Daar zit een luchtje aan

SUN ruikt naar zon. Naar zomer. Naar bruine buiken en teenslippers. Naar blond haar en douchen in het blauwe gebouw. Naar de cd van Dido en slapen op het gras. Naar wijn op het terras, naar hangen in de bar. Naar mij, naar ons, naar Frankrijk. Het luchtje past niet bij de kou van nu. Niet bij m'n winterjas en dikke sjaal. Toch wilde ik het weer eens een dagje ruiken.

BOEM, PATS toen viel het flesje kapot. Zomaar op perron 7. Ik wilde gewoon iets uit m'n tas pakken. Penseel en ik schrokken. Het dopje rolde een stukje weg. De rest lag in honderd stukjes op de stenen. Mensen keken. En sommige haalden hun heus tevoorschijn uit hun sjaal. Om nog even stiekem en even snel aan de zomer te ruiken.

Man

Ik logeerde bij m'n (timmer)man en was opeens zo misselijk als een draaimolen. Hij zei 'gatver Kaneel je wordt echt ziek'. En hij had gelijk. De volgende dag mocht ik zijn bed blijven liggen. Hij moest werken en ik moest slapen. Ik mocht zijn streepjesshirt van J.C. Rags aan. Toen hij terug kwam heeft hij me roosvicee gebracht en beschuitjes met suiker. En hij heeft m'n kots opgeruimd. Ik denk dat hij van me houdt.

Naar huisgenootje

Ding dong. Met diep bevroren handjes belde ik aan bij kamer 199 C12. Hiep hoi, hospiteren. Ik wachtte tot er pegeltjes aan m'n neus hingen en toen deed er een jongeman open. Die me een slap handje gaf. Toen liepen we drie trappen op naar boven. Hij liet me de kamer zien die was vrijgekomen. Het viel me meteen op dat er geen licht was dus er nogal weinig te zien viel. De jongen begreep mijn hint en haalde een schemerlampje uit z'n eigen kamer. Die hij aansloot op het stopcontact. Waarna ik drie stappen in de kamer zette en tegen de muur botste. Het was inderdaad wel klein, dat gaf hij ook toe.

Toen begon het serieuze gedeelte. Hij had wat vragen voor me. Ik trad zijn kamer binnen, waar het naar wierook rook. Kots. Hij ging op z'n eenpersoonsbed zitten en ik eigende mezelf zijn leren draaistoel toe. Ik keek op zijn kalende hoofd en hij streelde zenuwachtig z'n eigen zwarte paardenstaart. Ik probeerde me voor te stellen wat ze van zijn haar zouden maken als ik hem op zou geven voor LookingGood. Hij stelde me z'n vragen en ik beantwoordde ze. Hij vertelde over z'n supersonische internetverbinding waar hij zestig euro per maand voor betaalde. Ik proeste en zei dat ik dat een hoop geld vond voor zoiets.

Daarna vertrok ik. En de volgende belde aan. Op straat werd ik misselijk toen ik me bedacht hoe ongelukkig ik zou zijn met een huisgenoot wiens zwarte haren ik in het doucheputje zou vinden. Wiens wierook ik zou ruiken wanneer ik de sleutel in het slot stak. Daarna bekroop me de nare gedachte hoe hij zou liggen te rukken op z'n eenpersoonsbed. Want dat is toch wel het allerzieligste als je 25 bent. Een eenpersoonsbed.

Sanderjanse

Toen ik zestien was ging ik een keer naar een feestje van de zus van een vriendinnetje. Ze gaf het met drie klasgenoten. Het tofste was; zij waren zesdeklassers. Wij waren derdeklassers dus voelden ons zeer vereerd. Nu was ik misschien nog jong en onschuldig maar ik liet me echt niet zomaar pakken. En dat gebeurde dus bijna wel. Ik vroeg gewoon iets aan Sanderjanse en alsof het heel normaal was zette hij zijn hand als een klem om mijn nek en gooide zijn tong naar buiten. Ik schrok me wild en duwde hem weg. Toen beende ik naar buiten. Sanderjanse deed alsof er niets was gebeurd en nam rustig een slokje bier.

Ik dacht altijd dat Sanderjanse een hele aardige knul was, die je best zou antwoorden wanneer je hem iets zou vragen. Na het tongincident was hij niet meer dezelfde voor me. Gelukkig ging hij van school zodat ons een boel ongemakkelijke situaties bespaard konden blijven. Sanderjanse en ik, we gingen ieder onze eigen weg.

Tot het moment een paar maanden geleden dat hij na mij de bus instapte en, het kon niet ongemakkelijker, tegenover me ging zitten. We knikten elkaar een soort gedag. En wat blijkt. Sanderjanse woont bij mij in de straat. Met een paar andere studentjes. Hij draagt degelijk studentengoed zoals rode broeken en bootschoenen en neemt zijn readers mee in een linnen tasje. Hij heeft een degelijke vriendin met een bodywarmer en een Oilily tas. Soms zie ik ze samen lopen. Dan grijns ik schaapachtig.

Gezellig

Dat gigagezellige leuke tentje waar ik werkte bleek toch tegen te vallen. Die bar van rode tegeltjes was dan misschien mooi en het verdiende niet slecht maar de eigenaar, ik noem hem even P., bleek een enorme hufter. Ik vond hem al lelijk en dik en kende z'n fatsige gezicht al van die snackbar die hij vroeger had maar dacht laat ik eens een keer niet afgaan op uiterlijk. Zo iemand kan ook een heel sociaal en gezellig mens zijn.

Helaas. Na vier weken had ik meer zin om de hete koffie over z'n vieze krokettenpens heen te gooien dan goedlachs richting de gast te brengen. Gelukkig voor hem was ik net op tijd weg. Die laatste zaterdag liet hij al doorschemeren dat hij mij en m'n collega 'te gezellig' vond. 'We staan niet in de kroeg!' zei P. Dat hadden we zelf ook al door. Pure jaloezie. Met hem stonden we immers nooit zo gezellig te babbelen. Omdat hij altijd naar de markt was om chocola, drop en gehaktballetjes te halen. En dat bij terugkomst allemaal achter elkaar naar binnen schoof.

Toen zijn we hem gesmeerd. Bij toeval liep ik laatst langs het andere restaurant waar zij werkt, waar je wel gezellig mag zijn. Ze stond gezellig aan de bar dus ik ging gezellig even naar binnen. Ik kletste met de gezellige kok en schreef m'n telefoonnummer op. Onverwacht werd ik gebeld door de gezellige eigenaresse van restaurant DIVA en vandaag liep ik er naar binnen. Het was een gezellig gesprek en ik mag volgende week proefdraaien.

Op weg naar m'n fiets keek ik zo nonchalant mogelijk naar binnen bij P's koffietentje. Ik zag zijn buik achter de bar staan en zijn hand in de chocolaatjesschaal roeren. Z'n zaak was op de kerstman op de bar na leeg. Wat me een nog beter gevoel gaf dan ik al had.

Tot slot fietste ik over de Hof toen ik vanuit een bovenwoning iemand hoorde zagen en dat m'n vriendje bleek te zijn. Ik tringelde met m'n fietsbel en hij floot naar me. Net zolang totdat ik het plein over was gestoken en het hoekje om reed.

Noorse meisjes zingen mooie liedjes

You're The Only One
Maria Mena

Well I saw you with your hands above your head
Spinning around, trying not to look down
But you did, and you fell, hard on the ground
Then you stumbled around for a good ten minutes
And I said I'd never seen anyone look so dumb before
And you laughed and said I still know how to turn you on though

You're the only one who
Drags me kicking and screaming through fast dreams
You're the only one who
Knows exactly what I mean

And I probably forgot to tell you this
Like that time I forgot to tell you about the scar
Remember how uncomfortable that made you feel?
See you're not what I expected
But you're the only one who knows how to handle me
And you're such a great kisser and I know that you agree

You're the only one who
Drags me kicking and screaming through fast dreams
You're the only one who
Knows exactly what I mean

I hope you can forgive me for that time
When I put my hand between your legs
And said it was small
'Cause its really not at all
I guess there's just a part of me that likes to bring you down
Just to keep you around
'Cause the day you realize how amazing you are
You're gonna leave me

You're the only one who
Holds my hair back when I'm drunk and get sick
You're the only one who
Knows exactly what I mean

You're the only one who
Drags me kicking and screaming through fast dreams
You're the only one who
Knows exactly what I mean

Exactly what I mean

Well I saw you with your hands above your head
Spinning around, trying not to look down
But you did, and you fell, hard on the ground

21

Chocoladetaart en aardbeienthee. Slingers in huis en ballonnen aan het huisnummerbordje. Kadootjes en verrassingen. Mexicaanse taco's en rode wijn. Praten, lachen en buikpijn. Toetjes, koffie en een grote afwas. De Blauwe Engel. Passoa jus in een glas met suikerrandje van het huis. Muziek, nog meer kadootjes en m'n vrienden bij elkaar. Zaterdag uitslapen in zijn grote bed. Ontbijten en een dagje weg. Uit eten en nóg een nachtje kingsize. Dit weekend was ik jarig, en jariger dan ooit!

Snuff'le

Zoals we allemaal weten haal je bij de drogist tegenwoordig niet alleen maar pleisters en shampoo. Er komt meer bij kijken. Ze hebben spullen. Deze trekken me ontzettend aan. Zo sta ik geregeld lekker bij de Kruidvat te snuff'le, tussen de moeders met kinderwagens in die Bert en Ernie kleurboeken inladen. Dan neus ik wat rond. Dan bekijk ik de juwelen en de B-kinderboeken.

Steeds weer verwacht ik dat er iets voor me bijzit. Een mooie beautycase of leuke DVD. Maar helaas. Op het moment dat ik m'n maat sta te zoeken tussen de Anni Rolfi zijden dames pyjama's (9.95) en sta te bladeren in Jachttekeningen van Rien Poortvliet (5.98) besef ik me meestal net op tijd dat het een mooi moment is de winkel te verlaten. Dáááág mevrouw.

Drie euro achtentachtig

Het was een leuk kadootje van de overheid en ik wilde hem echt heus bewaren, sowieso als aandenken (gaap) maar ook om er dan later heel rijk mee te worden. Helaas, ik heb het niet breed de laatste tijd; ik heb hem open gemaakt. De ''eurokit''.

Josje

We gingen vannacht naar huis op zijn fiets. Een zwarte fiets zonder achterrekje. Toen mocht ik op de stang zitten. We reden best hard want het was best koud en ik vond het best eng. Vooral toen we echt vlak langs de bussluis sjeesden en en ook bij elke bocht die we namen. Hij floot het deuntje van Turks Fruit en hij noemde me Josje. Ik zei dat ik niet wist wie Josje was en dat ik alleen Olga kende. Maar hij wist zeker dat Josje ook in Turks Fruit speelde. Het fietsen was steeds minder eng. Het was leuk en gezellig en het maakte niet uit dat m'n billen zeer deden. We spraken af zondag Turks Fruit te huren en we spraken af van de zomer door Amsterdam te gaan fietsen. Ik op de stang, zonder jas, zonder tas. Gewoon een beetje fietsen en fluiten.

Girls at first sight

Je hebt van die meisjes met ratachtig kort haar en in de nek van die uitgedunde lange plukken. Dat is echt helemaal in. Op zulke meisjes heb ik het dus niet zo. Op het eerste gezicht. Ik bedoel respect 2 all weetje, er zullen vast hele aardige tussen zitten, of grappige, of meiden met hele leuke hobby's. Maar zo in de beginfase dat ik zo'n meisje zie, nee, dan voel ik niet de behoefte om zo iemand aan te spreken en een gezellige vriendschap op te bouwen. Nee. Ik voel me toch meer thuis bij meisjes met gezellige warrige haren of het haar dragend in een nonchalante knip. En die kunnen dan natuurlijk ook best erg onaardig zijn als je ze beter leert kennen.

Echt

“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlakbij de haard in de kinderkamer, voordat Nana zou komen opruimen. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”

“ECHT is niet hoe je gemaakt bent,” zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt, als een kind lang, heel lang van je houdt, dan word je ECHT.”

“Doet dat pijn?” vroeg het konijntje. “Soms wel,” zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je ECHT bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”

“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”, vroeg hij, “of stukje bij stukje?”

“Het gebeurt niet allemaal ineens,” zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken of scherpen randen hebben, of voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niet, want als je eenmaal ECHT bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”

Uit: Het fluwelen konijn van Margery Williams

Zomerregen

De laatste twee weken in Frankrijk regende het zo af en toe midden op de dag. Maar die kindertjes daar zijn de beroerdste niet. Ook al was de lucht nog zo dreigend, het waterpolotoernooi ging door. Ik stond dan op de kant, in m'n lelijke groene polo-sport broekje wat ik in Turkije voor een paar centen op de markt had gekocht en het fluitje om m'n nek. Ik moedigde de teams aan en gaf zo professioneel mogelijk de tussenstanden door. En dan was het net 4-3, en dan barstte het los. Dikke druppels regen in het water. De kinderen hezen zich op de kant en ik raapte de doelen bijeen. Met z'n allen spurtten we de zwembadtrap af en renden op onze natte slippers over het grind naar de bar. Waar de petanque fanaten de ballen even lieten rusten voor een wijntje. Dan gingen we zitten in de hoek, op de grond, en dan speelden we een spel. Bij voorkeur chef d'orchestre. En wie hem was en de verkeerde dirigent uit de groep pikte moest een opdracht doen. Over die opdrachten werd lang nagedacht. Ik moest vijf rondjes door de bar hinkelen en vijf mannen onbekenden mannen kussen. Op de wang weliswaar. We bleven raden, lachen en hinkelen tot de donkere wolken plaats maakten voor zon. En dan stormden we de zwembadtrap weer op.

Licht in de duisternis

Hij belt en hij vraagt wat ik aan het doen ben. Ik zeg dat ik een beetje lig te lezen en ik vraag wat hij aan het doen is. Hij zegt dat hij een nachtlampje voor mij aan het maken is. 'Een nachtlampje?', vraag ik. 'Zodat jij ook een lichtje hebt aan jouw kant van het bed', zegt hij.

Dat vind ik nou zo leuk aan hem. Dat hij op het idee komt om voor mij een nachtlampje te maken. En dat hij de rechterkant van z'n zelf getimmerde kingsize bed ziet als mijn kant, dat is zo mogelijk nog liever.

Maskers af!

De eerste les dat Moos en ik er zaten wisten we het al. Dit zou een bewogen jaar worden. De klas was met elkaar op kamp geweest en wij hadden dit gemist. Maar we hadden elkaar, dat ene propedeusejaartje. Gelukkig. Maar goed om die gezellige kampsfeer er een beetje in te houden gingen we de video bekijken van die paar dagen op het platteland. Die school zelf stond inprincipe ook op het Zwollense platteland, maar het gebouw zelf was niet opgebouwd uit schuren, zoals de meeste dat waren gewend.

Ze hadden zich stuk voor stuk vreselijk vermaakt. Hermien nog wel het meest. Ze zat voorin de klas te hinniken op haar stoel. Ze droeg een paarse trui en een gekleurd hoedje. Echter, Hermien bleek niet altijd zo vrolijk van aard. De eerste PPO (Persoonlijke Professionele Ontwikkeling) les gaf ze haar geheim maar meteen bloot. Ze zuchtte en zei 'ik draag een masker'. Daarna keek ze in de rondte. Blij dat ze het kwijt was. En toen begon ze te vertellen. Dat ze haar zorgen en pijn verborg door altijd 'de clown' uit te hangen. Altijd al gedaan ook. Toen ze dit zei fronste Moos haar wenkbrauwen. Wij hadden jammergenoeg niet een keer een goede grap gezien of gehoord. Daarnaast vonden we het beiden vrij vreemd dat ze haar masker al zo rap afzette. Maar zo was Hermien.

Hermien werkte als een domino steentje. Elke week zette iemand zijn masker af. Zo bleek dat de vader van W. zijn handen niet thuis kon houden, M. uitgebuit werd op de boerderij, B. zijn ware identiteit niet kon vinden, H's vader alcoholist was, C. een vrij intieme relatie had met haar broer en A. een keer lelijk van haar paard was gevallen. De verhalen rolden uit de mouwen van onze klasgenootjes. En wij zaten er elke week schaapachtig bij. Alles wat we zouden kunnen vertellen zou niets lijken bij het leed van de anderen.

Een keer in de zoveel tijd moest er een verslag ingeleverd worden. Met persoonlijke, professionele vooruitgangen en uitgebreide evaluaties. We typten er op los, want dat konden we dan weer wel goed. Jantien, de PPO juf, las onze verslagen met groot plezier. Ze vond ons goudeerlijk. En als er iemand was die van eerlijkheid hield. En op die manier kregen we de punten voor dat heerlijke vak. Soms kwamen we haar tegen in de gang. Dan lachten haar ogen naar ons vanachter die enorm grote bril. 'Daar heb je die twee stille meisjes', zag je haar dan denken. Die meisjes die worden ondergesneeuwd door de mensen met de maskers. Die oprechte deernes. Jantien kon je alles wijs maken. En daarom hield ik zoveel van d'r.

Bedankje

Sinterklaas, bedankt voor de speculaaspop die ik vanmorgen vond in m'n schoen. Ik heb er net een stukje van genomen en hij smaakt erg lekker. Ik bedank u maar even via deze weg omdat ik een beetje schor ben en niet veel zin heb om te zingen. Hopelijk heeft u tussen de bedrijven door nog even tijd om m'n weblog te checken. Veel succes de komende tijd en hopelijk tot snel.

Groetjes, Kaneel.

Nachtmerrie

Hoog Catharijne Utrecht staat zonder twijfel in de Top Tien Lelijkste Plekken Ter Wereld. Soms móet ik er doorheen. En daar ga ik dan. Ik sluit me volledig af van het hele winkelgebeuren. Met muziek in de oren baan ik me een weg door de menigte en werp vooral geen blikken in de etalages en snackgelegenheden met haar kansloze personeel en misselijkmakende verlichting.

Soms droom ik dat ik er werk. Fulltime. Met een glimmend voorhoofd van de frituur en een zwetende bovenlip sta ik dan in zo'n lelijke felgekleurde polo 'gezonde' patat te bakken bij Bram Ladage. Compleet doof van alle Hoog Katrijnse herrie en afgepeigerd door het hoge tempo dat ik er in dien te houden van m'n pokdalige baas en m'n akelig domme collega's.

Een bijna net zo vreselijke nachtmerrie is dat ik bij de buren van Bram werk; de Sap Express. Je zou me moeten zien staan. Op dat akelige hoekje richting de Hennes. In het volle TL-licht. En dan in m'n pauze breng ik vijftien vrije minuten door op zo'n zielig opklapstoeltje een halve meter verderop.

Hoe heerlijk om dan wakker te worden.

Mannen

Ik zie zoveel mannen met oorbellen. Ik zie zoveel mannen met bontjassen. Er zijn zoveel mannen met vrouwelijke trekjes. Vanavond zag ik een jongen met interessant gestrikte gouden gympen en wollen handschoenen tot z'n knokkels. Nu is het uiteraard een must dat mannen aandacht aan hun uiterlijk besteden. Dat ze het belangrijk vinden dat de broek met het shirt matcht, dat ze zich goed scheren, dat ze een potje gel meenemen als ze bij je komen slapen. Dat siert ze. Maar laat ze alsjeblieft grof gebreide wollen vesten dragen en mooie spijkerbroeken. Laat ze alsjeblieft hippe doch makkelijke gympjes hebben die ze uittrappen als ze de keukendeur binnenkomen in plaats van dat ze ervoor gaan zitten de gouden veters secuur los te maken voordat ze hun metro-muiltjes in hun garderobekast plaatsen. Mannen moeten mannelijk zijn. Ze mogen winkelen niet ál te leuk vinden. Ze mogen geen sieraden dragen. En ze mogen niet al te lang bezig zijn met het strikken of losmaken van hun veters. In deze kostbare tijd moet de man (bij vertrek)de vrouw haar jas aangeven of moet de man (bij aankomst) de vrouw de trap op dragen naar boven. Maar dat is mijn mening.

In de trein

Het jongetje zat te lezen in een boek en het jongste meisje speelde met haar pop. Ze hing het poppenjasje aan het kapstokhaakje naast het raam. Haar iets oudere zusje zong een kinderliedje. De blonde meisjes keken naar buiten en wezen naar de Nederlandse schaapjes. Vlak voor station Duivendrecht spoorde moeder Anna de kleine Eva aan haar pop aan te kleden. Dat deed ze en toen stonden ze op. Ieder een eigen rugzak. Anna voorop. Eén voor één gingen ze door de klapdoor. Vier lieve Zweedse gezichtjes lachten naar me.

Liefde

Vannacht liepen Fje en ik om half zes door de Utrechtse straatjes. We keken bij de huizen naar binnen en zagen de Moslims met elkaar eten voordat de zon op zou komen. We hadden veel gedronken en waren blij toen we m'n kamer bereikten. We waren blij dat we onze laarzen uit konden trekken, water konden drinken en we waren blij dat we ons op bed konden neervallen. Toen vond ik een lichtgrijze envelop. Onder m'n dekbed.Verrast keek ik Fje aan en toen scheurde ik hem open. Er zat een kaart in met daarop vijf regeltjes.

vanaf het moment dat ik je zag
dacht ik: jij hoort bij mij
toen kwam er steeds
van dag tot dag
een beetje liefde bij

En het leukste is. Die jongen met de timmermanshanden had hem daar verstopt. Die jongen van dat afspraakje dat m'n leven veranderde. En nu hoor ik bij hem.

Hospitere

'K moes hospitere. Hospitere voor een leuke, grote kamer, met een leuke, grote, ingebouwde hoogslaper in hartje binnenstad. Nu kan hospitere op een 'lullige' manier gaan, of op een 'gezellige'. 'Lullig': je staat in een rijtje naast elkaar op de gang en er wordt je gevraagd een mop te vertellen. 'Gezellig': je zit met z'n allen bij elkaar in de keuken en probeert op een 'ontspannen' en 'ongedwongen' manier een gesprek te voeren over wie je bent, wat je doet en wat je verwacht van je huisgenootjes.

Dit laatste was gisteravond het geval. Onder het genot van een kopje koffie met rietsuiker ging ik op een van de weinige stoelen lege stoelen zitten. Een houten, gammel tuinstoeltje met geruite bekleding. Ik had er onmiddelijk spijt van omdat ik wanneer ik zou gaan liggen niemand zou zien en enorm veel moeite had met rechtop blijven zitten wegens het lage karakter van de stoel. Toch hield ik de rug trots gestrekt en observeerde ik de mogelijke concurrenten.

We zaten in een kring bij elkaar en ik heb genoten van het diverse gezelschap. Er is er altijd één die zich gedraagt alsof ze de kamer al heeft en quasi relaxt, op het nippertje, zonder tas komt binnenlopen. 'Ben ik te laat of te vroeg of precies op tijd!' 'Ha ha ha!'.
En dan eentje die net even iets dommer is. Zo'n meisje met witte laarzen en een bijpassende baret en een schuine staart die een vriendin mee neemt. 'Nou ik heet Janneke, ik doe páábóó en ik heb géén hobby's eigenlijk, behalve uitgaan natuurlijk!'.

Dan volgt de iets lelijkere die doet alsof ze een wereldvrouw is. Zo'n meisje draagt een bril en heeft een sjaal met lekkere gekke kleuren. Ze stelt veel vragen en deelt ons mede dat ze 'gek is op mensen' (wij niet op haar). 'Ik doe op dit moment Cultureeele Maatschaappelijke Vooorming en ben hélemaal gek van reizen en dansen ik doe op dit moment Latin Dance en ehm, ja wat kan ik daar over vertellen, dat is eigenlijk een soort streetdance maar ja, dan op Latijns Amerikaanse muziek!'.

Ik knikte alsof ik haar dansgroep bijster interessant vond en toen volgde de allerergste van het stel. Zo'n meisje dat alles voor elkaar heeft. Zo'n meisje met een duur tweed jasje en een mini paraplu in haar hand. Zo'n meisje dat al jaren een vriend heeft en zichzelf zit te verkopen alsof ze goud opbrengt. 'Ik heb nu een hele etage voor mezelf, maar wil zo graag weer eens wat anders'. Arm kind toch, ze is toe aan wat anders. Zo'n meisje dat opschept dat ze al twee keer naar Nepal is geweest maar waarschijnlijk gek is op georganiseerde reizen. Zo'n meisje dat lekker recht door zee is en het belangrijk vind dat dingen meteen 'úitgesproken worden'. Zo'n meisje dat gaat zitten beweren dat ze 'superveel van schoonmaken houdt en het hélemaal niet érg vindt om de keuken te schrobben'. Zo'n meisje.

Ik bel over een maand nog eens aan bij dat huis en als ik merk dat zij het geworden is dan zwaait er wat.

Gezellig

We hebben een hondje. Een puppy. Ze is wit met zwarte vlekken en soms bijt ze in je teen en soms gaat ze er met je spullen vandoor maar dat schijnt normaal te zijn want ze is nog klein. En na het eten laten m'n moeder en ik Sennah uit. Dan gaan we een blokje om en dan draag ik m'n nieuwe witte jas met de eskimocapuchon en dan vind zelfs ik, een hondje best gezellig.

Italiaanse koffie aan de gracht

De bar is van kleine rode tegeltjes en het koffieapparaat is ook rood. Er staan tientallen soorten koffie op de kaart. Het wordt in hippe gele, blauwe en rode mokken geschonken en je krijgt er een koffielikeurtje met slagroom bij. En natuurlijk een koekje. Bij thee een bonbon. Het zaakje telt twaalf tafeltjes. Boven knusse tafels voor twee en beneden grotere met mooie leren stoelen. Een aanrader is de zelfgemaakte appeltaart maar ook de broodjes, bagels, soepjes en salades zijn niet mis. Kom maar eens langs voor een bakkie. Ik heb een nieuw zaterdagbaantje.

Zeefje

Marianna is acht. Marianna vergeet alles. Ze vergeet haar tas mee te nemen als ze uit is. Ze vergeet piano te spelen. Ze vergeet haar muziekboek. Ze vergeet haar sleutel als ze de deur achter zich dicht gooit. Ze vergeet het konijn eten te geven. Ze vergeet het hok dicht te doen. Ze vergeet naar links en rechts te kijken als ze oversteekt. 'Marianna!' riep ik. Toen dacht ze dat ik een beetje boos zou worden. 'Weet je wat het is Kaneel', zei ze toen. 'Mijn hoofd is net een zeefje'. 'Ik stop er dingen in maar ze vallen er door de gaatjes weer uit'.

Fje

Onlangs kwamen we erachter dat we al vijf jaar vriendinnetjes waren. Een jubileum! Ik reisde af naar Enschede en we hebben het groots gevierd. We maakten een kwarktaart en met vruchtjes versierde ik deze met een grote F-hartje-K. En weet je waarom ik nou zo van Fje houd? Omdat ze me briefjes stuurt als ze een weekendje op Texel is. Omdat ze een schelp in de envelop doet. Omdat ze m'n smsjes opschrijft in een schrift dat ze 'Mobiele Liefde' heeft genoemd. Omdat ze gewoon zo'n meisje is waarvan er meer zouden moeten zijn.

Soms

Lobbes, negen uur. Eerst was ik zenuwachtig. Het was guur buiten. M'n voeten waren loodzwaar maar toen ik de houten deur open duwde stroomde m'n hart vol met warmte. Hij draaide zich om van de bar. Hij droeg een vale lichtblauwe Levi's en een blauw wit gebreid vest.

We gaven elkaar drie kussen. Hij bestelde koffie voor me. Ik kreeg er Baileys en slagroom bij. Hij was zo lang en z'n ogen waren zo lichtblauw. We dronken en praatten en het was minstens zo leuk als die nacht in Utrecht. Ik legde mijn handen in zijn handen. Timmermanshanden. Soms heb je van die afspraakjes die je leven veranderen.

Adieu

Hij verdween al langzaam uit m'n huis. Daarom koesterde ik hem in m'n hart en hoofd. Daarom schreef ik hem lange brieven in het Frans, daarom plakte ik onze foto's op de muur. Ik geloofde erin want ik vertrouwde hem. Ik kon niet anders.

Tot die vrijdagavond dat hij weer bereikbaar was. Tot die vrijdagavond dat hij me liet weten dat het onmogelijk was. Tot die vrijdagavond dat hij het sprookje als een zeepbel kapot prikte. Het is over en uit. Het is mooi geweest.

Het was niet de jongen van de druivensap en de warme chocolade die ik aan de telefoon had. Het was een Franse marinier met een hart van steen. Hij klonk kortaf, hard en gevoelloos. Op dat moment was het besluit dat alle mannen zakken zijn snel gemaakt. Ik beloofde mezelf me nooit meer ergens in te storten zoals ik daar zo goed in ben.

Zaterdagnacht moest ik hier echter al op terugkomen. Hij was 1.97, hij stond daar zo leuk te dansen en hij stal m'n hart.

Amsterdamse straatjes

De eerste keer dat ik door Utrecht fietste voelde ik me heel cool. Daar zat ik dan, op de fiets, en ik slingerde door de straten van Utrecht. Zie mij! Normaal liep ik er wel eens, als ik had gewinkeld. Dan liep ik met wat tasjes in m'n armen of een puntzakje patat. Lekker een dagje naar Utrecht en dan weer lekker terug met de trein. Ook leuk, maar niet echt cool. Maar goed die fiets werd al snel gejat en degene die ik nu heb is ook niet echt een vervoersmiddel om over naar huis te schrijven. Tegenwoordig vind ik er eigenlijk geen zak meer aan. Er rammelt ook altijd wel wat aan m'n fiets. Of m'n gescheurde jasbeschermer schuurt weer tegen het slot, of er is weer geen plek om dat ding te stallen. De eerste keer dat ik door Amsterdam fietste was toen ik een keer ging eten bij Rein. Ik sprong achterop en we sjeesden door de drukke straten naar de supermarkt. We sjeesden alle suffe voetgangers voorbij en ik vond mezelf zo cool en ik hoopte dat iedereen zou denken 'dat meissie woont vast op de Herengracht.' Toen wist ik geloof ik nog niet dat men in de grote stad helemaal niet op elkaar let. Toch beken ik eerlijk dat ik fietsen door Amsterdam nog steeds het einde vind. Gisteren zat ik achterop bij een klasgenootje toen we op weg waren naar het Fotomuseum. We reden langs het water en we reden door een leuk wijkje. We reden door een hip straatje waar meubels werden gelost en we reden langs een bloemenmarkt. 'Goedemorgen dames!', zei een gezellige meneer. 'Goedemorgen meneer' zei ik, en bungelde gezellig met m'n voeten boven de Amsterdamse straatjes.

Huilebalk

Ik huil snel. Niet alleen als ik zeehondjes doodgeknuppeld zie worden. Niet alleen bij zielige films. Ik geloof dat m'n omgeving er inmiddels aardig aan gewend is dat ik nogal een huilebalk ben. Bij vreemden moet ik vaak hard m'n best doen de tranen weg te slikken.

Toen ik in juli aankwam station La Roche sur Yon was ik helemaal gesloopt van de bus en-treinreis en helemaal op van de zenuwen. Zo cool mogelijk vroeg ik een jongen me te helpen m'n tas de hoge Franse stenen trap op te dragen en toen ik net in een gesprek verwikkeld raakte zag ik haar staan. Zij moest degene zijn die mij op kwam halen. Ze was oud, dik, had naar voren stekende gele tanden, droeg een paarsachtig gordijn en klemde heel stevig een mobiele telefoon in haar hand. Met open mond keek ze schichtig om zich heen of ze een twintig jarige animatrice uit Holland zag.

Daar was ik dan. Ik onderdrukte de zenuwen en stapte op haar af. Ze lachte, immens tevreden dat haar missie geslaagd was natuurlijk. Zwijgend liepen we over een parkeerplaatsje naar een zwarte Mercedes. Ik stapte in en we gingen op weg naar Camping Du Lac. Duizend vragen stormden door m'n hoofd. Double-A had me verteld dat de campingeigenaresse jong en vlot was en goed Engels sprak. Helaas, de vrouw sprak slechts Frans. Ik concentreerde me en probeerde haar te verstaan en stelde zelfs een paar vragen. Maar ze mompelde zoiets dat ze dat ook allemaal niet wist. Het paarse gordijn woei soms wat op doordat we zo hard reden en dan zag ik haar cremekleurige, verwassen, kanten BH en haar grijze okselhaar en dat was zo'n moment dat ik m'n tranen met man en macht weg drukte.

Die rit duurde voor m'n gevoel wel een paar dagen. Ik zat daar, nam af en toe een slokje water en probeerde me heel erg te richten op leuke dingen. Die mooie auto, dat mooie landschap. Wat een schoonheid! Het lukte natuurlijk helemaal niet. Ik zag mezelf al twee maanden zwoegen voor de vrouw in het paarse gordijn. En ik zou vast billenkoek krijgen als ik geen Frans zou spreken. Misschien moest ik wel slapen in het hondenhok.

Aan al die nare gedachtes kwam een eind toen we het terrein op kwamen rijden. 'Voila', zei het gordijn, 'ma fille'. Een mooi, bruin, slank Frans vrouwtje zat op haar knieen in de tuin te werken. Ze stond op, draaide zich om en gooide m'n portier open. 'Hello!' riep ze. Het gordijn droop af naar de keuken om het eten te verzorgen. De eigenaresse sloeg een arm om me heen en lachte hartelijk. Ze nam me mee naar de bar en tapte een ijskoud glas water voor me. Ze bood me een sigaret aan en ze heette me welkom op camping Du Lac. Toen bracht ze me naar m'n mobilhome zodat ik kon douchen en omkleden. Een uurtje later werd de champagne ontkurkt. Het gordijn kwam trots de keuken uit met een grote bakplaat in haar handen. Ze had kaashapjes in bladerdeeg gemaakt. Gretig at ze er op los en spoorde ze mij aan hetzelfde te doen. Af en toe zag ik een stukje van haar verwassen BH maar op dat moment vond ik het een stuk minder erg.

Ziekebed

Vrijdagmiddag werd ik ziek. Gelukkig was ik in Amersfoort. Dus ik lag wat. En sliep wat. En dronk soms wat thee en water. Zaterdag hadden m'n ouders een feestje. Maar m'n moeder ging er niet zomaar vandoor. Ze dekte het waterbed op en legde er een warm kruikje in. Ze snorde de televisiegids voor me op en legde de A.B. er bovenop. Ze haalde m'n laarzen op bij de hakkebar en liep even langs de boekhandel voor een leuk boek. Ze nam ook een leuk tijdschrift mee. Ze maakte fruit schoon en zette dit klaar in de koelkast. Ze bracht me nog een kopje thee en wat crackers. Ze vulde m'n flesje met water. Toen ging ze ervan tussen.

Huis

Na een paar uur is de geur van zijn douchegel al vervlogen uit de badkamer. Na een dag staan de kopjes waar je samen uit dronk afgewassen en wel weer in het keukenkastje. Zijn kleren liggen niet meer op je bankje, die nam hij mee.

Het pak druivensap stond nog een tijdje in de koelkast. Niemand dronk ervan. Uiteindelijk dronk ik het op, jus de raisin uit een kikkerglas. Laatst bracht ik het oud papier weg. Het lege pak verdween in de grote container. Langzaam aan verdwijnt iemand uit je huis.

Maar er komt een dag dat hij terug is. Dan schenk ik druivensap uit in een kikkerglas. Dan maak ik 's morgens warme chocolade.

Bang

Ik ben een beetje bang voor handschoenen. Natuurlijk zijn ze onmisbaar 's winters. Heerlijk warm. Je hebt ook hele leuke hoor. Wolle. Leren. Nee, daar gaat het me niet om. Een hand gehuld in een handschoen beangstigt me.

In de douche heb ik zo'n scrubhandschoen. Met een zalig ruikende peeling creme scrub je zo al je dode huidcelletjes weg. Toch vind ik dat vreemd om te doen. Zo'n roze gehaakt netje om je hand. Twee vingers met het netje eromheen draaien het dopje van de tubetje creme er af en beginnen vervolgens met een stevige scrubbeurt. Schichtig kijk ik constant om me heen of de roze hand wel naar m'n eigen arm leidt.

Doe mij maar wantjes.

Ondankbaar

Nu kun je wel een vriendin hebben die je cd's netjes voor je ordent, maar ja ze moet wat als haar allerliefste keukenprinsesje Kaneel voor haar staat te koken. En als die schat dan even naar de keuken trippelt om terug te keren met een lekker vers bakkie koffie, ja waarom zou je haar muissie dan niet even onder handen nemen?

Zó, wat ben jij knap zeg

Donderdag ging ik uit eten met een groepje mensen dat ik pas ken en een van de meisjes zag me op het station en zei 'hoi Kaneel, wat ben je mooi'. Zaterdag sprak ik op het werk een Joodse vrouw. Ze had twee dochterjes en had het drukke Amsterdam verruild voor een dagje dierentuin. Toen ze vertrok zei ze 'ik ben blij dat ik je gesproken heb, ik voel me nu veel beter.' Complimentjes zijn fijn, ook van mensen die je niet kent.

De wereld zou veel leuker zijn als we wat complimenteuzer naar elkaar toe worden. Dat je een treincoupé binnenkomt, gaat zitten en tegen de jongen tegenover je zegt 'zó, wat ben jij knap zeg.' En tegen het meisje die op dezelfde metro als jou wacht 'wat heb jij ontzettend leuke laarzen aan.' Dat je gewoon eens aanbelt bij je buurjongen en zegt 'dat schilderij wat jij aan de muur hebt hangen vind ik echt super.' 'wat heb jij mooie krullen', 'wat lach jij leuk' 'waar heb je die tas gekocht', 'wat ruik jij lekker', 'wat een leuk kindje heb jij.' Zulke dingen kun je dan bijvoorbeeld zeggen.

Amen.

Alles onder controle

Ze stond een beetje te hannessen half zittend op haar fiets en het was ook nog eens heel donker in onze straat en toen vroeg ze 'wil jij mij misschien even helpen?' Ik liep naar haar toe en zag meteen wat er zojuist was gebeurd.

De trainingsbroek van het meisje was in haar roestige kettingkast terecht gekomen. 'Ai', zei ik, en ik knielde neer om de broek eruit te sjorren. Omdat zij de fiets niet af kon en ik bij wijze van spreke op straat lag om haar te helpen was het een hilarische situatie en plasten we bijna in onze broek van het lachen.

Na enig technisch denkwerk konden we de trapper een halve slag draaien zonder dat haar voet ernstig bekneld zou raken. Secuur ging ik te werk en sjorde ik het broekspijpje langzaam aan naar beneden. Er was opluchting en hevig gelach.

De buurjongen van een paar huizen verder stapte de bus uit, liep langs ons en vroeg 'of alles oké was'. We waardeerden zijn bezorgdheid en vertelden hem dat we alles onder controle hadden. Ondertussen waren we tien minuten verder. Lachend fietste ze weg en grinnikend bereikte ik m'n kamer.

Geur

Het douchewater in het Noorse hostel van Lillehammer rook naar vanille. In de buurt van de Van der Goesstraat ruikt het altijd naar Italiaanse diepvriesgroente. De geur van kruidenboter vermengd met de geur van enigzins nat karton. M'n trui zou een paar maanden geleden nog gewoon naar de Douglas hebben geroken. Maar nu ruikt hij naar de Franse zomeravonden begin augustus. De geur van geluk.

Tilly

Let me introduce you...Tilly. Ze is eind vijftig. Ze doet haar boodschappen bij Aldi. Elke dag neemt ze een slofje sigaretten mee. Belinda menthol. Haar stem klinkt rauw. Ze gaat vaak naar de kapper. Dan kleurt ze haar haar en laat ze haar nek opscheren. Ze heeft een winterjas met accenten in luipaardenprint. En een lila lakregenjas. In haar vensterbank staan primula's in plastic potjes. Ze heeft veel huisdieren. Een hond en twee katten. Haar man heeft een voliere. Die is gek op die vogels. Zij moet er niet veel van hebben. Tilly houdt van roken, televisie kijken en koffie. Ze drinkt 's ochtends soms wel zeven bakkies. Ze kletst graag met de buren, maar de buurtkinderen niet graag met haar. Ze heeft de leesmap maar leest alleen de roddelbladen. Dat is Tilly. Je ziet er elke dag wel een paar lopen.

Franse vrienden 3

Als ik kijk naar de foto's waar we lachend opstaan kriebelt het in m'n buik. Lachend voor de tent, lachend op de moules/frites avond, op het grasveldje, in de regen in de Efteling en rijdend op mijn grote Nederlandse zwarte fiets. Dan hoor ik zijn stem weer en weet ik weer dat ik niet gedroomd hebt. En dat we elkaar in oktober zien. Hij weet nu waar ik woon. Hij weet welke trein ik elke dag neem naar school, hij kent m'n kamer, het restaurantje waar ik werk, m'n lievelingskleuren en weet met welke shampoo ik m'n haar was.

Ik weet dat hij op zee zit, samen met de andere mariniers. Ik weet dat hij zijn kamer deelt met vier anderen en ik weet welke foto van ons er tussen z'n motorrijbewijs zit. Langzaam aan verandert het seizoen. M'n bruine handen worden wit en ik heb nieuwe laarzen. In de tijd dat andere mensen elkaar zien en weer uit elkaar gaan, elkaar weer zien en weer uit elkaar gaan, elkaar bellen en weer ophangen, elkaar smsen en nogmaals smsen moet ik hem missen. Elke dag wordt het moeilijker. Alsof ik met een hamertje tik steeds een stukje naar beneden wordt geslagen. Maar als ik m'n ogen sluit dan zie ik z'n lach weer voor me. Dan hoor ik z'n stem in m'n hoofd. Dan weet ik weer waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. En dan droom ik over het moment dat we elkaar weer zien. Ik zal op hem afrennen als in een Fisherman Friends reclame en hij zal me rondzwieren tot ik duizelig ben.

Vergiet

Het is maar goed dat ik veel schrijf anders zou ik echt de helft van m'n leven al vergeten zijn. Soms loop ik naar boven om iets te halen en daar aangekomen weet ik al niet meer wat ik ging doen. Vandaag wilde ik een nieuw peertje kopen voor in m'n lamp. Met grote letters schreef ik 60W 230V op m'n hand. Ik kwam terug met een tas vol boodschappen en bedacht me pas uren later de eigenlijke reden dat ik de supermarkt bezocht. Twintig jaar en een geheugen als een vergiet. Hoe zal mijn oude dag er wel niet uitzien?

De kroeg

Wat ik haat aan naar de kroeg gaan is dat iedereen zo hopeloos op zoek is naar iemand van het andere geslacht. Ik wilde even lekker bijpraten met een vriendinnetje die ik een aantal maanden niet gezien had. We zaten in de Curtis, dronken wijn en bekeken elkaars foto's. Toen stonden zij daar opeens.

Drie jongens, op weg om echte mannen te worden, met een biertje in de hand en een tekort aan aandacht. 'Goedenavond dames.' De knapste opereerde op de voorgrond en z'n vrienden stonden er als schapen achter. Of hij even mee mocht kijken met de foto's. We zeiden nog nee. Speels keek hij mee over Esther haar schouder. Dat is het tweede aspect dat ik zo haat aan de kroeg. Men verstaat elkaar nooit. Of doet alsof men elkaar niet verstaat.

Hij stelde ons gehaaide vragen. Of Esther (modevakschool) hem kon uitleggen hoe een trend werd gezet. Of ik (redactie/productmanagement) hem kon uitleggen of er redacteuren werkten bij de Amsterdam Arena. Toen vertelde hij over zijn interesses. Paardrijden (hij hield vooral van buiten rijden, dat gevoel van echte vrijheid), theater (aan verschillende producties meegewerkt) en Italiaanse pakken (sja, het kost wat maar dan heb je ook wel iets heel moois). Daarna keek hij ons trots aan en vertelde nog wat over z'n eigen bedrijf. Accountant, interessant man. Vroeger was dat rekenwerk, maar tegenwoordig zóveel meer. (Maak me gek)

Ik had meteen eerlijk moeten zijn. 'Het spijt me, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om met jou te praten. Ik vind paarden onvoorspelbare beesten en je baan lijkt me echt vreselijk saai. Je zit vijf dagen per week in je stoffige kantoor en omdat je tegen de dertig loopt gebruik je het weekend om meisjes van twintig te versieren. Dus flikker alsjeblieft zo snel mogelijk op naar Italie.

In plaats daarvan knikte ik wat en lachte ik wat mee. Toen ze eindelijk weg waren zuchtten Esther en ik omdat vrijgezelle mannen zo hopeloos zijn en genoten we van onze tijd samen tot de volgende eikels erbij kwamen zitten. 'Hééé meiden, is het hier gezellig?!'

En dat is het derde aspect wat ik haat aan de kroeg. Volwassen mensen die zoveel hebben gedronken dat ze de boel bij elkaar brallen als een baby.

Keuze

Ik zit de komende veertien dagen zonder OV. Hij is afgepakt door een trotse conducteur. Hij vond hem verminkt. Oké, hij was één keer meegewassen maar ik vond hem eigenlijk nog best mooi. Maar goed, hij zei dat we er niet uit zouden komen en wilde geen discussie. Dus hij schudde zijn kale hoofd, pakte hem af, gaf me hiervoor een zogenaamd bewijsje en liep verder. Beroofd voelde ik me. Ik had hem naar de girofoon kunnen laten bellen zodat hij kon horen dat ik geen buffertje heb voor dit soort geintjes maar toen was 'ie er al vandoor. Slim als ik ben bracht ik die middag een bezoek aan het postkantoor waar de aardige meneer achter de balie me het onaardige nieuws vertelde dat ik 37,61 moest betalen. Ik klapperde met m'n oren en pinde. Nu is het zo dat ik gisteren hele mooie laarzen zag en ik bedacht me hoe vreselijk het zou zijn als je niet gratis met het openbaar vervoer kunt reizen en ook nog eens koude voetjes hebt. Vandaar dat ik ze maar gekocht hebt. Helaas heb ik geen geld om morgen naar school te gaan. Gelukkig kan ik nu tenminste met warme voeten een beetje rondtoeren op de fiets.

See ya

Het traject Utrecht-Amsterdam is echt een ramp 's morgens vroeg. Zo druk. Meestal laat ik me maar meteen zakken op zo'n opklapkrukkie in het halletje van de trein. Ach, je bent jong en vitaal. Vanochtend trof ik het echt. We waren met zesjes. Ik, een Amerikaanse backpacker, een Turkse vrouw met haar dochter en een jong stel uit Engeland. We zaten daar, we zeiden allemaal niets en soms lachten we naar elkaar.

De backpacker ging eruit op Duivendrecht. 'Have a good day guys', zei hij. Het Turkse meisje moest er ook uit. Ze kuste haar moeder gedag en zei 'De volgende is Amstel'. Toen zei ze 'doei' tegen ons allemaal. Op Amstel volgde ik de vrouw. 'Tot ziens', zei ze tegen mij en het Engelse stel. 'Tot ziens' zei ik tegen haar. 'Bye' zei ik tegen het Engelse stel. 'See ya' zeiden ze in koor.

Lopen

Soms moet je de straat even op. Zonder dat je belt, zonder dat je haast hebt om een trein te halen. Zonder tas. Zonder telefoon. Zonder horloge. Soms moet je even een rondje lopen door de buurt waar je woont en je pony voor je ogen laten waaien.

Ik liep langs de luikjeswoningen en zag een kat op een stoepje zitten. Ik liep langs een ladder en een schilder zei 'hallo meisje' en ik zei 'hallo schilder'. Ik liep langs een grasveldje waar een klein meisje een klein hondje uitliet en haar moeder zei 'let op dat je zelf niet in de poep gaat staan' en het meisje keek naar mij met rollende ogen want natuurlijk gaat ze niet in de poep staan van haar eigen hond. Ik liep langs een meisje met een paraplu in haar hand en ze lachte naar me want in plaats van regen was er volop zonneschijn. Ik liep langs een jongen die zat te lezen in zijn vensterbank en we zeiden niets want hij las en ik liep.

Soms moet je even lopen, een stukje lopen op je teenslippers, een rondje om je huis, zo groot als je zelf wilt.

Contact

Hij was groot en wat papperig, droeg een zwart pak, een zwarte bril en zei 'pronto, pronto, kunnen we zometeen beginnen'? Ik dacht al dat hij een bekende regisseur was en ik had gelijk. Martin Koolhoven heet hij. Op het terras van de dierentuin werden vanmiddag foto's gemaakt voor een kinderspeelfilm die in de herfst in de bioscoop zal gaan draaien.

Ik stond achter de bar en de opnameleider en zijn assistente bestelde aardbeiengebakjes bij me en chocolademelk met veel slagroom, omdat de set 'snoeperig' uit moest zien. Ik leefde me uit met de slagroom en het meisje zei 'jij kunt wel setdresser worden'.

Ik bracht de drankjes naar buiten en bleef even staan kijken. Zo raakten we aan de praat. Ze had filmacademie gedaan en assisteerde bij de opnames van de film 'Knetter'. 'Die man in dat rode shirt speelt ook in Rozengeur en Wodka Lime', fluisterde ze, 'ken je die'? De foto's werden genomen en de opnameleider hoorde zijn assistente met me babbelen. Hij keek naar ons en ik lachte naar hem. Voor ik het wist schreef ik m'n telefoonnummer op een bierviltje terwijl ik hem vertelde over m'n opleiding en m'n aankomende stageperiode. 'Als het goed is draaien we in februari een andere film' zei hij, 'ik ga je zeker bellen Kaneel'. En zo maakte ik vandaag mijn eerste contact in de wereld van de speelfilm.

Einde.

Restaurant de Boerderij

De keuken ruikt naar pannenkoeken, de spoelmachine maakt lawaai, de radio staat aan, de sloven liggen op de derde plank in de rechterkast, de kok maakt grapjes, het bestek wordt in boerenbonten servetten gerold; op het werk is altijd alles hetzelfde. Een rustpunt in de week zou ik haast bijna zeggen.

Vandaag was m'n eerste werkdag sinds ik terug ben uit Frankrijk dus sommige dingen waren wel wat anders. Tomatensoep wordt tegenwoordig aangeslagen als 'soep A' en uiensoep als 'soep B' en de rietjes zijn niet langer wit-groen gestreept maar dragen het merk Fristi. Op tafel tien kan men lekker een tijdschriftje uitzoeken en voor buiten hebben we nieuwe asbakjes die gedeeltelijk gesloten zijn zodat de as bij windkracht tien niet in je soep waait. Maar het zal nooit naar verf ruiken als je de keuken inloopt en dat is gewoon prettig om te weten.

Franse vrienden 2

Een van de Franse jongens gaf me een kus toen we uit de witte Renault stapten. Een paar dagen eerder hadden we elkaar verkering gekust. Op een warme zomeravond, vlak voor het bord 'roulez au pas'. Daarna dronken we rosé om te vieren dat we elkaar gevonden hadden. Ik zag een ster vallen en wenste dat alle meisjes op de wereld zou gelukkig zouden zijn als ik.

Die ochtend waar we niet over na wilden denken kwam. Hoeveel sterretjes ik ook gewenst had dat we geen afscheid van elkaar hoefden te nemen. Hij bestelde thee voor mij in de bar en warme chocolademelk voor zichzelf en we aten vers brood met abrikozenjam. Op z'n frans, zonder bord. Hij sopte z'n brood in de chocomel, ik lachte en hij gaf me een knipoog. Na het ontbijtje klom ik op schoot en hij herinnerde me aan al onze afspraken. Huilen mocht, maar was niet noodzakelijk, want hij zou terug komen. Dit was pas het begin. Toch proefde de kus die ik hem gaf zout van mijn tranen. Ik begroef mijn hoofd in zijn trui. Dit was pas het begin.

Dertien dagen en zestig smsjes later stapte hij uit de Thalys. Het regende en Amsterdam zag grijs. Het kon ons niets schelen, want het begin kon nu verder gaan. Ik lachte en stond op het puntje van m'n tenen om hem te knuffelen. We gingen naar Utrecht waar ik Bienvenue op het whiteboard in de keuken had geschreven. We kletsten en knuffelden en het weer pastte zich aan ons aan. De zon kwam tevoorschijn. Ik kookte en we aten in de tuin. 's Avonds gingen we naar het strand en toen we terug kwamen verbouwden we m'n kamer zodat er een kingsize bed op de vloer pastte. De volgende ochtend bakte ik broodjes af en maakte ik warme chocomel.

Zes dagen later gaven we elkaar een hele zoute kus. Maar hij komt terug. Dit is pas het begin.

Keukenprinses

Lelie is mijn zus en ik fiets in tien minuutjes naar haar toe. Alle lekkere en bijzondere recepten die ik heb gemaakt sinds ik op kamers woon zijn Lelie's creaties. Ik zou wel een kookboekje uit kunnen geven aangezien ik alles opkrabbel wat ze maakt. Dan geef ik haar uiteraard ook een deel van de winst want verkopen zal het.

Vanavond had ze een ovenschotel gemaakt met kip, ragout, kerrie, broccoli en jawel, kersen in bladerdeeg. Probeer het allemaal maar eens, iedereen zou het eens geproefd moeten hebben. Toe aten we Turkse yoghurt met walnoten, honing en Kaneel. Kijk dat is natuurlijk ook niet mis.

Stel-je-voor-datje...

De frituurpan stond buiten. Haalde hem naar binnen. Stapte door de tuindeur de keuken in en zag op de helft van het electriciteitssnoer een verdikking. Een slijmerige, zwarte, glibberige verdikking. Dus ik gilde. Het was een naaktslak. Kwam weer op adem en dacht na. Stel je nu voor dat de pan per ongeluk nog open stond? Dan zou ik een volgende keer in plaats van een gefrituurd bitterballetje iets heel anders naar boven hebben gevist.

Franse vrienden

Het binnenplaatsje was warm en stoffig en een grote hond blafte naar ons toen we uit de witte Renault stapten maar de jongen van het paintballcentrum zei dat hij z'n bek moest houden en dat deed ie. Hij was Frans en bruin en relaxed en hij dronk bier met een stel anderen en legde ons de spelregels uit. Het was m'n vrije zaterdag en ik speelde met vier Franse vrienden paintball. We speelden in een vervallen huis, waar matrassen op de grond lagen en waar je door de ramen kon springen. Ik droeg een legergroene overall en een helm en zo voorzichtig mogelijk bewoog ik me door de ruimte en rende ik voor m'n leven. Ik was bang maar we maakten zoveel plezier en toen we klaar waren rukten we de pakken van ons lijf en dronken we omstebeurt uit de vijfliterfles water en bekeken elkaars schotwonden. Toen sloften we terug naar het binnenplaatsje en we voegden ons bij de jongens die er zaten, de zongebruine jongen die ons de regels uitlegde gaf ons een biertje en op onze blote voeten proostten we op de zomer. Het rook naar zand, zon en sigarettenrook en de honden lagen gewoon te slapen. We kletsten in het Frans en lachten en even leek het alsof er niets anders bestond dan wij op het binnenplaatsje. In de snikhete zon.

Koeren

Ingmar praat met duiven. We zaten buiten. De barbeque was aan. Op de punt van het dak zat een dikke duif te koeren. M'n broertje antwoordde door de klanken van de vogel precies na te bootsen. De duif spitste zijn oortjes en reageerde na een kleine pauze onmiddellijk. Ingmar dacht na en floot weer terug op z'n vuisten. Middenin zijn fluitregel zei m'n moeder 'houd eens op. ' M'n broertje floot nog even door en zei toen geergerd 'ik kan toch niet zomaar stoppen, laat me m'n zin even afmaken'.

Verwarring

Soms heb ik er heel veel moeite mee om mensen te verstaan. Mensen met vreemde accenten zorgen al vaak voor een flinke portie ruis in de communicatie, laat staan ouderen. Gisteren ging ik met Flo, Bas en Moos mee naar hun oma. Zij is eigenlijk nog aardig bij de tijd maar bevindt zich tussen de wat minder frisse bejaarden van de samenleving.

We zaten op bijschuifkrukjes in de gemeenschappelijke zitruimte van het verzorgingstehuis. Je zou het praatruimte kunnen noemen, maar ik geloof dat wij de enige waren die dat deden. De anderen zaten om een grote ronde tafel. Eén mevrouwtje nipte aan haar koffie en een paar meneertjes hielden het helaas niet langer vol en dommelden in.

Op een goed moment stonden we op om er weer vandoor te gaan en toen sprak ze me aan. Een oud mevrouwtje met wit haar. Ze draaide zich om in haar stoel en stak haar hand uit. Voorzichtig lachte ik wat. Ik begreep niet dat ze iets tegen me zei dus ze herhaalde het, ditmaal iets luider. Ik verstond er niets van. Ik concentreerde me en na vier keer verstond ik dat ze het woord 'huis' uitsprak. 'Inderdaad, wij gaan weer naar huis', zei ik maar ze brabbelde nogmaals dezelfde vraag. 'Wij gaan weer naar huis', herhaalde ik, zoals ik het de verzorgsters vaak genoeg heb horen zeggen. Dui-de-lijk, hard en lang-zaam.

Het gesprek begon nu lekker op gang te komen en ze zei nog iets. Concentratie. Ik pikte het woord 'trouwen' op en begreep uiteindelijk dat ze dacht dat ik vast wel getrouwd was. Als ik dit nu gewoon beaamd had dan was er niets aan de hand geweest. Dan hadden we gewoon een kort gesprekje gehad, van vrouw tot vrouw en dan had ik er vandoor kunnen gaan. Jammergenoeg bekende ik eerlijk dat ik niet was getrouwd en toen hadden we de poppen aan het dansen. 'Jawel, jij bent wel getrouwd' zei ze, en bromde bovendien dat ik al thuis was. Ik schudde nog nee maar ze was al heilig overtuigd. Ze knikte zelfverzekerd. Ondertussen probeerde ik haar nog te vertellen dat ZIJ thuis was maar IK nog niet, en dat IK nog niet getrouwd was, maar ze luisterde al niet meer echt naar wat ik te zeggen had.

Licht verward verliet ik het verzorgingstehuis.

Hobby

In de trein van Den Haag naar Utrecht stond me er toch opeens een mevrouw in het middenpad. Ze gedroeg zich als een conductrice. Ze droeg een donkerblauwe blouse met bijpassend gilet en vroeg om onze vervoersbewijzen. Dus ik liet haar m'n OV even zien maar toch voelde het anders dan anders. Ik zei 'tis vast gewoon haar hobby', en Moos zei 'de mensen met een kaartje hebben er nu vast een nietje inzitten.

Onderbroekenlol

M'n OV is meegewassen. Nee, natuurlijk niet expres. Nu moet ik zeggen dat conducteuren toch wel met de dag grappiger worden. Al driemaal is mij gevraagd of ik over m'n vervoersbewijs heen heb geplast.

'Nou wat denk je zelf meneer van de NS? Nog een fijne dag in de trein toegewenst met bergen vol onderbroekenlol.'

Modellenschool

Elke dag twijfel ik of ik wel de goede verdieping oploop voor de studie Media en Informatie Management. Ietwat verrast, steeds weer, kijk ik om me heen en vrees ik dat ik per ongeluk op de Amsterdamse modellenschool ben belandt. Het tapijt naar de A-zijde is de catwalk, op de B-zijde vind je kleedkamers en grime.

Als ik van huis weg ga denk ik vaak nog 'je ziet er guitig uit Kaneel, met je zonnige haren, die leuke bloementas en dat lieve t-shirtje van Hennes.' Dat beeld valt helaas vrij snel in duigen. De poppetjes op mijn opleiding zijn tiptop. Het zijn modellen in spé. Een hip t-shirtje is hier niet genoeg. Het gaat om het totaalplaatje. Een sexy rokje, maffe sneeuwlaarsjes, een opvallend truitje, een dolle riem, een gekke tas en een maffe baret schetst het algemene beeld. Haren, make-up en oorbellen uiteraard volledig bijpassend. Tientallen van zulke meisjes draaien om me heen en met behulp van ezelsbruggetjes probeer ik ze uit elkaar te houden.

Andersom is het juist wel weer makkelijk. Zit je bij Kaneel in de groep, heb je haar zo gevonden. Dat meisje met dat slordige haar en die roze tas. Ze zit op de tweede even te loggen.

Gewoon

Moos kwam en we dronken peer-perzik thee aan het witte tafeltje. Daarna liepen we naar Albert Heyn en we gooiden het mandje vol lekkere dingen. En toen stonden we in de rij en waren we als vanouds de spinazie vergeten, en ik liep terug naar het vriesvak en legde het er nog snel bij op de lopende band.

We liepen naar huis en zagen in de vensterbank van de buren het kleine konijntje van hout dat in een roeibootje zit, en twee huizen verder die man die altijd op de leren zwarte bank tv zit te kijken en rookt. We kookten en dronken rosé en na de maaltijd hadden we zoals gewoonlijk allebei buikpijn omdat onze ogen groter zijn dan onze magen.

Rond acht uur maakte ik koffie en aten we vruchtenvlaaitjes. In goede tijden werd Charlie op het nippertje uit de brand in Scala geredt en helaas kon Benjamin niet meer ontsnappen. We dronken nog meer koffie en later weer rosé en we keken een DVD. Ik brandde het lavendelkaarsje van Ikea en Moos at doppinda's en liet de schilletjes vallen in het roze Jip en Janneke schaaltje.

Vandaag was alles weer zoals vanouds.

Olivia

Veel meisjes huilden als ze weer naar Nederland gingen. Meisjes van zeven of negen jaar, die me hadden verteld op wie ze verliefd waren, me de kunst van het scoubidouen hadden bijgebracht, met wie ik ging eten op de soirée crepes en met wie ik vrijdagavond danste als er disco was. Ze gaven me tekeningen, armbandjes, we wisselden adressen uit, ik tilde ze op en we namen afscheid.

Op een dag liep er een meisje de kidsclub binnen met bruine krullen. Een klein meisje van zeven jaar, met elfenoogjes. Ze kleurde een kleurplaat in en ze vertelde dat ze Olivia heette. Vanaf die dag kwam Olivia elke dag. We maakten lampionnetjes en deden speurtochten en Olivia bracht altijd iets mee om me te laten zien. Haar scoubidoutouwtjes of haar stickerverzameling. Ze vertelde me hoe haar huis eruit zag en wie er in welke kamer sliep. Olivia was het enige Nederlandse meisje die week, tussen alle Engelse kinderen. Maar ze vond het niet erg en kon met iedereen communiceren. Oliva was een engeltje, iedereen vond haar lief.

Haar laatste ochtend bakten we cake. Buiten sneed ik hem in stukken en iedereen rende naar z'n vader en moeder. Olivia at haar cake op met mij en daarna zuchtte ze. Ze strekte haar armen naar me uit, knuffelde me voor wel vijf minuten, keek me aan, zei 'dag', en huppelde weg. Dag!Dag Olivia!

Terug

Ik ben weer terug. Weer terug in Nederland, waar het lekker regent en iedereen klaagt over de ozo-tegenvallende-zomer. De kunst van het loggen hopelijk niet verleerd. Aanvankelijk wilde ik alles opkrabbelen, om dat later, nu dus, alles te publiceren. Maar daar had ik helemaal geen zin in. M'n zomer was echt ontzettend leuk, maar waar moet ik beginnen? Hetzelfde als je je vrienden en familie weer ziet. 'Hoe was het schat?' 'Ja echt super leuk'. En daar blijft het dan even bij. Verhalen komen met de tijd.

Zomer

Maandag schrok ik wakker. Het was pas half acht. Nog twaalf uur te gaan, dan zou ik naar Frankrijk vertrekken. M'n tassen waren zo goed als ingepakt en ik keek de koelkast na op niet-houdbare-dingen-die-m'n-huisgenote-niet-eet-of-drinkt. Ik sloeg een ontbijt over en dook nog even de stad in. Daarna vertrok ik richting Amersfoort. Ondertussen werd ik gebeld en gebeld. 'Fijne reis, dankjewel, veel plezier, dankjewel, jij ook een fijne zomer, we mailen wel, ja dat doen we, ik zal soms sms-en, oke lieverd'.

En toen stond ik met m'n moeder bij Albert Heyn. Ik legde Knoppers in de kar en werd gebeld door Double-A. En wat bleek. Die ochtend was er een aanvraag binnengekomen van een camping vlakbij de Atlantische kust. Camping Du Lac in Landevieille. Dringend op zoek naar een Nederlands meisje voor kinderanimatie en barwerk. Ik schrok, dacht na, en belde Double-A na een uur terug dat het me leuk leek. En toen gingen de spannendste uurtjes van m'n ozo korte leven tot nu toe in. Enkele uren zat ik in spanning of de camping m'n CV zou goedkeuren en Double-A m'n busreis kon omzetten naar een reis richting Souillac. Het was vreselijk. Ik zat wat en dronk wat en las wat en kletste wat en voelde me vreemd. Uren later werd ik gebeld dat het rond was! Ik belde het uitzwaaicomité af en we konden rustig gaan eten met z'n allen. Ik vertelde m'n flex maatjes dat ik ze niet meer zou zien en wensde ze een hele fijne busreis.

Maandagavond en gisteren waren echt extraatjes. Je hebt van iedereen al afscheid genomen maar mag nog even blijven! Maar vanavond is het echt zover. Om kwart voor zeven ga ik er vandoor. Donderdagmiddag kom ik aan in Souillac. Daar word ik opeghaald en naar Du Lac gebracht. Overdag vermaak ik de kids door ze te schminken en een lesje tennis bij te brengen. 's Avonds sta ik paraat de flessen wijn te ontkurken en een glaasje ranja in te schenken achter de bar. Ik slaap in een grote tent samen met een Franse collega en heb een stoere mountainbike tot m'n beschikking. Wat rest mij te zeggen? Dat het in Nederland natuurlijk ook vast-nog-wel-beter-wordt-met-het weer. En ik zal snel wat van me laten horen.

Alle tijd

Moos en ik zaten de hele middag bij Mambo. Het is de leukste strandtent van Scheveningen. Op de tafeltjes staan cactusjes in gestreepte bloempotjes en de bar is van gekleurd hout. Het waaide maar de zon scheen ook. We trokken onze schoenen uit en nestelden ons in de stoelen van bamboe. Het was niet druk op het strand. Een paar jongens speelden volleybal en een enkeling liet z'n hond uit. We bestelden koffie en appeltaart bij de jongen met de blonde krullen. De schuim waaide bijna van de cappuccino af en de appeltaart had hij opgewarmd en versierd met slagroom, kaneel, verse appel en meloen. Als het poepdruk is heeft hij daar natuurlijk geen tijd voor, maar nu wel. We zaten daar, keken naar de zee en dronken koffie. Alles was zo relaxed. We hadden alle tijd. Later zat de krullebol samen met z'n collega op de hoge berg strandstoelen. Ze droegen zonnebrillen en hun benen bungelden naar beneden. Ze konden zich vast niet voorstellen dat ze straks zo hard moeten werken dat er geen tijd is om te kletsen en hun benen te laten bungelen. En ik kon me niet voorstellen dat ik de hele zomer niet bij Moos ben.

Vliegtuigen, lekkere koeken en chocola

Gisteravond paste ik op Bas en Suus. Bas is bijna vier. Ik poetste z'n tandjes, las drie verhaaltjes voor en toen kletstebetsten we nog wat. Op een gegeven moment zei ik dat ik naar beneden ging. En dat hij maar lekker moest gaan slapen. 'En als ik dan droom over een leeuw of een tijger', zei Bas, 'dan roep ik jou'. 'Precies', zei ik, 'dan roep je mij en dan ren ik naar boven'. 'En wat doe jij dan?' vroeg Bas. 'Dan kletsebetsen we weer over leuke dingen', zei ik. 'Oké', zei Bas. 'Dan doe ik de lamp met de auto aan en dan praten we over vliegtuigen, lekkere koeken en chocola'.

Veranderingen

Al sinds ik klein ben kan ik slecht tegen grote veranderingen. Op een dag bracht m'n moeder me naar school. Ik zat net in groep één. Juf Hedwig stond bij de deur en wilde me een hand geven. Maar ik herkende haar niet. Het was juf Hedwig niet. Toen knielde ze en vertelde ze dat ze naar de kapper was geweest. Na een tijdje geloofde ik dat wel, het was inderdaad gewoon Hedwig met kort haar, maar verdriet overmeesterde me. Ze had het me moeten vertellen. Ze had me die dag ervoor nog gezien! Ik huilde en m'n moeder en Hedwig probeerde me rustig te maken. Het lukte niet. Ik was zo boos en verdrietig dat ik uiteindelijk mee terug ben gegaan naar huis. Ik had me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Het duurde weken voordat ik gewend was aan de nieuwe coupe van m'n kleuterjuf.

Toen het uit ging met m'n liefste vriendje tot nu toe, een relatie die iets minder dan een half jaar duurde, heb ik minstens een half jaar liggen snikken in bed. Met zijn vest aan die nog bij mij lag, en dan heel hard Eminem in m'n oren. Ik was het zieligste meisje van de wereld en pas maanden later kon ik geloven dat het echt over en uit was. Het liefst heb ik dat alles altijd hetzelfde blijft. Dat scheelt zoveel wennen aan nieuwe dingen. Het idee dat ik dinsdagochtend aankom in Zuid-Frankrijk en dat ik daar de rest van de zomer blijf werken met mensen die ik nauwelijks ken maakt me echt gek. Maar toch doe ik het. Even alles vergeten en heel erg bruin terugkomen. Nog vijf nachtjes slapen.

Kleding

De Grote Kaneel Kleding Uitleen gaat morgenochtend om tien uur van start. Alle kledingstukken en accesoires zijn maximaal twee maanden bezit van de lener en dienen in de eerste week van september gewassen en gestreken teruggebracht te worden. Onderstaande prijzen gelden voor de zomerperiode en moeten contant worden betaald.

-Broeken (veelal spijker, maar ook vlotte andere modellen) € 12,50
-Truitjes (verschillende kleuren, maat 38) € 10,-
-Vestjes (met capuchon of leuke kraag, maat 38) € 10,-
-Blousjes (guitige streepjes, maat 38) € 7.50
-T-shirtjes (keuze uit tientallen verschillende) € 5,-
-Riemen (glitterriemen, maar ook robuuste leren modellen) € 2,-
-Schoenen (gympjes en balletschoentjes, maat 39) € 20,-

Tot morgenochtend, de koffie staat voor u klaar.

Ria, Corrie en Keessie

De zonnebank hier op de hoek is zo'n plaats waar ik sporadisch kom en waar ik dan het liefst zo kort mogelijk verblijf. Eén keer kwam ik tijdens de zonnebank spits. Meer dan een half moest ik wachten op de rode sofa. Verveeld bladerde ik wat in een ELLE die ik al kende en luisterde de gesprekken aan de bar af. Ria, de donkerbruine zonnebank bazin babbelde wat met haar vaste klanten en slurpte wat koffie weg. Ze probeerde mij na afloop ook nog te strikken voor een bakkie maar ik mompelde dat ik er vandoor moest. Vanmorgen kwam ik op een goed tijdstip en kon ik meteen zonnen. Alleen Corrie zat aan de bar. Twee schilders waren bezig met het binnenwerk. De ene dolde wat met Corrie en ze keek zeer verliefd toen hij in haar zij prikte voordat hij z'n kwast weer oppakte. 'Keessie toch', zei ze. 'Corrie meissie', zei Keessie en lachte nog wat. Toen mocht ik cabine vier in en ik lachte naar Corrie toen ik haar passeerde. Haar verliefde gezicht verdween en ze keek me boos aan. Zo van 'ik vind Kees heus niet leuk.' Gelukkig gaf Ria me een knipoog waarmee ze aangaf dat we allemaal weten hoe het zit tussen Cor en Kees. Misschien is dit de eerste stap tussen een hechte vriendschap tussen mij en donkerbruine Ria. Misschien zit ik vanaf vandaag elke dag met haar te babbelen aan de bar. Je weet het niet.

Bang

Iedereen heeft zo zijn angsten. De meeste angsten hebben te maken met ervaringen uit het verleden. Het nu volgende verhaal is een van m'n diepste geheimen. Houd u vast. Al meer dan anderhalf jaar geleden werkte ik in de kerstvakantie voor Disney on Ice. Met een heerlijk Amerikaanse sweater aan en een zaklamp in de hand zorgde ik er samen met m'n collega's voor dat iedere Mickey fan de juiste plaats bereikte. Alles liep op rolletjes. Tot het einde van de show.

Terwijl we met z'n alles de ijsbak bewaakten (triest genoeg willen al die domme Nederlandse kinderen ieder jaar weet weten of Goofy en Donald op ECHT ijs schaatsen en kunnen al die domme ouders in Nederland daar niet gewoon 'ja' op zeggen maar zijn ze geneigd hun kinderen boven het ijs te laten hangen, wat wij dan vervolgens tegen gaan door op ons allervriendelijkst te vragen of de mensen alstúblieft buiten de bak willen blijven, oftwel op willen rotten naar huis.) gebeurde het. De hal was bijna leeg en als laatste ging er een groep minder begaafde mensen huiswaarts. Een groep verstandelijk gehandicapten. Mongolen. 'Ja het was mooi he' 'Fijne reis!' 'Wie moet ik de groeten doen? Belle? Doe ik!'. Voor één vrouw waren deze woorden echter niet genoeg. Ze bleef maar om me heen hangen. De leidsters en de rest van de groep was allang niet meer in zicht. Ik vroeg haar nog of ze niet een beetje haast moest maken. Dat vond ze niet nodig. Ze was nog helemaal van slag door de prachtige show. En toen wilde ze een kus. 'Kom meid, geef me een kus'. 'Nee', zei ik, en duwde haar een beetje naar achteren. Maar ze was sterk. Heel sterk. Eerst dacht ik nog deze mevrouw is niet helemaal fris, ze kan er niets aan doen hoe ze zich gedraagt. Deze gevoelens verdwenen snel. Ik werd kwaad omdat ik half werd aangerand. Schichtig keek ik om me heen, vurig hopend op een paar babyblauwe sweaters, maar ik stond er helemaal alleen voor. 'Eén kus', zei de vrouw. 'Kom meid.' Ze probeerde m'n hoofd vast te pakken. 'NEE', zei ik. 'FLIKKER OP!' En toen ben ik heel hardhandig geweest. Keihard duwde ik de gek naar achteren en keek heel woest. Ze keek alsof ze me wel wat aan kon doen. Voordat ze een mes uit haar binnenzak kon halen rende ik weg. M'n collega's lachten wat toen ik het verhaal vertelde. Maar ze moesten eens weten hoe bang ik was geweest.

En ja hoor, vanavond was het weer raak. In de intercity naar Utrecht was ik weer het slachtoffer van een dronken debiel. Een negroide man van een jaar of vijfendertig. Hij maakte hele vreemde geluiden en hing over mijn bankje heen zodat zijn gelaat naast mijn hoofd bungelde. Hij maakte kusgeluiden en klapte in zijn handen. Eerst deed ik alsof ik niets doorhad en daarna vroeg ik of hij wilde gaan zitten. Dat wilde hij niet. Toen ben ik verhuist naar een ander zitje. Op weg naar m'n kamer sloeg m'n hart duizend keer. Toen ik er was trok ik de deur achter me dicht en haalde opgelucht adem. Voor debielen die op een onmenselijke manier contact met me zoeken ben ik bang. Doodsbang.

Typisch Kaneel

En opeens barstte het los. Emmers vol met regen vielen de hemel uit. Ik schuilde in de portiek van Dolcis. 'Net in mijn rookpauze', zei de verkoopster lichtelijk geirriteerd. Ik lachte gemoedelijk naar haar en zei 'het zal zo wel weer droog worden.' Maar helaas. Ik liep verder en ontdekte dat mijn laars kapot was. Net vandaag, met deze heftige plensbuien en windstoten lieten mijn prachtige bruine leren laarzen me in de steek. Heel vervelend vond ik, en daarom kocht ik een trui voor mezelf. Een citroengele trui(prachtig bij de bruin gebronsde huid) met capuchon en op de linkerborst een soort wapen waaronder staat 'Omnia Vincit Amor' (Snif... wat mooi) Een pleister op de wond voor mijn kapotte laars en natte sok.

Thuis aangekomen verwisselde ik de laarzen voor zwarte gympjes en vrolijk huppelde ik de dag door. Mede door de tekst op mijn truitje dacht ik dat er niets meer mis kon gaan. Maar Kaneel zou Kaneel niet zijn op die manier. En ja hoor. Stapte zojuist in een immense plas waardoor beiden voeten alsnog nat werden en ontdekte toen ik voor de spiegel stond een inktvlek op de trui. Midden voor. Als hij er niet meer uitgaat vraag ik wel of mijn moeder er een lieveheersbeestje op borduurt, zoals ze vroeger deed op de kapotte knieen van m'n spijkerbroek. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit.

Gewoon helemaal goed

Er komt een dag, dat je over voetbal moet schrijven. En die dag is nu aangebroken. Het is niet dat ik voetbal vreselijk vind, maar ik denk er gewoon nooit aan. Laatst kwam ik erachter dat het EK begonnen was. Ik belde een vriend van mij en hoorde 'Engeland-Frankrijk speelt Kaneel-ik bel je straks terug-klik'. En toen mocht Nederland. Iedereen in rep en roer. Helaas, helaas, ik met mijn drukke weekschema moest die avond oppassen en kon dus niet mijn vrienden vergezellen in de kroeg. In plaats daarvan lag ik alleen op de bank wat te zappen. Vond geen zak aan die wedstrijd. De volgende dag kreeg ik het gevoel dat ik de enige was. De rest van Nederland had het een súúúperspannende game gevonden.

Afgelopen zaterdag waren onze jongens weer aan de beurt. Ik had een verjaardag en zat in de tuin te babbelen met wat meiden. De moeder van de jarige Jet stormde naar buiten wanneer er gescoord werd en ik haaste me dan naar binnen om de herhaling te kijken. En ik geef toe, die wedstrijd was spannend. Ondanks dat ik er slechts stukjes van zag. En zowaar kreeg ik de voetbalsmaak licht te pakken.

Vanavond speelde Denemarken tegen Zweden. Ik was voor Zweden. Ik bedoel Kopenhagen was een leuke stad, maar in Stockholm waren de mannen gewoon honderd keer mooier. Vandaar dat de keuze snel was gemaakt. Een vriend van mij heeft een Zweedse vader en moest vanavond helaas werken. Daarom hield ik hem telefonisch op de hoogte. Volop vreugde bij de goals en veel hoop bij de achterstand. Ik lette vreselijk goed op en vertelde als een echte verslaggeefster hoe Larsson de eerste punt binnen haalde en over de vele corners. En het mooiste gebeurde twee minuten voor het einde. Op de valreep een prachtige gelijkmaker. Jonson stond daar gewoon en hij trapte die bal, hij trapte die bal gewoon, gewoon in het doel. Gewoon helemaal goed.

Verwendagje

Vanochtend m'n tenen verteld dat aankomende zomer minder luieren wordt dan zij gewend zijn. Die grote begon meteen te jammeren. Dat ik al zoveel werkte en wat er dan aan de hand was. Ik zeg laat me eens uitpraten man. Dus ik zeg zo we gaan twee maandjes werken in Frankrijk. Die kleine aan de rechterkant één en al oor. Ze weet altijd het positieve van iets in te zien. Begon dus gelijk over al die Franse mannentenen. Ze is dol op Zuid Europeze voeten. Die grote bleef maar zeiken. Ik zeg nu is het genoeg. We maken er een dolle dag van. Alle tien begonnen ze te juichen. Toen heb ik de roze naggellak tevoorschijn gehaald. De schatten een mooi kleurtje gegeven. Als klap op de vuurpijl mochten ze de hele dag in de teenslippers en vanavond in bad. Flink gescrubt en voorzien van Zwitsal. En nu wil ik de kleine rakkers niet meer horen.

Iedereen kan tekenen

Elk weekend is het raak. 'De Tekenclub' arriveert in de dierentuin. Gewapend met schetsblokken gaan ze individueel aan de slag. Dit alles onder leiding van De Snor. Een ielige brildragende grijze man. Het gezelschap dat hij onder zijn hoede neemt is elke week verschillend en zeer divers. Eenzame kinderen mogen meedoen, quasi artistieke huisvrouwen zijn welkom en ook oudere mannen die dol zijn op natuur gaan lekker mee op pad.

Zo tegen de middag komen ze naar ons. M'n collega's en ik rollen met onze ogen wanneer we ze zien aankomen. 's Zomers nemen ze de beste terrasplaatsen in beslag en 's winters weten ze het altijd klaar te spelen de tafels voor de open haard te bezetten. De tafels worden naar elkaar toe geschoven en de thermosflessen worden uit de tassen gehaald. En dan volgen de tekenblokken. Vol goede moed gaat één van ons 'de bestelling' opnemen. Deze is echter nooit een verrassing. Eén koffie graag wordt er door een schaapachtige tekenfreak gezegd. Urenlang verspesten ze ons uitzicht en teren ze op één koffie. Zie je het al voor je hoe De Snor de club voor de ingang uitlegt dat een consumptie in parkrestaurant de Boerderij verplicht is en vervolgens bij iedereen negen cent int?

Toch zou ik ze niet kunnen missen. De manier waarop ze De Persoonlijke Feedback Ronde doen is werkelijkwaar hartverwarmend. 'Harry', zegt De Snor. 'houd je papier maar even de lucht in zodat iedereen de kraagbeer kan zien en vertel er eens wat over.' Harry vertelt over de enerzijds krachtige beer die ook zeer speels kan zijn en toegankelijk uit z'n ogen kan kijken. De groep knikt en slurpt uit de doppen van de thermosflessen. De Snor vertelt dat hij het karakter van de beer zeer herkenbaar vindt in de prent en dat de afwisseling van harde met zachte lijnen werkelijkwaar zeer bijzonder is. En dan is Agatha in de buurt. Ze is helemaal dol op giraffen. Ze heeft haar schetsboek verticaal gebruikt zodat de lange nek er goed op past. En ze kan niet tekenen, maar ze doet zo haar best. En De Snor geeft altijd zulke opbouwende feedback waar ze zoveel aan heeft. En in de andere 'tekenaars' heeft ze echte vrienden gevonden. Ze heeft gewoon een topdag. En het kost haar maar negen cent.

Twee weken

Het komt zo ontzettend dichtbij. In m'n hoofd draait alles om aankomende zomer. Ik check welke bikini's bij elkaar matchen. Ik twijfel welke schoenen ik mee zal nemen. Ik bedenk me welke cd's ik nog wil branden. Ik koop een boek en leg het weg en beloof mezelf dat ik het pas lees in Frankrijk. Ik hoop dat mensen lieve briefjes voor me schrijven en verstoppen in m'n backpack. M'n hart slaat duizend keer als ik een reisbus zie vertrekken. Ik maak afspraakjes met mensen en besef me dat het wellicht de laatste keer is voor de zomer dat ik ze zie. Over twee weken is het zover. Over twee weken ga ik twee maanden weg.

Het onverwachte is de mooiste prijs

Ik kan verrassingen nooit zo goed voor me houden. Soms probeer ik het. Om het spannend te maken zeg ik dan bijvoorbeeld 'ik heb toch zoiets leuks voor je in petto X.' En als X dan zegt 'wat dan?!' dan kan ik me niet beheersen en verklap ik het. Zo wilde ik Moos vanavond verrassen met een enorm lekker gerecht. Spinazie met kruidenboter, feta en cashewnootjes in zelfgemaakte pastaflapjes en champignonsaus. Vanmiddag wist ze het al. Het was heerlijk, we hebben genoten maar het zou leuk zijn geweest als ze van niets wist en riep 'wat ruikt het lekker! wat maak je voor goddelijks...?!'.

Ik heb het in ieder geval niet van m'n ouders. Zij zijn steengoed in het geheim houden van verrassingen. Al sinds ik kan fietsen droom ik van een zwarte omafiets. En toen ik geslaagd was een aantal jaar geleden gingen we op een zaterdagmiddag even langs Ries, de fietsenmaker. Even kijken voor een tweedehands krotje voor m'n broertje. Kon heel goed. Ik vermoedde niets en ging gewoon even mee. Op een gegeven moment vroeg m'n vader of Ries nog zwarte Gazelle fietsen in voorraad had. Nou die had Ries wel, hij pakte er wel even één. Maak maar eens een proefrondje zei m'n vader en ook Ries keek me bemoedigend aan. Dat deed ik. Toen ik weer bij de fietsenmaker arriveerde vroeg m'n vader 'en Kaneel, hoe rijdt dat?' 'Ja super', antwoordde ik. 'Zou je hem willen hebben?' vervolgde mijn vader. Ik rolde met m'n ogen en keek vragend m'n moeder aan. Ze meenden het. De fiets was van mij! Ik had absoluut niets vermoed.

En nu zat ik dus een aantal weekjes zonder televisie. Wel over gehad thuis maar er zeker niet over gemekkerd. 'Na de zomer kijk ik wel voor een aanbieding' zei ik gisteren nog tegen m'n moeder'. 'Ach precies',zei ze, 'zulke dingen komen op je pad'. En of zulke dingen op m'n pad komen... Vanmorgen ging de bel. Ik trok m'n badjas aan en deed open. Ik zag een grote kartonnen doos en daarachter m'n grijnzende vader. Surprise surprise! Een nieuwe televisie mét DVD speler. Een aanbieding die m'n ouders niet konden laten gaan. Heb dus vanmorgen afscheid genomen van dat bruine bakbeest. Na een trouwe relatie van een krap jaartje. Ik moet toch met de tijd mee. En wat moet ik zonder ouders?

Billen

Zondag zat ik op een huisje in de speeltuin met m'n gezicht in de zon een beetje met m'n benen te wiebelen en te kijken hoe m'n oppaskindje samen met haar buurmeisje vredig speelde in het zand. Op een gegeven moment stonden ze beiden achter me en brulden ze het uit. Giechelen en fluisteren tot ik er niet goed van werd. Ik draaide me om en vroeg wat er aan de hand was. En wat bleek. Ik droeg een vrij lage spijkerbroek en ze hadden m'n billen gezien. M'n billen, of in ieder geval het begin van m'n billen. Ik kan je vertellen dat m'n billen zo grappig waren dat ze er de rest van de dag plezier om hebben gehad.

Nu was ik zelf vroeger iemand die ook nogal kon lachen om billen. En om pies en poep. Maar tegenwoordig word ik er af en toe niet goed van. Je kunt de stad niet inlopen of je wordt bedolven onder de billen. Kleine en normale maar vooral veel grote, hangerige of putterige. En al die vrouwen zijn helemaal in hun element. De lekkere luchtige linnen broeken worden uit de kast getrokken. En onder de broeken worden strings gedragen. Ja, want 'dat zie je minder.' Nu kan ik daar nog wel inkomen maar wat ik niet begrijp is dat er onder witte en roze broeken dan zwarte strings worden gedragen. Dat irriteert me gewoon. Dat zie je dan toch juist super goed. En wat ik met jullie wil afspreken is het volgende. Mocht ik ooit lelijke hangerige of putterige billen krijgen vertel het me dan, dan koop ik onmiddellijk een super stevige corrigerende onderbroek.

Televisie

Mijn televisie is groot. Nu zijn grote televisies natuurlijk best hot maar mijn televisie is ook van achteren niet bepaald smalletjes. Het is een bak van een meter diep. En hij is van donkerbuin hout. Twaalf zenders kun je voorprogammeren, door aan een plastic wieltje te draaien in een soort laatje dat uit kan schuiven. En dan is er een afstandsbediening bij, in een mooie bijpassende teint bruin, die meer iets wegheeft van de eerste rekenmachine. Je kunt er ook niet mee zappen hoor, maar je kunt wel van één naar twee en dan van twee naar drie. Of van twee naar zeven als je dat wilt. De afstandsbediening moet je wel heel goed richten wil hij werken en daarom gebruikt ik meestal gewoon de knoppen (ja dat zijn pas echte knoppen) op het toestel zelf. Je kunt lachen, het is wat ouderwets allemaal, maar ik ben aan het ding gehecht. En dan niet in het bijzonder omdat hij van m'n oma is geweest maar gewoon omdat hij wel zo z'n charme heeft. En nu is hij stuk. Al iets meer dan een week. Sneeuw sneeuw en nogmaals sneeuw. En elke dag probeer ik hem te repareren. Zo'n degelijk apparaat kan er toch niet zomaar mee ophouden? Ik draai aan de wieltjes en piel aan de knopjes, ram tegen de zijkant en blaas door het rooster. Tot nu toe zonder resultaat. Maar ik geef nog niet op. Kan het nu emotioneel nog niet aan het apparaat de deur uit te doen. En weet ook niet of hij erdoor past.

Wanneer doet men dat?

Er zijn van die dingen die altijd lijken te gebeuren als jij het niet ziet. Ja strepen op de snelweg die schilderen ze 's nachts, dat weet ik. Maar neem die letters op de Jaarbeurs. Bijna elke dag is er wel een ander beursje gepland. En in grote witte letters kan iedereen dan lezen wat er gaande is. En soms als ik er langs loop of rijd dan is de gevel tijdelijk blanco. Maar dan moeten ze er toch echt door iemand afgehaald zijn. Hoe? Op een ladder? Met kraanwagens? En wanneer gebeurt dat dan? Ik check de Jaarbeurs op geregeld op zeer verscheidene tijdstippen maar heb het nog nooit kunnen ontdekken. En nu net bijvoorbeeld loop ik naar m'n kamer is de hele straat versierd met oranje vlaggetjes. Waarom gebeurt dat nu net als ik even bij iemand anders ben gaan eten? En wie was er in zo'n jolige bui? De buurman op de hoek? Of was het een afspraak, dat iedereen die in een bovenwoning woont om klokslacht half acht bij het raam stond om de vlaggenlijnen te bevestigen? En waren er dan op straat een paar mannen of vrouwen die de boel coordineerden? En ging daarna iedereen z'n eigen gangetje weer of dronken ze met elkaar een biertje op straat?

Stoere meiden

Na twee dagen werken en een bezoek aan het concert van Marco B. in de Kuip klaagden m'n voetjes (de watjes) continu dat ze naar de pedicure wilden. Maar de moeder van m'n oppaskindjes had een leukere verrassing voor ze in petto. Als ik het niet heel vervelend vond, mocht ik met de jongste de avondvierdaagse lopen. De kleine meid is acht en wilde dolgraag de laatste avond meemaken. Mijn grote oppasziel zei 'ja, dat is goed' en zo kwam het dat ik gisteravond om kwart voor zes voor de muziekschool stond. Duizenden kinderen passeerden mijn schreeuwend, rennend en lachend en gelukkig zag ik tussen al die koppies Marianna haar gezichtje opduiken. Met een rugzak vol Samson en Gert koekjes en sabbelend aan een citroentje met pepermunt gingen wij op pad. Ik, Marianna en haar vriendinnetje. Nu is het zo dat basisschool de Kosmos om een of andere duistere reden niet meer meeloopt. De meisjes lieten zich hierdoor echter niet uit het veld slaan. Trots droegen zij de blauwe schoolshirts. Al na enkele meters had ik het gevoel dat Kosmoskinderen niet echt gerespecteerd werden. We liepen met z'n drietjes constant tussen andere scholen, die onvermijdelijk in grote groepen een enorm gezellige avond hadden. We deden alsof we de opmerkingen 'daar heb je er een paar van de KOTSmos, die loopt niet eens méé!' niet hoorden en liepen stug door. Maar toen kwam het snoep in beeld. Alle kinderen waren op de helft van de toch al volgehangen met snoepkettingen, rieten hoeden en paraplu's met dropsleutels chocolade en chips. Schichtig keken wij om ons heen of er ook iemand voor ons stond. Gelukkig was mijn moeder zo attent een zakjes drop aan kettingen te maken, en ook hadden Marianna's ouders voor bloemen gezorgd. 'Overdreven he Kaneel?' zei Marianna, wijzend naar de kinderen die hun nek niet meer rechtop konden houden vanwege de hoeveelheden lekkers. 'Ja he', zei ik. Maar we wisten beiden wel beter. Wij meiden onder elkaar.

Nu

Ik twijfel altijd. Ik twijfel 's morgens minutenlang over de cd die ik in m'n discman stop. Ik twijfel als ik bij de bushalte sta al of ik de juiste schoenen aan heb en als ik in de bus zit twijfel ik of er bij de Jaarbeurs al uit zal gaan of pas bij het busstation. Elke morgen twijfel ik daarover. Ik twijfel of ik snel nog koffie zal halen bij de Albert Heyn, of ik daar nog genoeg tijd voor heb, en ik twijfel zo lang dat tegen de tijd dat ik besloten heb het te doen m'n trein er aan komt. Ik twijfel over de jongen met de rode Kronan fiets. Ik twijfel of ik hem nog wat moet laten horen. Of ik hem moet laten weten hoe het met me is. En dan twijfel ik of dat wel zin heeft, wat het me oplevert en wie er gelukkiger van wordt. Ik twijfel al twintig en een half jaar en negen dagen. En die laatste negen dagen twijfel ik over de zomer. Waarom zou ik twee maanden naar Zuid-Frankrijk gaan? Ik twijfel of ik het niet af zal zeggen, zodat ik kan werken op het terras, in de lange zomernachten uit kan gaan met Fje, thee kan drinken met de Zweed en dan misschien met Moos een weekje of twee met een koffer op pad. En dan zeggen mensen 'doe niet zo gek Kaneel, het wordt de zomer van je leven.' En dat wordt het vast. Een lange, warme, gezellige zomer in het Zuiden. Maar dat is straks. En nu is nu. En nu twijfel ik.

Aardig gebaar

De stelling van vandaag: Turkse mensen zijn aardiger dan Nederlandse. Nee, dat is niet racistisch dat is een realistisch beeld van de werkelijkheid. Vorig jaar zomer toen ik in Turkije viel het me al op dat het Oosterse bloed inderdaad gastvrijer is dan het onze, en vandaag in de trein was ik getuige van de bevestiging. Een bezwete, ongeveer vijftigjarige, kalende, gilet-dragende, chagrijnige, krantlezende, Hollandse man had zijn hutkoffer op de stoel naast zich staan terwijl ik samen met tientallen anderen zweterig en naar adem snakkend de dupe was en in het tussenpad stond te wankelen op weg van Amsterdam naar Utrecht. Het was heel heet en heel krap en hier zal ik verder niet over uitwijden. Echter een Turkse man zag dat mijn vriendin Moos de koelte opzocht en op de grond ging zitten. Hij keek om zich heen, pakte een krantje, reikte het Moos aan en zei 'zitzit.' Uiterst vriendelijk, ook al word je zomerse beige broek van een krantje minstens zo vies als van de grond. Het is het gebaar. De Hollandse man is de hele rit zweterig en chagrijnig geweest en ik wed dat als zijn koffer een undercover koelbox was geweest vol met waterijsjes dat hij ze nog niet met de rest van de reizigers had gedeeld. Dat zag je zo aan z'n kaaskoppie.

Publiciteitsstuntje

Sportlife heeft kauwgom naar me vernoemd in ruil voor wat publiciteit. Red Cinnamon. Heerlijk, heerlijk. Allemaal kopen en kauwen maar!

Generatiekloof

Ik weet het, ik log vaak over de wat oudere mensen in de samenleving, maar het blijft nou eenmaal fascinerend. Vanmiddag zag ik het weer eens gebeuren. Een dame op leeftijd viste een snoepje uit haar zak. Een snoepje in een papiertje. Een toffee, kersenbonbon, Haags hopje of Zeeuwse boterbabbelaar. Eén van die vier moet het geweest zijn. Ze frummelde het ding uit het papiertje en stak hem gretig in de mond. En dan komt nu hetgeen wat echt iets van vroeger is; het snoepje vóór in de mond opsabbelen. Niet tegen het gehemelte aan, niet in de linker of rechterwang (of nog gekker; dit afwisselend) nee, voor in de mond, waarbij de lippen zuurpruimerig naar voren bewegen. Dit wordt gedurende de hele versnapering volgehouden. En niet alleen snoep. Ook heerlijkheden als leverworst en borrelnootjes worden voor in de mond opgesmikkeld. De jeugd van tegenwoordig zie ik het nooit doen, de ouderen onder ons des te vaker. Het is een typische generatiekloof. En dan wil ik ook nog even zeggen dat het op mij overkomt dat oude mensen áltijd wel een toffeetje in de jaszak hebben zitten. Vullen ze die elke morgen bij?

Leanne

Zo op de valreep vóór m'n tentamen wil ik nog één ding kwijt over Peter Thuis. Hierna zal ik er nooit meer een woord over reppen. Hij heeft het boek opgedragen aan 'Leanne'. Serieus. 'Voor Leanne' is voorin te lezen. Nu snappen we allemaal dat Peter nooit de populairste jongen van de klas was, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het schrijven van dit soort boeken nou ook niet echt een manier is om succes te boeken bij het vrouwelijk geslacht. Ik heb natuurlijk geen idee hoe Leanne hier over denkt maar ze is en blijft een vrouw dus ik weet vrijwel zeker dat ik ook namens haar spreek. Leuk geprobeerd Peet, maar de volgende keer niet meer doen.

Ergernis

Die flapdrol (Peter Thuis) die dat boek (Toegepaste organisatiekunde) heeft geschreven is ongetwijfeld zo'n sneu figuur die zelf nooit de top heeft kunnen bereiken en besloot saaie boeken over het bedrijfsleven te gaan schrijven. Ongeneerd strooit hij met namen en termen die voor jou en mij helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn, en vervolgens schrijft hij op bladzijde 197 dit: 'Een belangrijk auteur op dit moment is de auteur (kill your darlings Peet) James Belasco. Hij gebruikt in zijn boek Theaching (een h´tje teveel, wat maakt het uit) the elephant to dance, empowering change in your organisation de metafoor van de olifant die je moet leren dansen als het gaat om het doorvoeren van veranderingen in organisaties. De organisatie als grote logge olifant die traag leert en als je niets verandert zal blijven teren op lessen en ervaring uit het verleden.´ Nou, best aardig, even een vergelijking, maar vervolgens schrijft Peter: ' Als je iets nieuws met de olifant wilt, hem bijvoorbeeld wilt leren dansen (lees een grote verandering wil doorvoeren in de organisatie)(Goh Peet, zal James dat er nu echt mee bedoelen?) moet je methodisch te werk gaan. Ik erger me groen en geel en heb nog meer dan driehonderd bladzijden met dit geneuzel te gaan.

Concentratieproblemen

Morgen tentamen. Organisatiekunde, informatiekunde en communicatie. Ja, het is exact zo saai als het klinkt. Ik heb gelukkig niet vaak tentamens, maar als het dan weer eens zover is herinner ik me weer hoe weinig ik er van houd. Misschien is het boek dat we moeten lezen voor organisatiekunde leuk voor aankomend managementgoeroe's, maar mij verveelt het al snel. Vorige week de weekendplanning drastisch omgegooid om veel en goed te kunnen leren. Goede voornemens (vroeg opstaan, telefoon uit, oefententamens maken) was ik echter al snel vergeten. Gistermiddag stond er een verjaardag op de planning. Vantevoren besloot ik vroeg op te staan om 's morgens nog het een en ander de hersentjes in te rammen, en rond etenstijd weer naar huis terug te keren om nog even lekker met de neus in de boeken te duiken, maar de dag begon met een uitgebreid ontbijt in de tuin en eindigde met koffie en chocoladespritsen voor de buis. Nu is het maandagmiddag en rollen m'n ogen ongeinteresseerd over de saaie letters. Fluxmatige, incrementele en transformationele veranderingen, verticale achterwaartse integratie, verticale voorwaartse integratie en horizontale integratie of parallellisatie. En dan zul je zien weet ik eens een paar begrippen en dan gaan die mieterige meerkeuzevragen over structurele inertie, bedreigde expertise en corporate raindance. Ik denk dat ik goudsmit word. Of bakker.

Ongewenst bezoek

Ik heb er zo'n gruwelijke hekel aan als dieren zich zo vrij voelen zich in mijn kamer op te houden. En het vervelendste is dat het altijd zo stiekem gaat. Hele nesten vol pissebedden zul je hier echt niet vinden. Niet dat dát leuk is, maar dan weet je wel waar je aan toe bent. Nee, ik moet er altijd maar bij toeval achterkomen dat ze er zijn. Net keek ik bij toeval even schuin naar boven en zag daar een vreselijke vieze dunnige lelijke schichtige rotspin op het plafond zitten. Ik slikte, pakte een meter wc-papier, ging op een krukje staan en probeerde de vuilak in elkaar te rossen. M'n hand was echter wat minder vast dan ik gehoopt had en die vieze rotspin liet zich op de grond vallen. Als een gek begon hij voor me weg te rennen met z'n vieze lelijke ielige rotpootjes. Gelukkig kon ik hem bijhouden en ombrengen. Ik zit nu heel schichtig om me heen te kijken of ik vrinden van hem kan spotten, want je weet het dus maar nooit. En dan hoor je mensen altijd zeggen; 'die doen niks lieverd... die zijn banger voor jou dan jij voor hun...'. Nou als jullie zo bang zijn voor me vuile klerespinnen, doe dan niet zo wijs en wees niet zo brutaal om hier binnen te komen. Go gome!

Dolletje

Vanmorgen een dolletje met de mannen van waardetransport Save Express (heel Nederland kan op ze rekenen.) Ja, je had er bij moeten zijn maar het ging ongeveer zo. Ik zat in de bus en tuurde wat naar buiten. Bij het stoplicht kwam het waardetransportbusje naast ons staan. De bijrijder vulde wat 'belangrijke papieren' in. De bestuurder reageerde 'adequaat' toen hij opmerkte dat ik het allemaal in de gaten had. Hij greep met zijn handen naar z'n hoofd en bedekte de papieren van z'n collega. Zo van 'dit-mag-jij-niet-lezen-dit-gaat-over-geld!' Ik deed alsof ik het allemaal allang gezien had en de mannen lachten. Wij trokken op en zij zwaaiden en toeterden. Dááág, fijne dag nog.

Pizzeria

Gisteravond eten gehaald bij een Chineze Pizzeria. De vrouw die ons hielp was Chinees, de man die pizza's stond te bakken was Chinees, het aquarium met koikarpers was Chinees, de verzameling vazen op de toonbank was Chinees en er lag een Chineze krant. De kartonnen pizzadozen droegen wel de Italiaanse vlag. Maar wij hadden lasagne en die zat niet in zo'n doos. Hij smaakte ook wat ondefineerbaar. Dan kun je dus altijd nog doen alsof je Chinees eet en dan valt het allemaal best mee. Handig bekeken.

Nog meer haantjesgedrag

Er zijn een heleboel mannen die hun vrouw belachelijk maken om zich zo (althans, dat denken zij dan) bij jou populair te maken. Maar hou op schei uit. Vooral op m'n werk maak ik het geregeld mee. De man bestelt bijvoorbeeld eten en zegt geirriteerd tegen z'n vrouw dat ze ook wel eens een keuze mag maken. Vervolgens lacht hij naar jou, zo van; wat ben ik toch met een suffie getrouwd. Of de vrouw wil afrekenen en grabbelt in haar portomonneetje naar wat kleingeld en de man trekt geirriteerd wat briefjes tevoorschijn, zo van; als we op haar moeten wachten. De man denkt dat jij het waardeert als hij zich zo neerbuigend opstelt tegenover zijn echtgenote maar het enige wat ik op zo'n moment denk ik is wat rot voor haar dat ze met zo'n eikel samen is.

Flex-team

Zittend aan de Amstel genoot ik gistermiddag van de zon toen ik mijn telefoon op de stoeptegels hoorde trillen. Ik griste hem uit het zakje van m'n spijkerjasje en opende het klepje. Het was Double-A. Eindelijk. Helaas kreeg ik niet te horen dat ik een kasteel zou slapen. Wel werd mij verteld dat ik in het zogenaamde 'flex-team' was geplaatst. Vreselijke scenario's zag ik voor me; elke dag tientallen kilometers reizen, van de ene plaats naar de andere, daar een tae-bo lesje, hier een speurtocht en daar een voetbaltoernooi. Bepakt en bezakt door Zuid-Frankrijk crossend, doodmoe maar ozo flexibel. Gelukkig was niets van dit alles waar. Met drie andere mensen zit ik in het flexteam. Vijf juli reizen wij per bus af naar Zuid-Frankrijk alwaar wij worden opgepikt door de leiding van Double-A. Flexibel als we zijn staan we daar standby voor campings die te maken hebben met zieke, zwakke, misselijke, heimwee hebbende animators. En tot die tijd zijn we natuurlijk niet te beroerd om te genieten van de omgeving en het weer. Helaas weet ik nu dus nog niet in welk gebied ik uiteindelijk terecht kom, wat jammer is voor jullie die mij allemaal het liefst komen opzoeken in de zon, maar bericht hierover volgt uiteraard.