontbijt je ogen dichtdoet en doet alsof je al in Frankrijk bent...

Man

Mochten mijn wegen en die van mijn lieve M. ooit op een tragische wijze scheiden,je hoopt van niet maar weet het nooit, dan wil ik een flesje parfum van de geur die ik ruik als ik doordeweeks laat thuis kom en hij ligt al op zijn buik kingsize. Een mix van de frisse zomerlucht die door de balkondeur binnenkomt, zeep, schoon beddegoed & MAN. Soms ga ik op de rand van het bed zitten en adem ik diep in om zijn luchtje in me op te nemen. Dan kijk ik een tijdje hoe hij ligt te slapen. Daarna kruip ik pas bij hem.

Ochtendje file, dagje zee...

Dertig graden voorspelde de weerman en aan zee amper wind. Het kon ons niet schelen. We gaan weer naar Bloemendaal, besloten we unaniem. Vanochtend om zeven uur stonden we naast ons bed. Ik trok mijn nieuwe bikini aan -texas groen met witte stipjes- en M. vulde de koelbox. Daarna smeerde hij broodjes met vruchtenhagel en toen hoorden we getoeter. Goede vriend Bas en zijn vriendin reden mee en daar gingen we; de A9 op. We reden lekker door en de radio stond goed hard. Zodra we Haarlem binnenreden kwamen we er achter dat we niet de enige waren met het strand-plan. Volgeladen auto's reden in lange rijen stapvoets achter elkaar aan. Rechts van ons, op het fietspad, zoefden moeders, vaders en kinderen gewapend met luchtbedden, zwembanden en parasolletjes voorbij. Voor ons- plakkerige ruggen en haren en zin om te rennen en te springen- een vrij pijnlijk gezicht.

Het was niets meer of minder dan een ordinaire file waar we in terecht waren gekomen. In de auto vroegen we ons af waarom we zo graag naar Bloemendaal wilden. Een dagje naar het Hens is toch ook heerlijk? Mensen kwamen hun auto's uit om de beentjes te strekken en een pipi zu machen. Maar het liep goed af. Vanaf de Duinweg liep het allemaal los en scheurden we door naar het strand. Er was nog een parkeerplek en zelfs voor ons allemaal een bedje. Het genieten begon. Ik heb gelezen, gezwommen, geslapen en gelachen en M. verwendde me met rose, verse 'broodjes la-vache-qui-rit', salades en meloen. 'Echte bourgondiers', noemde Johnnie M. en mij. Een titel waarmee we instemden. Het was een topdag. Natuurlijk gaan we de volgende keer nog eerder weg van huis maar voor deze ene keer had ik de file er dubbel en dwars voor over.

Voetbalgevoelens

Woensdagavond vielen de monden van mij en Daphne echt wagenwijd open bij het aanschouwen van M. en de andere mannen, die maar bleven schreeuwen tegen dat scherm. Ze gingen helemaal los. Parasociale interactie waar je u tegen zegt. We konden geen kant op. Zaten er tussen en namen nog maar een slokje van het een en ander, rustig afwachtend waar het heen zou gaan met onze Nederlandse voetballers. Het resulteerde in 0-0. Sommige baalden van een gelijke stand, anderen hadden 'het al aan zien komen', weer anderen vloekten omdat de volgende wedstrijd op zondag zou vallen en ze 'maandag natuurlijk moesten werken.' Gelaten namen de mannen afscheid van elkaar. Niet te droevig maar ook niet al te blij.

Nu, gisteren was het dan zover. Nederland-Portugal. Dit keer geen grote groep, maar ik moet zeggen dat ik het punt heb bereikt dat ik tegen de televisie stond te blerren. 1-0 voor Portugal maakte me flink boos, een rode kaart voor Portugal blij, maar uiteindelijk waren de kaarten niet meer bij te houden. De adrenaline stroomde door me heen en na 96 minuten liep er een klein traantje over mijn wang. Owhoehoo het is over...

Mijn vriendje is een keukenprins

Twee verrassingen op een dag

Zondagochtend had M. een aangename verrassing voor Kaneel. We vertrokken al vroeg richting zee. Achterin de auto twee grote handdoeken en een koelbox met ons lievelingssapje, ice-tea, rose en lekkere broodjes en salade. Het stuk van Haarlem naar Bloemendaal stonden we even vast omdat de brug net open ging maar verder was er geen file. Op het strand huurden we twee luxe bedden en in mijn rode bikini bracht ik daar de dag door. Het was gezellig. De lucht was blauw, Maarten lief en de zee zout.

's Middags belde Fje. Ze bracht haar weekend door met haar nieuwe liefde en al gauw stonden we al bellend naar elkaar te zwaaien. Zij naast de viskar en ik naast mijn bedje. In haar blauwe bikini kwam ze naar ons toegelopen en vlak daarna hebben we even lekker staan praten. Met onze voetjes op de bodem van de Noordzee en onze handen in het water stonden we daar te praten alsof we elkaar tegenkwamen bij de supermarkt. Waren we maar vaker plotseling zo dicht bij elkaar in de buurt. Fje en ik.

Souris en bikini's

Mensen zeggen vaak dat je na een lange tijd vervelende herinneringen van een bepaalde periode vergeet en de mooie onthoudt. Ik geloofde hier nooit echt in, maar de laatste tijd doe ik dat wel. Toen ik in Frankrijk werkte deelde ik een grote groen/blauwe bungalowtent met Cindy. Een Frans meisje uit Chalon. Overdag verzorgde ik de animatie op de camping, 's avonds stond Cindy aan de bar. Soms hielp ik haar, op drukke crepes of moules/frites avonden, maar meestal werkten we volledig langs elkaar heen. Ik weet nog dat ik haar niet aardig vond. En zij vond mij niet zo leuk. Ze praatte altijd Engels tegen me, terwijl ik juist zo graag Frans wilde praten en 's nachts hield ze me uit mijn slaap omdat ze na drie uur 's nachts urenlang met haar vriend lag te bellen. Cindy 'had veel meegemaakt' en had het thuis ook niet erg breed. Ze moest de hele zomer beunen zodat ze wat zakgeld had. Hetzelfde deed ik het, maar ik had er plezier in.

Toch denk ik niet aan die dingen als ik terugdenk aan Cindy. Ik heb namelijk twee fantastische herinneringen aan haar. De eerste vond 's nachts plaats. We werden geteisterd door gekraak bij de slikranden van onze tent. Doodsbang lag ik in mijn slaapzak. Cindy was net uitgebeld met haar vriend, ik ging er vanuit dat ze sliep. Toen ik verkrampt lag te bedenken wat ik moest doen vroeg ze door het dunne tentdoek heen opeens of ik al sliep. 'Non', fluisterde ik. 'Il y a des souris...' hoorde ik haar zeggen. 'Souris, souris, souris', ging er door mijn hoofd. Muizen! Op dat moment ritsten we beiden onze slaapcabine open. Op een aantal meter afstand klikten we de zaklamp aan. Daar zagen we zo'n smerig beest wegsprinten. 'Pascale!' zeiden we tegen elkaar. We hebben wat aangeschoten en zijn met bewapend met de zaklamp naar de mobilhome van de campingeigenaar, Pascale, gerend. Als kippen zonder kop hebben we hem wakker gemaakt door op het raam te bonzen. Hij is met ons meegelopen naar de tent en heeft onze voorraad eten meegenomen naar zijn eigen huisje. De volgende dag heeft hij korrels voor ons gekocht. De muizen bleven weg en Cindy en ik waren eindelijk iets dichterbij elkaar gekomen.

Wanneer ik Cindy op haar liefst vond was op die ochtend dat ik haar vroeg of ze mee ging zwemmen. Ze antwoordde dat ze geen bikini had. Ik vond het tijd dat haar gips eraf ging en ze een lekker kleurtje moest krijgen en heb haar toen mijn ELLE-bikini geschonken. Voor mij was hij aan de kleine kant, voor haar was hij perfect. Ze keek zo gelukkig en dankbaar toen ze hem aantrok en een duik nam in het zwembad. Dat koppie zie ik voor me als ik nu denk aan Cindy uit Chalon.

Wijnmeisjes

Het leuke aan bijbaantjes is dat je in veel verschillende gedaantes te werk gaat. De vriendelijke serveerster, de koelbloedige productie-assistent, de relaxte postsorteerster of noem het maar op. Dit hele weekend mag ik het wijnmeisje spelen. Het wijnmeisje van Henri Bloem. Vier dagen staat de wijnzaak op het culinaire evenement Proef Amersfoort.

Wijnmeisjes dragen blauwe sloven en donkergroene polo's, ze beginnen om vier uur 's middags en werken door tot middernacht. Ze ontkurken wijnen, halen glazen op en spoelen glazen om, schenken wijnen in en babbelen veel. Dit weekend dus even geen antwoordnummers, postbussen en postcodes, maar Montrose uit Frankrijk, Italiaanse Barbera druiven, Moscato d'asti en na sluitingstijd een glas Drappier. Proost!

Kaneel en het bed

Mijn relatie met M's bed duurt iets korter dan mijn relatie met M. himself. We hebben al een hoop met elkaar meegemaakt, het bed en ik. Vroeger was ik nooit zo'n logeer-meisje. Ik hield er niet zo van. Waarom zou je na een dagje weg ook nog ergens anders willen slapen? Liever lag ik in mijn eigen beddekoets. Maar de relatie met dat bedje werd al minder toen ik die van M. leerde kennen. Wat me meteen opviel: hij was groot. Huge. Kingsize. En hij had zo'n hoog en rond hoofdeinde in de kleur van mijn lievelingshout. Na een paar nachten wist ik het al meteen; ik hield opeens heel erg van logeren. En natuurlijk kwam dat niet alleen door het bed. Maar een grote rol speelde het zeker in de omslag van mijn slaapgedrag.

De tijd die volgde was heerlijk. Een aantal scenario's waren het afgelopen jaar mogelijk. Bijvoorbeeld; M. en ik gingen tegelijkertijd naar bed, soms gooide hij me er met een boogje in. Twee: M. sliep al en ik kwam later op de avond naast hem liggen, negen van de tien keer met extreem koude voeten, wat hij dan persoonlijk weer minder vond. Drie: Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging in zijn bed slapen in de weet dat hij er pas later bij zou komen. Scenario vier: ik sliep thuis, in mijn eigen bedje, wat soms heel fijn was, maar negen van de tien keer extreem saai.

Ook het opstaan heeft verschillende vormen gehad. In de weekends en op feestdagen deden we dat uiteraard samen. Soms moest ik er eerder uit dan M., wat iedere keer weer dramatisch was. Maar eerlijk geef ik toe; meestal gaat hij eerder, en dat is ook heus niet leuk voor M. Tegenwoordig ga ik iedere avond kingszize. En mag ik 'hem' ook mijn bed noemen. Mijn oude bedje heb ik tijdens de verhuizing gedoneerd aan de Kringloopwinkel. Spijt heb ik daar nog niet van gehad. Ik had het qua zowel bed als man niet beter kunnen treffen. Toch zal het vanavond even wennen zijn. M. moet ons bed een nachtje missen, en ik zal er dus alleen instappen en ook alleen weer uitgaan. Een geheel nieuwe ervaring met het bed; ik ben er klaar voor.

Jurkje

Van Hennes & Mauritz naar Dolce & Gabbana. Dinsdag hebben we alle kledingzaken in Amsterdam bezocht. Ik en mijn zussen. Op zoek naar die ene te gekke onweerstaanbare zomerjurk om te dragen op 28 juni. De dag dat mijn zus Lelie gaat trouwen. Van te voren dacht ik dat het een lange dag zou worden vol irritaties, maar het viel reuze mee; we gingen profi te werk. Winkel in, winkel uit, passen, ritsen, beoordelen, twijfelen en knopen doorhakken. Tussendoor koude colaatjes en veel water. Ik was zowaar de eerste die slaagde. We waren bij de Zara toen ik hem zag hangen. Of moet ik haar zeggen? Een prachtig zomerjurkje, dat iemand anders bij je dicht moet ritsen. En ook nog in mijn lievelingskleuren; wit en roze. Hij hangt nu aan de deur van de slaapkamer en ik kijk er graag naar. Ik kijk nu al uit naar het moment op woensdagochtend 28 juni dat ik voorzichtig het prijskaartje er af knip.

De moeite waard

Op weg naar Amsterdam had ik gisteren wat problemen maar dat was niet de schuld van de NS. Ik was gewoon te laat weg gegaan thuis. Of ik heb te langzaam in de zon gefietst. Die dingen gebeuren en dan kom je wel eens te laat. Geen probleem verder. En toch maakte ik op de terugweg dezelfde fout. Ik stond om 12.50 op het perron om de intercity van 13.06 te halen naar Amersfoort. Al snel besloot ik door te lopen naar het einde van het perron om in de zon verder te lezen in 'De weduwnaar'. Ik las en las en las en toen ik opkeek waar de trein bleef was het inmiddels 13.14. Hij is zo voorbij geraasd en ik heb niets in de gaten gehad. Toen ben ik maar verder gegaan in mijn boek en ik kan je vertellen; dat was de moeite waard. Ik heb het uit.

Bof

Het was hoog tijd voor een Fje dag. Ze kwam aanlopen vanaf de bushalte, vanochtend rond half twaalf. Ik zwaaide met twee armen vanaf mijn nieuwe balkon en zij zwaaide terug. Ze droeg een hele hippe zonnebril en haar backpack omdat ze rechtstreeks uit haar wekelijkse genietweekend met vriend Don kwam. Toen ze binnen was gaf ze me bloemetjes die ze gekocht had op Amsterdam Centraal en ik gaf haar (ietwat verlate) verjaardagskado's. Kaneel blij en Fje blij en tijd voor koffie. We hebben de ochtend doorgebracht in de zon en zijn weer helemaal bijgepraat. Samen hebben we ook alle vrouwenbladen even doorgenomen. Zij heeft een prachtige bikini van O'Neill op het oog (zie Flair) en ik onweerstaanbare leren slippers van Tommy Hilfiger (zie Elle). De nodige vitaminen hebben we binnen gekregen middels een heerlijke fruitshake en ik heb me uitgeleefd met de flashrecorder voor een paar grappige interviews met mijn leuke vriendinnetje. Aan het einde van de dag waren onze wangen en voetjes gebronsd. Hemeltjelief, wat is het toch heerlijk om een nog-niet-werkende vrouw te zijn.

Proef op de som

Er wordt al langer tegen mij gezegd dat ik mijn mond iets schreef trek als ik de letter 'p' uitspreek. Natuurlijk weigerde ik dit te geloven. Totdat wij gisteren de proef op de som namen. Daar ging 'ie dan. Met mijn hoofd richting camera zei ik 'pratende poppen staan te popelen om te poepen.' En helaas, ik kan er nu niet meer omheen. Het is een feit; ik trek mijn linkermondhoek samen met het linkerstukje van mijn bovenlip een stukje omhoog bij het uitspreken van de letter 'p'.

Samenwonen

M. kreeg opeens zo'n leuk appartement aangeboden. Zo groot, licht en wit. Toen hij me vroeg of ik bij hem wilde wonen hoefde ik daar niet eens over na te denken. Natuurlijk.Niets liever. In een huis wonen met een brede, leuke man van 1.97 is vanaf mijn 16e jaar al mijn ultieme droom. Inmiddels is het gebeurd. Al mijn spulletjes zijn ingepakt, verhuisd en weer uitgepakt. Het stickertje 'Kaneel 3 x bellen' is van de deur gekrast op de V-weg maar de foto van ons vijfjes hangt nog in de gang. Het was een leuke tijd met die vier meiden van 58b, maar een echt 'thuis' is hier, waar ik nu woon.

Sommige mensen denken dan 'samenwonen' (waarom heet dat opeens zo, ik woon mijn hele leven al 'samen' met andere mensen) hetzelfde is als aan een langzame pijnlijke dood sterven, of je leven opgeven en worden ingeblikt, maar beste lezers, ik kan u gerust stellen. Samenwonen met M. is in ieder geval het leukste dat bestaat. Ik hoef niet meer heen en weer te pendelen, lig iedere nacht kingsize en weet het 100% zeker, M. is 'hem' en ik ben zo blij dat hij op precies het goede moment voorbij kwam dansen.

Je verjaardag

Vroeger was je verjaardag een dag waarop je nergens aan hoefde te denken. Je zocht een spetterende feestoutfit uit en de rest werd geregeld. Als je wakker werd hingen er slingers, het ontbijt stond klaar, kado's lagen verspreidt op tafel en vanaf dat moment wist je en voelde je; 'ik ben jarig.' Je ging jarig naar school, trakteerde jarig en ging jarig de klassen rond. En dat ging zo de hele dag door. Soms was je natuurlijk wel eens jarig in het weekend en ging je niet naar school, maar toch hoefde je om niets te bekommeren. Ik in ieder geval niet. De grootste keuzes die ik maakte waren die tussen appelkruimel of kersenvlaai, lasagne of een gezellige gourmet.

Tegenwoordig gaat dat wel anders. In het kader van school moesten we laatst op school roepen op welke dag we bij een opname konden zijn. '26 april?' opperde iemand. Ik knikte volmondig ja, terwijl Moos verschrikt opkeek en zei 'dan kan ik niet'. Ach natuurlijk, d'r verjaardag! Het is vreemd. Op de een of andere manier heb je op je verjaardag het idee dat je die dag niets kan plannen, je bent jarig! Onzin natuurlijk, en al helemaal op een woensdagochtend. Iedereen is aan het werk of de studie; onverwachts bezoek hoef je om negen uur 's ochtends niet te verwachten. Het ontspannende aspect aan het fenomeen verjaardag is als je het aan mij vraagt ook volkomen verdwenen op latere leeftijd. Sterker nog, je staat de hele dag te sloven. Schoonmaken, opruimen, zware boodschappen, geld uitgeven, bakken en kokkerellen en je gasten plezieren. Moos en ik hebben de grootste voorbereidingen al getroffen. Het wordt tijd dat de kaarsjes op de taart worden uitgeblazen.

Lachen/huilen

Ik ben een redelijk goede huilebalk. Vroeger huilde ik al vrij veel. Niet als ik verloor met memory of knikkeren, maar wel toen het doosje brak van mijn Nijntje stempels. De nacht die erop volgde heb ik volgensmij geen oog dichtgedaan. In groep twee heb ik keihard gehuild toen ik in eerste instantie vrolijk de klas binnenliep, mijn juf Hedwig een hand wilde geven en bleek dat zij haar haren kort had geknipt. Ik herkende haar niet. Het moest een andere juf zijn met de kleding aan van juf Hedwig. Wat een misselijke grap. M'n moeder troostte me en liet me inzien dat het Hedwig was die op haar hurken voor me zat en me vol ongeloof aankeek. Maar daarmee was voor mij de kous niet af. Ik was verdrietig en teleurgesteld dat ze mij niet even had laten weten dat ze plannen had om haar haren te kortwieken. Ze had minstens even een belletje kunnen geven. Ingrijpende veranderingen moesten in het land van Kaneel weken, liefst maanden vantevoren worden aangekondigd.

Tegenwoordig kan ik nog steeds sniffen bij een zielige of ontroerende scene in een film. Toen Satine overleed in Moulin Rouge had ik de tissuebox hard nodig. Ook bij een ruzie of een misverstand houd ik het meestal niet droog. Laat staan bij het snijden van een uitje. Het is echter lang geleden dat ik snikkend op de bank lag bij het lezen van een boek. Gisteren was het weer eens zover, bij het laatste kwart van het boek Komt een vrouw bij de dokter van Kluun. Zo sneu, zo echt en zo mooi. Toen ik het uit had heb ik het weggelegd en nog een kwartiertje na liggen snikken op de bank. Emo ten top. Daarnaast heb ik ook hardop gelachen en vaak aan de hoofdpersonen gedacht. Zelfs als ik niet las schoten Stijn, Carmen en Luna soms door mijn hoofd. Het is dat ik ze niet even kon bellen om te vragen hoe het gaat. Het boek gaat over een echt Amsterdams gezinnetje. En het gaat over kanker. En het mooiste aan het boek is dat het geschreven is zoals het geschreven moest worden. Het is een verhaal van A-Z. Dat is het. Dit soort boeken doen me goed. Ik wacht op het vervolg om mee te lachen en te huilen.

Een verzorgpony

Na de wereldstad Amsterdam was natuurlijk de metropool Amersfoort aan de beurt. Midden in het drakennest heeft Andy Uffels een salon geopend genaamd 'B'. Als in 'zijn'; 'be beautiful, be sexy, be individual,' luidt de pay off. B is meer dan een kapsalon alleen. De ruimte is ingericht in verschillende zones. Zo is er een fijne ruimte met witte krukken waar je met jouw stylist lekker over je haar kunt babbelen en wordt je haar gewassen in een hele healende omgeving met weinig licht en massagestoelen. Afgelopen woensdag was ik een van de gelukkigen die twee dagen voor opening gratis kon worden geknipt. Het was een waar ochtendje uit, en samen met mijn stylist, Brenda, besprak ik de ins en outs van mijn blonde lokken. Als het aan Brenda lag knipte ze een flinke pony bij me. Helemaal in deze lente en amazing bij de vorm van mijn gezicht. Ik ging meteen akkoord en moet zeggen dat ze er kijk op had. De pony staat me goed en wordt prima verzorgd met de fijnste shampoo, iedere ochtend een heerlijke warme fohn en hier en daar een spuitje haarlak. Een verzorgpony kost tijd en moeite, maar je krijgt er gelukkig veel voor terug.

Wensen in de nacht

Het was zaterdagnacht en we waren naar een feestje geweest in Zandfoort. Een jazz feestje. Voordat het feestje begon was er een nog een verjaardag gaande, van ene Marjolein, maar ondanks dat we haar niet kenden waren we meer dan welkom. Zo kwam het dat we daar stonden en dansten die avond en nacht en Jupiler bier dronken. Toen we naar huis gingen sneden we een flink stuk af, dwars door de bouw heen. Zo galant mogelijk begaf ik me met fiets en al door het mulle zand en langs bergen stenen. Het ging me vrij aardig af tot M. opeens zei dat ik even moest stoppen. 'Kaneel', zei hij 'we gaan een wens doen'. Bij gebrek aan een muntje hebben we beiden een zware baksteen over ons hoofd heen achterover het water in gegooid. We hoorden twee harde plonzen en wensten beiden in stilte onze wens. Nu hoop ik dat ze uitkomen. En ik moet zeggen; zo'n baksteen wenst stukken lekkerder dan zo'n muntje van brons of nikkel.

De post

Jullie mogen mij feliciteren, er is een nieuw bijbaantje in het land van Kaneel. Geen horeca meer. Ik ben die vieze borden, vervelende mensen en vreselijke werktijden meer dan zat. Dit meisje werkt vanaf nu bij de TPG-post. Je moet er op zaterdag vroeg voor op, maar je bent ook vroeg weer klaar. Iemand als ik die zo gek is op kaarten, brieven en de nieuwe ELLE in de bus spring natuurlijk uiterst zorgvuldig met de post om. Vanochtend beet ik het spits af met 'De vergulde paarden, 'De vergulde pauw' en 'De vergulde valk.' En dan had ik ook nog de post voor de straten 'De rode leeuw' en 'Het rode hert.' Het was even zoeken geblazen maar uiteindelijk heb ik alles netjes 'ingegooid', 'gezet' en 'gestiekt.' Toen was het de beurt aan de postbodes en kon ik lekker naar huis. Lieve mensen, ik wens u dit weekend veel plezier met uw Viva, Margriet, Audi Magazine en de kaart van tante Corry.

Zonnetje

Het was in die tijd dat iedereen weer terug was van een lange zomer in de zon. Wij hadden hoger dan een 8 gehaald voor het televisie-project (een wonder op zich) en mochten op kosten van het MIM de cursus camera & montage volgen bij Open Studio. Camerales was altijd vroeg. Vrijdagochtend half 9. 's Ochtends waren de slippers nog ietwat aan de fripse kant maar 's middags was je blij dat je ze droeg. De meeste opdrachten draaiden we op locatie; in de buurt van Overamstel. In de pauze zaten we aan de houten picknicktafels met onze gezichten in de zon te genieten van de nazomer. Vanochtend vroeg hadden we een klein deja-vu. In alle vroegte namen we de metro naar Open Studio omdat we onze oude vertrouwde Canon MX2 weer een dag nodig hadden. Het waaide hard maar 's middags is de wind gaan liggen. We brachten de apparatuur terug en warempel; de zon scheen op onze koppies zoals in die leuke maand september.

Proost

Vrijdag was het zover. Eindelijk 24 maart. De dag van Jack Johnson. M. vond het een ideale gelegengeid om een dagje vrij te nemen en na een uitgebreid ontbijt in resort Kuyf zijn we naar de markt gegaan in de stad. We hebben peren gekocht en appels om een taart mee te bakken, verse bladspinazie en een grote zak pijnboompitjes. 's Middags hebben we een kleine siesta gehouden en een uurtje onder het witte beddegoed geslapen. Iets wat je elke middag zou moeten doen. De berken in de Berkenlaan wuifden heen en weer en na het eten zijn we naar Amsterdam gegaan. De Heineken Music Hall stroomde langzaam vol. M. droeg zijn legerbroek met een nieuw zomers shirt en langzaam waande ik me in warmere sferen. Samen hebben we gedanst, gelachen en gedronken. Het was weer zomer. Jack zong alle liedjes die me herinneren aan de kamer met het schuine dak, het kingsize bed en mijn grote lieve timmerman. Samen hebben we geproost. Op het concert, ons geluk, het nieuwe huisje, nieuwe studies en topbanen, de tijd die voor ons ligt en de kindjes die we groot zullen brengen. Proost!

Zusje

Sennah, de grappige en trouwe Parsson Russell die een lintje verdient omdat ze mij van mijn hondenfobie heeft afgeholpen, heeft er een halfzusje bij. Vanilla!

Mop

Mijn lover noemt mij altijd 'mop'. Nu heb ik dat nooit vervelend gevonden, eerder erg liefkozend en fijn. Toch moest ik laatst even slikken. In alle eerlijkheid vertelde hij me dat hij me een mopperkont vond. Ik legde gelijk een link en weet nu eindelijk waar de afkorting 'mop' vandaan komt. Dezelfde dag nog heb ik geprobeerd een stuk minder te mopperen.

De gebreken van een huishoudster

In de tijd dat ik in Utrecht woonde heb ik een ernstige aversie tegen beurzen ontwikkeld. Beurzen voor vakantiegangers, gereformeerde mensen, studenten, het is me om het even. Bijna iedere dag werd ik blootgesteld aan de verschrikkelijke drukte rondom het Jaarbeursplein en blij was ik wanneer ik heelhuids mijn kamer weer had bereikt. De drukte is al killing opzich, het beurzenpubliek nog zoveel erger. Nu woon ik gelukkig niet meer in Utrecht. Het was me te groot en te grauw. Maar ook Amsterdam trekt natuurlijk aardig wat beurzenliefhebbers. En een van de ergste doelgroepen heeft vandaag mijn reis naar school geteisterd.

De moeders en dochters. De oma's en kleindochters. De werkende vriendinnen. En zelfs af en toe een stelletje. Ik heb het over het publiek van de huishoudbeurs 2006. Schichtig, met de tas dicht tegen zich aangedrukt staan ze om zich heen te loeren op de peronnen. Conducteuren worden vaker aangesproken dan ooit. Want waar in hemelsnaam ligt station RAI en hoe kom je er? Er zijn speciale omroepberichten voor de huishoudbeursbezoekers, er zijn extra treinen in gezet; optimale hulp wordt door NS geboden. Maar het mag niet echt baten. De schichtigheid en onzekerheid blijft. Misschien een idee voor de beurs in 2007; een stand waar stap voor stap wordt uitgelegd hoe je het beste kunt gedragen als je reist met de trein.

Kitsch Kitchen

Ook al fantaseer ik graag over mijzelf in een grote dikke Landrover, om te zeggen dat het mijn merk is, dat gaat wat ver. Ik heb niet eens mijn rijbewijs. Kitsch Kitchen is wel een merk waar ik een aardig ijkpersoon voor ben. De frisse tassen zijn allemaal even leuk en met kerst kreeg ik zelfs trendy fietstassen waar menig bezoeker van DIRK (lees: de te zware, ongelukkige huisvrouw, met een kar vol snoep en frituur) mij om benijdt. Je hoort haar niet, maar ziet haar kijken.

Gisteravond hebben M. en ik een leuk blauw tafelzeil gekocht met daarop rode aardbeitjes en frisse groene takjes. Mijn reactie: 'leuk!' Zijn reactie: 'handig als de jongens komen kaarten', maar dat terzijde, it's in tha house. Op dit moment ben ik in een orienterende fase en op zoek naar een nieuw item uit de collectie. Dit valt niet mee; wc-rolhouders, agenda's, schortjes en dienbladen; alles is even leuk. Toch ben ik eruit, ik heb een keuze gemaakt. Dit schattige ultra-vrouwvriendelijke spijkerschortje is echt iets voor mij. Met veel liefde en plezier zal ik M. in de toekomst assisteren bij leuke of vervelende klussen in en om het huis.

Dreams come true

M. is verhuist. Hij heeft een prachtig appartement in het idyllische Hoogland. Het huis heeft tientallen hoekjes waar je kunt zitten, wiebelen, staan, springen, thee drinken of lachen. In de woonkamer, aan de grote teak-houten tafel bijvoorbeeld, aan het barretje in de keuken, op een van de twee balkons, op het grote bed in de mooie witte slaapkamer, of in de kleine kamer, waar nu nog allemaal rommel staat. Soms als ik wakker word, en M. is allang vertrokken naar zijn werk, dan loop ik in mijn badjas letterlijk van het kastje naar de muur. Puur omdat ik soms nog niet zo goed weet waar ik het liefst een broodje eet of een verhaaltje schrijf. Inmiddels begin ik wel zo mijn voorkeuren te krijgen en juist het afwisselen maakt het zo leuk. Het huis is ook zo groot en licht. Als ik wil kan ik touwtje springen in de woonkamer of yogales geven aan mijn vriendinnen. Het biedt volop mogelijkheden en kansen voor de toekomst. Maar het beste aan het huis is dat M. er woont. En dan nu de klap op de vuurpijl; per 1 mei is mijn kamer fini. Dan verhuis ik mijn spullen naar het mooie, nieuwe huisje. Ik ga bij hem wonen!

Erdbei!

In het tuincentrum was ik op zoek naar leuke narcisjes voor op tafel. Toen kwam ik een klein jongetje tegen; Jonathan. Hij had een zelfgebreid mutsje op en al gauw zag ik dat het zijn Duitse moeder moest zijn die zo creatief is geweest. Jonathan neusde wat bij de kruidenplantjes en riep toen keihard 'ERDBEI!'. 'Nein', zei zijn moeder toen. 'Das ist nicht gutt.' 'Mama zegt erdbeer und papa zegt aardbei. 'Erdbeer', zei het jongetje toen. En even later: 'aardbei.' 'Goed zo', zij zijn moeder met een licht Duits accent.

Toch wel leuk om zo'n klein poppetje tweetalig op te voeden, dacht ik toen. Het is dat ik geen Italiaan of Duitser aan de haak heb geslagen. Toch wil ik mijn kindjes best Frans leren. 'Papa zegt aardbei, maar mama zegt fraise!'

Schoondochter gezocht

Vanavond heb ik samen met Lot en Moos naar het nieuwe programma van Natasja Froger zitten kijken. Schoondochter gezocht, uitgezonden bij de Tros. Nu is dit niet echt mijn omroep (lees: veel zingende mensen op witte boten) maar benieuwd was ik wel. Het concept van het programma is dat de alleenstaande man (lees:30 jaar, thuiswonend, slapend in grenen eenpersoonsbed, gek op moeder, type freak) de kans krijgt de liefde van zijn leven te ontmoeten door meerdere vrouwen bij hem thuis uit te nodigen die hebben gereageerd op zijn oproep op tv. Met een Boer zoekt vrouw idee in mijn achterhoofd zapte ik in, de rest van het uur heb ik met open mond gekeken. Een gil, zucht, kreun of jammerend geluid daargelaten.

Zoonlief is niet de belangrijkste factor in het datingprogramma. His mother is. Zij leert de vrouwen zogenaamd beter kennen door iets met ze te ondernemen; denk aan een maffe schilderclinic waarin iedereen zich mag uiten op het witte doek. De amateur schilderijen zijn voor de kijker dan ook het enige waarin de vrouwen zich blootgeven; de karakters worden niet verder uitgediept. Na de 'gezellige' dag komt het vrouwelijk gezelschap thuis en kruipt het hele stel aan tafel voor een diner. Een vrouw wordt dan al dismissed (op basis waarvan?) en al gauw wordt er afgenokt. Bedtijd. De twee overgebleven vrouwen slapen samen op een kamer (jaja) en de lelijke single mag in het bed van zijn ouders (joepie!). De volgende ochtend is hij als eerste op. In pyjamabroek en kippenborst dekt hij de ontbijttafel (ik dacht dat televisie ook altijd visueel aantrekkelijk moest zijn?) En dan opeens maakt hij zijn keuze. Moniek is de gelukkige (zij had het al wel verwacht) en het tweetal gaat samen een weekendje op pad.

Dan slaat het noodlot toe. De freak ontpopt zich. Hij wil, zij niet. We zagen het aan de spanning in haar gezicht. Hij dwingt haar tot een kus, een zoen, een nacht in de kajuit van een reddingsboot, en dan nog het ergste; ontbijt op bed van schoonmoeder. Natas eindigt de uitzending en is zielsgelukkig met de match. Helaas weet de oplettende kijker wel beter.

Blauwe badjas

De laatste tijd sta ik erg zonnig in het leven. Ik probeer tegenslagen van de positieve kant te bekijken. Daar geef ik natuurlijk graag een recent voorbeeldje van. Hier komt 'ie. Eindelijk had ik weer een 'vast' baantje in het verschiet. Gisteren was het zover. Ik mocht een middag proefdraaien in een cafe-restaurant in Amsterdam. Een paar uurtjes staan zwoegen voor rijke zakenlui. Thaise soep, 'Club sandwiches' en dubbele espresso's gebracht aan iets te dikke en iets te wijze mannen in pak. Netjes met twee woorden gepraat en veel geglimlacht.

Het ging me goed af maar voelde me niet echt Kaneel. De centen trokken me wel, maar een topjob; nee. Toch wel fijn dus zo'n proefdag. Het schept voor beiden partijen duidelijkheid. Voor de centen die ik heb verdiend vond ik vanmiddag een prachtige besteding. Een heerlijke badjas van Hema. Bijna tot de grond, lange mouwen, capuchon. Zo'n badjas waar ik al tijden van droom. De oude, van Zeeman, wit en met een driekwartsmouw heeft me jarenlang trouwe dienst bewezen. Ik doe hem ook zeker niet de deur uit. Maar de blauwe badjas die ik vanmiddag scoorde gaat me zeker weten veel plezier bezorgen. Hulde aan de proefdag in Amsterdam!

Onderduiken

Mijn trouwe lezers hoef ik niets uit te leggen. Het weekend van carnaval verander ik in een soort Remi. En dan woon ik nog niet eens in het Zuiden. Het idee dat volwassen mensen verkleedt over straat gaan met 'potjes' bier in hun hand is al erg genoeg, dat dit drie dagen moet duren; schandalig. Mensen die hier wel van houden (lees: M) kunnen dit weekend niet op me rekenen. Ik duik onder, ben weg, en wil er helemaal niets over horen. Ik wil niet weten wat voor belachelijke kostuums mensen dragen en bij het aanhoren van een pauperig blaasorkest ga ik over mijn nek. Om die reden heb ik gezegd dat hij me maar absoluut niet moest bellen, wat hij dus ook niet deed, en dat vond ik ook weer bagger. Ik heb zitten moeken en balen tot ik op het fantastische idee kwam naar huis te gaan.


Per skates, met de frisse wind in mijn haren en de vroege voorjaarszon op mijn bol ben ik naar mijn ouders en broertje toe gegaan. Gewapend met wat achterstallig werk en de nieuwe Nicci French heb ik geprobeerd tot rust te komen en het is uiteindelijk gelukt. Ik heb carnaval proberen te verbannen en gauw een andere kant op gekeken bij aanblikken van het boerenfeest op televisie. Nog één dag doorstaan en dan is het weer even voorbij. Volgend jaar zorg ik dat ik nóg verder weg ben.

Leuk bezoek

Op school volg ik nu het vak bureauredactie tv. In koppels doen we redactiewerk voor een groot televisie en filmproducent. We zoeken mensen voor een nieuw televisieprogramma, dat voor de zomer in opname zal gaan. Soms valt het niet mee en vraag ik me af of we genoeg geschikte kandidaten zullen vinden. De eerste twee hebben we in ieder geval in the pocket en zaterdag fietsten Moos en ik naar de desbetreffende mannen toe voor een voorgesprek. Het zijn kunstenaars en toen ik daar zat, zo in dat immense anti-kraak pand en ik kon alles vragen wat ik wilde, toen besefte ik me dat dát het leukste is van redactiewerk voor televisie; je komt bij de mensen thuis. Mensen die je niet kent mag je opeens alles vragen. We hebben het gesprek opgenomen en hadden alle informatie die we wilden weten. Ik stond op, klopte de wiet die aan mijn map was blijven kleven eraf en smeerde hem weer.

250.000 stuiterballen

De mooiste reclame van dit moment is absoluut die van Sony Bravia. Die met dat mooie akoestische liedje van José Gonzales. Die reclame met die gekleurde ballen die van een Amerikaanse heuvel afstuiteren, langs die mooie groene boom, dat witte lieve huis en die springerige kikker. Nu is het mooiste aan die reclame dat hij niet met de computer is gemaakt, maar echt is opgenomen. Twee dagen lang, in San Francisco. 23 Cameramensen en maar liefst 250.000 stuiterende ballen die met luchtkanonnen de lucht in zijn geschoten. Méér, méér van dit soort mooie reclamefilmpjes s'il vous plait!